สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1225

บทที่ 1225 ตอนพิเศษ (88.2)

บทที่ 1225 ตอนพิเศษ (88.2)

“งอนให้น้อย ๆ หน่อย ซ่งหานจือหลงกลเจ้า แต่ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก” มู่ซืออวี่ผลักหัวนางออกไปเบา ๆ “ในเมื่อเจ้าจะแต่งงาน ผ้าคลุมศีรษะปักเสร็จแล้วหรือ? ชุดแต่งงานปักแล้วหรือ?”

สิงเจียซือหัวเราะอยู่ข้าง ๆ

ลู่จื่อชิงมีสีหน้าไม่สบอารมณ์

“เจ้าเรียกร้องให้พวกเรากลับมาเพื่อจัดงานแต่งงานให้ ผลคือเจ้ากลับไม่ได้เตรียมของจำเป็นสำหรับงานแต่งไว้หรือ? ผ้าคลุมศีรษะกับชุดแต่งงานควรปักโดยบ่าวสาว ถึงแม้เจ้าจะปักไม่เป็นและให้สาวใช้ข้างกายปักให้ อย่างน้อยเจ้าก็ต้องปักเองสักสองสามตะเข็บจึงจะใช้ได้”

“ท่านแม่อย่าโมโหไปเลยเจ้าค่ะ” สิงเจียซือกล่าว “น้องหญิงรองไม่เก่งด้านนี้จริง ๆ บังคับนางไปรังแต่จะทำให้ปวดหัว เพียงแต่ท่านวางใจ ผ้าคลุมศีรษะกับชุดแต่งงานย่อมเป็นบ่าวสาวปักเย็บ อย่างไรเสียเจ้าบ่าวก็ใส่ใจเรื่องนี้เช่นกันเจ้าค่ะ”

“ซ่งหานจือชมชอบอะไรเจ้ากันนะ?” มู่ซืออวี่อับจนปัญญา “ช่างเถิด ผู้ใดให้เจ้าวาสนาดีเล่า”

ลู่จื่อชิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ผู้คนทั่วหล้าต่างก็บอกว่าข้าวาสนาดี ข้าเองก็รู้สึกว่าตนได้ใช้ความสามารถทั้งหมดไปกับโชคในการกลับชาติมาเกิดแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นหัวเราะเบา ๆ “เจ้าไม่รู้จักอายจริง ๆ”

“พี่หญิง รอข้าแต่งงานและพี่สะใภ้คลอดลูกแล้ว ท่านก็ต้องกลับอาณาจักรเฟิ่งหลินแล้วใช่หรือไม่?”

“นี่ยังต้องกล่าวอีกหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ย “พวกเขาไม่ได้กลับอาณาจักรเฟิ่งหลินมานานแล้ว แน่นอนว่าย่อมต้องรีบกลับไป ถึงแม้ในยามนี้จะไม่มีข่าวคราวความไม่สงบของทางนั้น แต่ก็ไม่อาจเลื่อนเวลาเดินทางกลับได้อีกแล้ว”

วันต่อมา ลู่อี้พาลู่ฉาวจิ่งไปสู่ขอเจ้าสาวที่จวนถังกั๋วกงด้วยตนเอง

จวนถังกั๋วกงมีลูกสาวผู้หนึ่งที่เติบใหญ่มาในชนบท ทุกคนในเมืองหลวงล้วนรู้เรื่องนี้ดี เพียงแต่ เรื่องที่ทำให้นางโด่งดังที่สุดไม่ใช่เรื่องที่จู่ ๆ นางก็กลายเป็นหงส์เพลิง จากสาวบ้านนอกสู่คุณหนูผู้สูงศักดิ์ หากแต่เป็นจากสาวบ้านนอกที่ไม่มีสิ่งใดกลับกลายเป็นสะใภ้รองของจวนอ๋องลู่

ถังกั๋วกงสีหน้าเย็นชา ปล่อยให้แม่สื่อพูดพร่ำถึงสิ่งดี ๆ มากมาย แต่เขากลับจ้องมองลู่อี้ประหนึ่งกำลังแกว่งไกวดาบ

หลังจากแม่สื่อกล่าวจบ ลู่อี้ก็เอ่ยขึ้น “ในเมื่อเด็กทั้งสองถูกกำหนดให้คู่กันมานานแล้ว เช่นนั้นก็วางความแค้นส่วนตัวของท่านกับข้าไว้ข้าง ๆ ปล่อยให้เด็ก ๆ มีคนรักและแต่งงานกันเถอะ ถังกั๋วกงก็คงคิดเช่นนี้เหมือนกันกระมัง?”

“ลูกสาวข้าชอบ ข้าพ่อผู้นี้ย่อมไม่ใช้ตะบองตียวนยาง เพียงแต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง นั่นคือลูกชายคนโตของท่านแต่งด้วยเงื่อนไขใด ลูกสาวข้าแต่งให้ลูกชายคนเล็กของท่านก็ไม่อาจด้อยกว่าจนเกินไปนัก”

ลู่อี้ “…”

อีกฝ่ายจับจ้องเขาอย่างเคร่งเครียดมาครึ่งค่อนวัน สุดท้ายกลับเอ่ยคำขอที่ไม่ใช่คำขอนี่น่ะหรือ? ตาเฒ่าผู้นี้แก่เกินไปจนเลอะเลือนหรือห่วงใยเกินไปจนเลอะเลือนกันแน่ ถึงได้กล่าวสิ่งที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมา

“วางใจเถิด หน้ามือหลังมือล้วนเป็นเนื้อหนัง พวกเขาล้วนเป็นลูกข้า ข้อกำหนดในการแต่งภรรยาย่อมไม่ต่างกันมากนัก” ลู่อี้กล่าว “ในเมื่อท่านไม่มีข้อโต้แย้ง เช่นนั้นพวกเราก็แลกเปลี่ยนใบบันทึกวันเดือนปีเกิดของคู่บ่าวสาวเถิด”

หลังจากแลกเปลี่ยนวันเดือนปีเกิดแล้ว พวกเขาก็หารือเรื่องรายละเอียดอื่น ๆ ในงานแต่งงาน

ตามฤกษ์ดีในระยะนี้ พวกเขาเลือกเวลาอีกครึ่งเดือนให้หลัง

ถังกั๋วกงรั้งลู่ฉาวจิ่งเพื่อกล่าวกำชับอีกสองสามคำ

ลู่อี้วุ่นอยู่กับการไปสกุลซ่งจึงไม่ได้สนใจว่าลู่ฉาวจิ่งจะต้องกล้ำกลืนฝืนทนจากน้ำมือของว่าที่พ่อตาหรือไม่

หากเขากล้ำกลืนฝืนทนแล้วจริง ๆ เช่นนั้นก็จำต้องยอมรับ ผู้ใดใช้ให้อยากแต่งงานกับลูกสาวของตาเฒ่านี่เล่า? ในเมื่อต้องการแย่งก้อนทองคำแก้วตาดวงใจของผู้อื่นมา ทนรองรับสภาพอากาศที่แปรปรวนสักสองสามวันก็เป็นเรื่องสมควร

จวนซ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ลู่อี้ไม่ทันได้ไปเยือน สามีภรรยาสกุลซ่งก็พาแม่สื่อมาถึงครึ่งทางแล้ว