สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1211

บทที่ 1211 ตอนพิเศษ (81.2)

บทที่ 1211 ตอนพิเศษ (81.2)

ผู้ติดตามเปิดประตูออก ติงเซียงเดินถือบางอย่างเข้ามา “คุณชายชูอี นี่เป็นอาหารที่คุณหนูพวกเราทำเอง นางบอกว่าเมื่อวานนี้รบกวนท่านพาเข้าเมือง อาหารเหล่านี้ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณ”

ชูอีรับมา “อันที่จริงไม่ต้องเกรงใจเพียงนั้น”

“คุณหนูพวกเราแต่ไหนแต่ไรมาได้รับน้ำใจย่อมต้องตอบแทน” ติงเซียงกล่าว “ท่านทางนี้มีแขก ข้าไม่รบกวนแล้ว”

หลี่หยวนจงเรียกติงเซียงไว้ “แม่นางท่านนี้ ข้าน้อยแซ่หลี่ ตอนนี้คุณหนูพวกท่านสะดวกหรือไม่? ข้าน้อยอยากจะไปเยี่ยมเสียหน่อย”

“ไม่สะดวกเจ้าค่ะ” ติงเซียงยิ้ม “บ้านเรามีเพียงสตรีไม่กี่คน ไม่สะดวกรับแขกนอก”

สิ้นคำ นางก็จากไปโดยไม่รอให้หลี่หยวนจงได้กล่าวอะไรอีก

หลี่หยวนจงคร่ำครวญ “บุปผางามนั้นยากที่จะได้สัมผัสเสมอ”

ชูอีเอ่ยเสียงเรียบ “หากคุณชายมาทำการค้ากับข้าเพียงเพราะอยากจะชื่นชมบุปผาก็ไม่จำเป็นต้องลำบากเพียงนั้น ข้าไม่อยากช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ”

“ไอหยา พี่ใหญ่ชูอี ท่านเข้าใจผิดแล้ว พวกข้าต้องการสัตว์ป่าสามตัวจริง ๆ” หลี่หยวนจงกล่าว “เอาอย่างนี้ หน้าไม้นี้ของท่านข้าซื้อ ข้าพาลูกน้องมาสิบเอ็ดคน เตรียมให้คนของข้าคนละสองคันเถอะ”

“ยี่สิบสองคัน สองพันสองร้อยอีแปะ คิดเป็นเงินสองตำลึงสองเหรียญทองแดง”

“เมื่อครู่เจ้าไม่ได้บอกว่าเก้าสิบอีแปะหรือ?” ผู้ติดตามข้าง ๆ เอ่ย

“อ้อ ข้าคิดว่าคุณชายหลี่ไม่ได้ขาดแคลนเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ อีกทั้งนี่ยังเป็นการค้าเล็ก ๆ ไม่ได้กำไรมาตั้งแต่ต้น ข้าให้ส่วนลดพวกท่านมากเพียงนี้ก็นับว่าขาดทุนแล้ว”

“คุณชาย เจ้าเด็กนี่เดิมทีก็จงใจนะขอรับ” ผู้ติดตามเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“คุณชายหลี่สามารถกลับคำได้ การค้านี้ข้าไม่ทำก็ไม่เดือดร้อน”

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด เมื่อรู้ว่าหลี่หยวนจงต้องการเข้าใกล้ลู่จื่ออวิ๋น จู่ ๆ ชูอีก็รู้สึกว่าการค้านี้ทำให้รำคาญใจยิ่ง นับประสาอะไรกับสัตว์ป่าหนึ่งตัวหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงเงิน แม้จะเป็นหนึ่งพันตำลึงเงิน เขาก็ไม่ต้องการหาแล้ว

ชูอีรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย

ภายในใจหนักอึ้ง

เขาเพิ่งฟื้นความทรงจำมาบางส่วน ในความทรงจำเขามีภรรยาและลูกแล้ว ดังนั้นเขาควรหาทางฟื้นความทรงจำแล้วไปตามหาพวกเขา แต่ต่อฮูหยินลู่ข้างบ้าน เขากลับถูกนางดึงดูดอย่างไม่อาจควบคุม

เขาเป็นบุรุษนิสัยเลวทรามต่ำช้าผู้หนึ่งหรือ?

“จะกลับคำได้อย่างไร?” หลี่หยวนจงกล่าว “พี่ใหญ่ชูอี พวกเราออกเดินทางตอนนี้ก็ได้”

“ดี เช่นนั้นไปกันเถอะ!”

ชูอีเหลือบมองตะกร้าข้าง ๆ แวบหนึ่ง สุดท้ายก็ถือไปด้วย

คนกลุ่มหนึ่งขึ้นเขาไปอย่างเอิกเกริก

คนในหมู่บ้านเห็นก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“เจ้าเด็กชูอีดูอนาคตไกลจริง ๆ สกุลหลี่เป็นสกุลที่ร่ำรวยที่สุดของที่นี่เชียวนะ!”

