สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1224

บทที่ 1224 ตอนพิเศษ (88.1)

บทที่ 1224 ตอนพิเศษ (88.1)

ยามเย็น ณ ห้องโถงใหญ่

เมื่อลู่อี้กับมู่ซืออวี่เดินเข้าประตูมา ลูก ๆ ก็มาถึงแล้ว

ลูก ๆ ทุกคนยืนขึ้นทักทายพวกเขาทั้งสอง

“นี่เป็นบ้านตนเอง นั่งคุยกันเถอะ!” ลู่อี้กล่าว

ลู่ฉาวอวี่ไม่ได้เจอบิดามารดามานาน ยามนี้เขามีบารมีมากขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายกับลู่อี้ตอนที่เพิ่งเข้าเมืองหลวงในตอนนั้น

เพียงแต่ ลู่ฉาวอวี่พบว่าพ่อแม่ของเขาดูแก่ขึ้นมากแล้ว

ความแก่นี้เป็นความแก่เมื่อเทียบกับพ่อแม่ที่ยังอ่อนวัยในความทรงจำของเขา ไม่ได้เทียบกับสหายรุ่นราวคราวเดียวกัน หากเทียบกับสหายรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว นับว่าบิดามารดาของเขาอยู่ในช่วงที่กำลังรุ่งโรจน์ เปี่ยมไปด้วยพลัง

ถัดจากลู่ฉาวอวี่เป็นสิงเจียซือ ถัดจากสิงเจียซือเป็นลู่จื่ออวิ๋นและลู่จื่อชิง เซี่ยเฉิงจิ่นนั่งทางฝั่งขวามือของลู่อี้ ที่นั่งอยู่ด้านขวาของเขาเป็นลู่ฉาวจิ่ง

แน่นอนว่า หลิวจิ่วจู๋ยังไม่ได้แต่งเข้าสกุลลู่ งานเลี้ยงครอบครัวนี้จึงไม่มีที่สำหรับนาง นับประสาอะไรกับนาง แม้กระทั่งซ่งหานจือว่าที่ลูกเขยที่ได้รับการยอมรับจากสกุลลู่ วันนี้ก็ยังไม่ได้อยู่ที่นี่

“ข้ากับแม่เจ้ามาที่นี่เพื่อหารือเรื่องการแต่งงานของพวกเจ้าโดยเฉพาะ เรื่องงานแต่งของชิงเอ๋อร์กับเจ้าเด็กสกุลซ่งไม่ต้องพูดแล้ว เพียงแค่ปฏิบัติตามธรรมเนียมก็พอ ส่วนฉาวจิ่งกับแม่นางสกุลถังผู้นั้น เพราะแม่นางสกุลถังมีสถานะพิเศษ ไม่ได้เติบใหญ่ในจวนถังกั๋วกง ดังนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปพบกับถังกั๋วกงสักเที่ยวด้วยตนเอง หารือรายละเอียดงานแต่งงานกับเขา”

“ขอบคุณท่านพ่อ” ลู่ฉาวจิ่งกล่าวอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

“เจ้าเติบใหญ่แล้ว ภายหน้าไม่อาจอยู่ใต้ปีกบิดามารดาและพี่น้องอีกต่อไป นับจากนี้ไป เจ้าเป็นหัวหน้าครอบครัว จักต้องปกป้องคนสำคัญของเจ้าภายใต้ปีกของตัวเอง”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”

“ชิงเอ๋อร์” ลู่อี้เอ่ย “พี่สาวของเจ้าแต่งให้กับฮ่องเต้ผู้ปกครองแผ่นดิน ตอนนั้นจึงมอบสินเดิมให้นางมากไปเล็กน้อย ตามกฎแล้วสินเดิมของเจ้าไม่อาจมากเพียงนั้นได้ เพราะนั่นอยู่ในนามของอาณาจักร เพียงแต่ เจ้าก็เป็นลูกสาวสกุลลู่เราเช่นเดียวกัน จะปล่อยให้น้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้ เอาอย่างนี้ เมื่อเทียบกับพี่สาวของเจ้าแล้ว พ่อจะให้ตั๋วเงินน้อยลงหนึ่งพันตำลึง ที่เหลือให้เช่นเดียวกับที่ให้พี่สาว”

“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องพูดกับข้าให้มากความ ท่านให้มากน้อยเพียงใด ข้าก็เอามากน้อยเพียงนั้น อย่างไรทั้งชีวิตนี้ของข้าก็ได้มามากพอแล้ว” ลู่จื่อชิงกล่าว

“เจ้านี่นะ…” มู่ซืออวี่เอ่ย “ในบรรดาลูก ๆ เจ้าทำให้คนกังวลมากที่สุด”

“เป็นเพราะท่านพ่อท่านแม่รักข้า” ลู่จื่อชิงเอ่ย “พี่ชาย พี่หญิง รวมถึงน้องเล็กล้วนดีต่อข้า ข้าถึงได้ภาคภูมิใจที่ได้เป็นที่รักอย่างไรเล่า”

ลู่อี้จ้องมองนางตาเขียว “ข้าจะดูซิว่าเจ้าเด็กสกุลซ่งผู้นั้นจะทนเจ้าได้นานเพียงใด”

“หากเขาไม่อยากทน เช่นนั้นก็อย่าทน ข้าไม่ได้ให้เขาทนนี่ หากคนสองคนใช้ชีวิตด้วยกันแล้วต้องอดทน เช่นนั้นก็ควรใช้ชีวิตด้วยตนเองโดยเร็วที่สุด อย่าได้ฝืนใจตนเองเป็นอันขาด”

มู่ซืออวี่หัวเราะออกมา

ลู่จื่อชิงจึงมีนิสัยเช่นนี้

อันที่จริงในบรรดาลูก ๆ ลู่จื่อชิงเป็นผู้ที่โชคดีมากที่สุด

นางสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสรเสรี ไม่จำเป็นต้องอดกลั้น ไม่จำเป็นต้องถูกบังคับ เกรงว่าผู้หญิงยุคใหม่จำนวนมากก็ยังไม่มีจิตสำนึกและความกล้าหาญอย่างนาง