สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1218

บทที่ 1218 ตอนพิเศษ (85.1)

บทที่ 1218 ตอนพิเศษ (85.1)

มู่ซืออวี่หัวเราะ “ฝันไปเถอะ”

ลู่อี้คว้ามือนางมากุมพลางพูดจาโน้มน้าว “ถอยคนละก้าว เปิดเพียงครึ่งวันเป็นอย่างไร?”

ลู่เยี่ยทนเห็นท่าทาง ‘ถ่อมตน’ ของท่านอ๋องไม่ได้ เห็นคราใดก็ให้รู้สึกขนลุกทุกครั้ง เขาถอยออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือพื้นที่ให้เจ้านายทั้งสองเกี้ยวพาราสีกัน

“บุรุษเหล่านั้นที่บอกว่าภรรยาไม่อยากกลับบ้าน พวกเขาควรถามตนเองว่า ไยภรรยาจึงไม่อยากกลับบ้าน” มู่ซืออวี่กล่าว “หากบุรุษรักภรรยาและลูก ๆ ของตนเอง ภรรยาพวกเขาคงจะเห็นใจพวกเขาแทบไม่ทัน จักไม่อยากกลับบ้านได้อย่างไร?”

“ได้ ๆ เจ้าพูดถูกแล้ว” ลู่อี้กล่าว “พระชายาอย่าได้โมโห เจ้าชอบทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น”

“อย่าได้กล่าวว่าข้าไร้เหตุไร้ผล ร้านไพ่นกกระจอกของเรามีไว้สำหรับสมาชิกเท่านั้น อีกทั้งยังรู้สถานการณ์ในครอบครัวของแต่ละคนเป็นอย่างดี หากมีสตรีเกียจคร้านเช่นนั้นจริง ๆ เดิมทีก็เข้าร้านข้าไม่ได้แม้แต่น้อย”

มู่ซืออวี่เปิดร้านไพ่นกกระจอก เริ่มแรกเพราะรู้สึกเบื่อเกินไป อยากหาเพื่อนเล่นไพ่สักสองสามคนมารื้อฟื้นความจำ ภายหลังพบว่ามันกลายเป็นสถานที่ให้สตรีได้ผ่อนคลายจึงเริ่มขยับขยายกิจการใหญ่โต มีคนมามากขึ้นเรื่อย ๆ

แน่นอนว่า คนเหล่านั้นไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านไพ่นกกระจอก พวกนางเพียงแค่คิดว่ามู่ซืออวี่เป็นคนฉลาดและร่าเริงจึงมักจะชอบเล่าปัญหาหนักใจให้ฟังเพื่อให้นางช่วยคิดหาทางออก

บรรดาสตรีไม่รู้ว่าพี่หญิงที่ตนสนิทเป็นผู้ใด ทว่าขุนนางท้องถิ่นรู้น่ะซี! ไม่ว่าลู่อี้กับมู่ซืออวี่จะถ่อมตนเพียงใด ผู้ที่มีสถานะสูงเช่นนี้มาปรากฏตัวในเขตปกครองของพวกเขาจักไม่มีคนเตือนได้อย่างไร?

ลู่อี้ไม่อยากให้ ‘เรื่องเล็กน้อย’ เหล่านี้ก่อกวนให้มู่ซืออวี่ไม่มีความสุข นอกจากนี้ที่นางกล่าวก็มีเหตุผล ในเมื่อบุรุษเหล่านั้นล้วนเป็นพวกไม่รู้จักรักถนอมภรรยาของตน ปล่อยให้เรือนหลังของพวกเขาไฟไหม้ก็ไม่มีอะไรไม่ดี

เขากอดมู่ซืออวี่พลางเอ่ย “วันนี้พวกเราออกไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ! มีร้านใหม่เพิ่งมาเปิด รสชาติไม่เลว จะได้ไปลองพอดี”

“ได้” มู่ซืออวี่กล่าว “จริงสิ อย่าลืมตอบจดหมายไปหาพวกชิงเอ๋อร์ พวกเราต้องใช้เวลาอีกระยะหนึ่งจึงจะกลับไปได้ แต่ข้าชักจะอยากรู้แล้วสิว่าฉาวจิ่งพาแม่นางเช่นไรมา บอกให้พวกเขาวาดรูปส่งมาเถอะ”

ลู่อี้ยิ้มอย่างจนปัญญา “ได้ ทุกสิ่งฟังพระชายา”

อาหารมื้อนี้กลับยังไม่ได้กิน

เมื่อพวกเขามาถึงภัตตาคารแห่งใหม่ ลูกน้องที่ลู่เยี่ยเพิ่งฝึกฝนก็เดินเข้ามารายงานกับมู่ซืออวี่และลู่อี้ที่กำลังจะเข้าไปในภัตตาคาร “นายท่าน ฮูหยิน ร้านไพ่นกกระจอกถูกทุบแล้วขอรับ”

ลู่อี้ลอบกรีดร้องในใจว่าท่าไม่ดี

เขาหันกลับไปมองมู่ซืออวี่ ดังคาดใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นดำทะมึนแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่อี้สร้างภาพข่มขวัญก่อน

คนที่ชื่อลู่ชิวผู้นี้เป็นลูกน้องใหม่ ถูกคัดเลือกมาจากในท้องที่จึงไม่รู้ที่มาของสองสามีภรรยา ยามนี้เห็นคนทุบร้านจึงกล้าแค่เพียงมารายงานข่าวเท่านั้น

“บุรุษผู้หนึ่งที่ชื่อจางหลินเล่าว่า ภรรยาเขาหายตัวไปร้านไพ่นกกระจอก ไม่ได้กลับบ้าน ต้องการตามหาคนจากเรา พวกเราให้เขาไปหาแล้ว กลับไม่พบภรรยาเขา เขาไม่ยอม อ้างว่าตนเองเมาแล้วทุบข้าวของในร้านเรา ทั้งยังทำให้คนงานของเราบาดเจ็บหลายคนขอรับ”

“ลู่เยี่ยเล่า?”

“อาจารย์เพิ่งออกไปทำธุระขอรับ”

ลู่อี้เอ่ยกับมู่ซืออวี่ “ข้าจะไปจัดการ”

“ในเมื่อเป็นร้านที่ข้าเปิด เช่นนั้นก็ให้ข้าไปดูเถิด” มู่ซืออวี่ขึ้นม้าของลู่ชิว ห้อตะบึงออกไปร้านไพ่นกกระจอกอย่างรวดเร็ว

ลู่อี้หันกลับไปมองลู่ชิว “มีม้าเพียงตัวเดียวหรือ?”

ลู่ชิวเอ่ย “ข้าน้อยขี่ม้าเพียงตัวเดียวขอรับ”

ลู่อี้เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ที่แท้ลู่เยี่ยเห็นอะไรในตัวเจ้ากันแน่?”