“ป้าหลินทุกข์ยากมาเกือบทั้งชีวิตยังเก็บสมบัติชิ้นใหญ่มาได้เมื่อยามแก่เฒ่า ตอนแรกที่ชูอีมาที่หมู่บ้านเรา พวกเราเพียงแค่คิดว่าใบหน้าเขาน่ากลัว นึกไม่ถึงว่า ผู้อื่นเขาจะมีความสามารถ”

“พวกเจ้าไม่สงสัยหรือว่าก่อนหน้านี้ชูอีทำอะไรมา? เขาบอกว่าความจำเสื่อม ความจำเสื่อมจริง ๆ หรือ? พวกเจ้าดูรอยแผลเป็นบนใบหน้าเขาซี เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยคนทำ หากเป็นคนจากครอบครัวดี ๆ จักเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? พวกเจ้าว่าเขาจะเคยเป็นโจรและถูกคนตามฆ่าระหว่างต่อสู้กับผู้อื่นหรือไม่? พอเสียโฉมแล้วจึงแสร้งเป็นความจำเสื่อมหนีมาที่นี่ หาเป็นเช่นนั้น เขาอยู่ที่นี่พวกเราก็มีอันตรายเช่นกันนะ!”

“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ท่านพูดเช่นนี้พวกเราไม่กล้าพูดคุยกับเขาแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นพาสาวใช้สองคนไปเดินเล่นผ่อนคลายในหมู่บ้าน เดิมทีนางคิดว่าจะซื้อที่สักผืนปลูกบางอย่าง เช่นนี้จะได้ไม่เบื่อเกินไป ผู้ใดคิดว่าจะได้ยินคำพูดไม่มีมูลเช่นนี้จากชาวบ้านเหล่านั้น

บนเขา หลี่หยวนจงตามชูอีไปด้านหลัง เห็นเขาใช้หน้าไม้ล่าไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าได้ไม่น้อยก็เลียนแบบท่าทางการล่าสัตว์ของเขา ทว่าทุกครั้งเหยื่อกลับวิ่งหนีไป เหลือเพียงขนไก่ฟ้าบนพื้น

ชูอีมองหลี่หยวนจงนิ่ง ๆ

หลี่หยวนจงรู้สึกใจไม่เป็นสุขขึ้นมา

“ฮ่า ๆ ๆ บางทีอาจเป็นเพราะข้าหิวแล้ว พี่ใหญ่ชูอี ท่านมีของกินใช่หรือไม่? ไม่สู้ให้ข้ากินหน่อย ข้ากินอิ่มแล้วอาจจะมีแรงล่าสัตว์ขึ้นมาบ้าง”

ชูอีเห็นหลี่หยวนจงเอื้อมมือไปหมายจะคว้าตะกร้า เขาก็ย้ายมันไปข้าง ๆ

ตะกร้านั้นเขาถือด้วยตนเอง มีเพียงยามใช้หน้าไม้เท่านั้นถึงจะวางมันลงบนพื้นข้าง ๆ เมื่อเขายิงหน้าไม้ออกไปแล้วก็จะหยิบมันขึ้นมาถืออีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าทางตระหนี่เช่นนั้น ผู้ติดตามที่อยู่ข้าง ๆ ยังหยอกล้อชูอีหลายครั้ง เขากลับไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว เพียงแค่ไม่อนุญาตให้พวกหลี่หยวนจงแตะตะกร้านั้น

หลี่หยวนจงคิดจะขโมยอาหารเขาอย่างเห็นได้ชัด ชูอีจึงแสดงท่าทีตระหนี่สุด ๆ ไม่อนุญาตให้เขาแตะต้องมัน

เขาชี้ไปข้าง ๆ “ผลของต้นผลไม้ป่านั้นไม่เปรี้ยว ท่านกินได้”

หลี่หยวนจงกล่าว “ข้าซื้อ ชิ้นละหนึ่งตำลึงเงิน”

“คุณชาย ท่านออกมาก็กลายเป็นคนโง่ให้ผู้อื่นเอาเปรียบแล้วหรือ?”

หลี่หยวนจงเตะขาผู้ติดตาม “ต้องให้เจ้าพูดมากหรือไร”

ผู้ติดตามเติบโตมาด้วยกันกับเขา ทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องแต่เป็นยิ่งกว่าพี่น้อง ด้วยเหตุนี้จึงไม่แยกสูงต่ำ

หลี่หยวนจงกล่าวต่อ “ท่านให้ข้าดูเถอะว่าฮูหยินบ้านข้าง ๆ ทำอาหารอะไร ข้าสงสัยจริง ๆ”

“ที่แท้ท่านอยากล่าสัตว์ หรือว่าดื่มน้ำเมาไม่หวังมึนเมากันแน่?” ชูอีจ้องมองเขา “หากคิดจะยืมมือข้าทำร้ายฮูหยินบ้านข้าง ๆ ข้าย่อมไม่ปล่อยท่านไปอย่างแน่นอน”