สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1217

บทที่ 1217 ตอนพิเศษ (84.2)

บทที่ 1217 ตอนพิเศษ (84.2)

หลังจากลู่จื่ออวิ๋นกับเซี่ยเฉิงจิ่นจำกันได้ กำแพงก็ถูกทำลายลง ทั้งสองบ้านกลายเป็นบ้านเดียวกัน ไม่เพียงแต่สะดวกในการดูแลป้าหลินเท่านั้น แต่การทำเช่นนี้ยังช่วยให้เคลื่อนไหวได้คล่องตัวขึ้น

อย่างไรก็ตาม คนในหมู่บ้านไม่รู้จักตัวตนของลู่จื่ออวิ๋นกับเซี่ยเฉิงจิ่นจึงแพร่กระจายข่าวลือว่า ชูอีที่อัปลักษณ์ที่สุดในหมู่บ้านได้รับความโปรดปรานจากสตรีสูงศักดิ์ผู้ลึกลับ ภายหน้าก็กลายเป็นรักครั้งใหม่ของนางแล้ว

ริมแม่น้ำสายเล็ก เซี่ยเฉิงจิ่นพบไข่เป็ดมากมายข้าง ๆ พงอ้อจึงหยิบไข่เหล่านั้นใส่ในตะกร้า

ลู่จื่ออวิ๋นนั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ พงอ้อ เล่นกับดอกไม้ป่าช่อหนึ่งในมือ ดอกไม้ป่ากลายเป็นมงกุฎดอกไม้ด้วยฝีมือการถักทอของนาง

“ดูสิ นี่อะไร?” เซี่ยเฉิงจิ่นยื่นปูตัวใหญ่มาตรงหน้านาง

ลู่จื่ออวิ๋นรับปูตัวใหญ่นั้นมาโดยไม่แม้แต่เปลี่ยนสีหน้า วางใส่ตะกร้าข้าง ๆ แล้วเอ่ย “หาปลาไหลหรือไม่ก็กุ้งแม่น้ำเถอะ ปูเพียงตัวเดียวไม่มีประโยชน์ ยังไม่พอให้ท่านกินคนเดียวเสียด้วยซ้ำ”

“ฮูหยิน ตอนนี้นับวันเจ้ายิ่งคุ้นเคยกับชีวิตที่นี่มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

“ข้าไม่ได้ปรับตัวมากมาย ท่านลืมแล้วหรือ ครอบครัวข้าก่อนหน้านี้ก็เคยอยู่ชนบท ชีวิตที่ท่านเป็นตอนนี้คือชีวิตเช่นเดียวกับที่ข้าและพี่ชายเคยใช้มาก่อน” ลู่จื่ออวิ๋นมองเขา ราวกับบอกว่าท่านรู้น้อยจึงเห็นเรื่องธรรมดาเป็นของแปลก

“พ่อตากับแม่ยายอยู่ใกล้ ๆ นี้ใช่หรือไม่?”

“ไม่ผิด เพียงแต่ท่านวางใจ พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจพวกเรา ข้าว่าท่านพ่อท่านแม่เที่ยวเล่นสนุกยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก”

เมื่อสามีภรรยาสองคนกลับไปจึงพบว่าป้าหลินทางนั้นมีคนมาเยี่ยม

“พวกเจ้ากลับมาแล้ว เช่นนั้นพวกข้าไปก่อนละ”

ท่านป้าหลายคนนั้นเห็นทั้งสองคนกลับมาจึงกล่าวลาด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “ข้าจะเอาของพวกนี้ไปล้าง เจ้าคุยกับท่านแม่ไปเถิด ประเดี๋ยวล้างเสร็จแล้ว เจ้าค่อยสอนข้าว่าทำอย่างไร”

“ท่านทำเป็นหรือ?”

“ไม่เป็น นี่ไม่ใช่ต้องให้เจ้าสอนข้าหรือ?”

“ไยท่านไม่อยากให้ข้าทำเล่า?”

เซี่ยเฉิงจิ่นลูบแก้มนางเบา ๆ “ไม่ว่าจะเป็นปูหรือกุ้งแม่น้ำตัวเล็ก ๆ ก็ล้วนเป็นของที่ทำร้ายมือได้ง่าย ๆ ถึงแม้พวกมันจะตายแล้ว หนามเล็ก ๆ ก้ามเล็ก ๆ เหล่านั้นก็บาดมือได้ ข้าไม่อยากให้เจ้าเจ็บแม้แต่น้อย”

ติงเซียงและไป๋จื่อทนมองไม่ไหว

พี่สาวน้องสาวทั้งสองรีบออกไปทำความสะอาดลานบ้าน ระหว่างนั้นก็ทำความสะอาดเล้าไก่ ปล่อยลูกไก่ที่อยู่ข้างในออกมา

“ท่านแม่ ไยพวกเขาจึงมาหาท่าน?” ลู่จื่ออวิ๋นประคองป้าหลินให้นั่งลง

ป้าหลินยามนี้สวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ผมของนางมีปิ่นปักผมไม้เกล้าขึ้นไป ปิ่นปักผมไม้นั้นเป็นสามีของนางแกะสลักให้ไว้เมื่อครั้งยังสาว หลายปีมานี้นางปักเพียงปิ่นปักผมไม้อันนี้เท่านั้น มิเช่นนั้นลู่จื่ออวิ๋นคงเปลี่ยนปิ่นปักผมอีกอันให้หญิงชราแล้ว