สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1226

บทที่ 1226 ตอนพิเศษ (89.1)

บทที่ 1226 ตอนพิเศษ (89.1)

หลายวันต่อมา งานแต่งงานที่คึกคักระหว่างสกุลซ่งและสกุลลู่ก็เริ่มต้นขึ้น

ชาวบ้านต่างก็ให้ความสนใจกับเรื่องนี้

เมื่อสินสอดทองหมั้นหนึ่งร้อยยี่สิบกล่องส่งมายังสกุลลู่ ผู้คนต่างตกตะลึง

“สกุลลู่ร่ำรวย เรื่องนี้พวกเรารู้ดี แต่สกุลซ่งรวยเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“ใต้เท้าผู้เฒ่าซ่งเป็นขุนนางซื่อสัตย์ หากไม่ใช่เพราะฮูหยินซ่งมีสินเดิมมากมายและมีวิธีหาเงินดี ๆ ขุนนางซื่อสัตย์อย่างใต้เท้าผู้เฒ่าซ่งคงอดตายไปนานแล้ว เพียงแต่ แม้ฮูหยินซ่งจะมีช่องทางในการทำการค้าก็คงไม่มีทรัพย์สินมากมายเพียงนั้น พวกเจ้าดูกล่องสินสอดหนึ่งร้อยยี่สิบกล่องนั่นซีล้วนแต่ใช้ไม้อย่างดีที่สุดมาทำกล่อง อีกทั้งกล่องยังมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของกล่องสินสอดทั่วไป ถึงแม้จะกล่าวว่ามีหนึ่งร้อยยี่สิบกล่อง ทว่าอันที่จริงเทียบเท่ากับสองร้อยสี่สิบกล่องของครอบครัวคนทั่วไป พวกเจ้าดูสินสอดสองที่วางไว้ข้างนอกนั่นซี อย่างน้อยของข้างบนนั้นก็ล้วนแต่เป็นของดี แม้ก้นกล่องว่างเปล่าก็ยังไม่อาจประเมินค่าได้”

“ทุกท่านลืมไปแล้วหรือว่าใต้เท้าซ่งน้อยผู้นั้นเป็นประมุขพันธมิตรยุทธภพ? ว่ากันว่าตอนนี้คนทั้งยุทธภพล้วนต้องเงยหน้ามองเขา กิจการของเขาที่อยู่ภายนอกก็มีมากมาย มีคนจากทุกสาขาวิชาชีพ ไม่เพียงเท่านั้น คนในโลกยุทธภพยังเชื่อมั่นในตัวเขาอีกด้วย ความรักลึกซึ้งของใต้เท้าซ่งน้อยที่มีต่อคุณหนูรองลู่พวกเราต่างก็เห็นมานานปี สินสอดมากมายเพียงนี้เกรงว่าเขาจะตระเตรียมไว้ตั้งแต่เริ่มวางแผนจะแต่งงานกับคุณหนูรองลู่แล้ว”

“ข้าเป็นบุรุษผู้หนึ่งยังอิจฉาคุณหนูรองลู่ ใต้เท้าซ่งน้อยรักลึกซึ้ง หากคุณหนูรองลู่ปฏิบัติต่อเขาไม่ดี ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ยินยอม”

“เจ้าคิดอะไร? เจ้าจะกล้าทำอะไร? เจ้าจะทำอย่างไรได้?”

คำถามสามประโยคถูกถามออกมารัว ๆ อีกฝ่ายจึงไม่มีอะไรจะกล่าว

คนอื่น ๆ ต่างก็ถอนหายใจ

คนของสกุลลู่ก็ยังกล้าล่วงเกินงั้นหรือ? แม้จะให้พวกเขายืมสักสิบหัวก็ไม่กล้าทำสิ่งใด

“พวกท่านไม่คิดว่าสินสอดเช่นนี้จะไม่โอ้อวดเกินไปหน่อยหรือ?” บัณฑิตที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ถึงแม้ฝ่าบาทจะอภิเษกสมรสฮองเฮาก็คงไม่มีพิธีแต่งงานที่เอิกเกริกเพียงนี้กระมัง?”

“คุณหนูใหญ่ลู่มีบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง คุณหนูรองลู่แม้ไม่มีบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง แต่เรื่องของนางในวันนี้ฮ่องเต้ย่อมไม่มากังวล นับประสาอะไรกับสินสอดหนึ่งร้อยยี่สิบกล่อง ถึงแม้จะเป็นสินสอดสองร้อยสี่สิบกล่อง ฝ่าบาทก็ไม่มีทางตำหนิ สกุลซ่งร่ำรวย สกุลลู่ร่ำรวย ไม่ต้องใช้เงินจากท้องพระคลัง เช่นนั้นมีอะไรให้ต้องสนใจกัน?”

“นี่โอ้อวดเกินไปแล้ว ความงามของป่าย่อมถูกทำลายเพราะสายลม หากสกุลลู่ยังโอ้อวดเช่นนี้ วันใดวันหนึ่งหากราชวงศ์เกิดเกลียดชังขึ้นมา ทุกอย่างในวันนี้ย่อมเป็นความผิดมหันต์”

“เจ้ามาจากที่ใด? เจ้าเป็นหน่วยสอดแนมที่อาณาจักรอื่นส่งมาใช่หรือไม่ เจ้าจงใจมาหว่านความไม่ลงรอยระหว่างราชวงศ์กับสกุลลู่กระมัง?”

ดวงตาแต่ละคู่มองไปทางบัณฑิตที่พูดจาไม่น่าฟังผู้นั้นอย่างไม่ปรานี

บัณฑิตผู้นั้นมาจากต่างถิ่น ความประทับใจของเขาที่มีต่อสกุลลู่อยู่เพียงในเรื่องราวที่นักเล่านิทานบอกกล่าวเท่านั้น เขาไม่เคยเห็นอำนาจของสกุลลู่ด้วยสายตาตนเอง ไม่คาดหวังว่าชาวบ้านในเมืองหลวงจะเคารพสกุลลู่เช่นนี้ แม้กระทั่งคำพูดเพียงสองสามคำก็กลายเป็นความผิดมหันต์ได้จึงหุบปากในทันที

เมื่อส่งสินสอดมาแล้วก็ถึงคราวของสินเดิม

สินสอดและสินเดิมเป็นหัวข้อที่ราษฎรกังวลเป็นอย่างมาก

มีเพียงยามนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะได้รู้ว่าชีวิตของคนรวยเป็นอย่างไร

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทุกครั้งที่สกุลลู่จัดงานแต่งงานล้วนใจกว้างเป็นอย่างยิ่ง ไม่ต้องเอ่ยถึงการโปรยเงินโปรยทอง ถึงแม้จะเป็นการโปรยเหรียญทองแดงก็เป็นสิ่งที่ต้องมี ว่ากันว่าครั้งที่ลู่ฉาวอวี่แต่งงาน มีคนเฝ้าอยู่บนถนนสายนั้นเพียงสายเดียวและรอเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งมาเยือน ผลคือเขาได้รับค่าแรงทั้งปีในคราวเดียว หลังจากชำระหนี้หมดแล้วยังมีเงินเหลือเฟือที่จะซื้ออาหารให้ครอบครัวได้ถึงหนึ่งปี

แถมนี่ยังไม่ใช่เพียงกรณีเดียว