สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 132

บทที่ 132 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

บทที่ 132 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

ถงซื่อโกรธจนเลือดขึ้นหน้า นางรีบเดินตามไปคว้าถังไม้ในมือแม่เฒ่าเจียงแล้วโยนทิ้งลงน้ำ

ซ่า!

น้ำสาดกระเซ็นไปตามแรง

หญิงมากมายที่กำลังซักผ้าอยู่ต่างถูกน้ำกระเซ็นใส่ หลายคนเงยหน้ามอง อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ถงซื่อกล้าโยนถังไม้ในมือแม่เฒ่าเจียงลงไปในน้ำ นี่พวกนางไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?

ถงซื่อ หญิงที่ขี้ขลาดที่สุดในหมู่บ้านน่ะหรือ!

นางถูกผู้คนจากตระกูลเจียงทรมานมานานหลายปี ไม่คิดขัดขืน ทว่าวันนี้นางกลับแข็งกร้าวขึ้นจนน่าแปลกใจ

นี่สินะที่เขาบอกไว้ว่า กระต่ายจะกัดคนก็ต่อเมื่อถูกต้อนให้จนมุม!

“นังบ้า!” แม่เฒ่าเจียงเงื้อมือขึ้น หมายจะตบถงซื่อด้วยความโกรธ

ถงซื่อหลับตาลงด้วยความกลัว

ทว่าหลังจากผ่านไปชั่วครู่ ความเจ็บปวดที่นางคาดไว้ก็ไม่ปรากฏขึ้น

ครั้นนางลืมตาขึ้นจึงพบว่ามู่ซืออวี่คว้าแขนของแม่เฒ่าเจียงไว้

“นังเด็กอวี่!”

แม่เฒ่าเจียงตะโกนด้วยความเจ็บปวด “ปล่อย! นังเด็กไร้มารยาท กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนแก่คนเฒ่า ข้าเป็นย่าของเจ้า คนอย่างเจ้าคงไม่รู้จักบาปกรรมสินะ!”

“ประการที่หนึ่ง ข้าไม่ได้ทำร้ายหรือตบตีท่าน ข้าเพียงห้ามไม่ให้ท่านรังแกแม่ของข้าก็เท่านั้น ท่านไม่เกี่ยวข้องกับแม่ของข้าอีกต่อไป อย่าคิดกดขี่นางเพราะคิดว่าตนเป็นแม่สามีนาง ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่สุภาพต่อท่านอีก”

“และประการที่สอง ท่านเป็นผู้สร้างปัญหาก่อน แม้ข้าจะตบตีท่านจริง ๆ แต่หากเหล่าทวยเทพได้เห็นก็จะคิดว่าข้ากำจัดอันตรายให้กับผู้คน”

หลังจากกล่าวจบ มู่ซืออวี่ก็มองไปยังถงซื่อ “ท่านแม่ ถังไม้ลอยออกไปแล้ว ไปเก็บกันเถอะ”

ถงซื่อพยักหน้า

แม่เฒ่าเจียงตบต้นขาของตนพลางสาปแช่งมู่ซืออวี่ที่กำลังเดินจากไป “สารเลว! ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าถูกสามีทิ้งให้เร็วที่สุด คนจิตใจเหี้ยมเยี่ยงหมาป่าเช่นเจ้าสมควรตายอย่างเลวร้าย!”

ถงซื่อขมวดคิ้ว หยุดเดินในทันที นางหันกลับมาหาแม่เฒ่าเจียง “แม้ข้าจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกสาวและลูกเขยของข้าดีเพียงใด แต่นางจะไม่ถูกสามีทอดทิ้งแน่นอน อีกทั้งลูกสาวของข้ายังเป็นคนกตัญญู นางจะมีอายุยืนไปถึงร้อยปีแน่”

“เจ้า!…”

“เจ้าอะไรหรือ? ท่านกลายเป็นหญิงชราที่ไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้าไม่ใช่ลูกสะใภ้ของท่านอีกต่อไป แต่กลับยังบังคับให้ข้าซักเสื้อผ้าให้ ท่านไม่มีมือหรืออย่างไร? หากไม่มีมือก็จงใช้เท้าของท่านซักเถิด เหตุใดจึงต้องให้ข้าซัก?”

ทุกคนที่ได้ยินต่างอ้าปากค้าง

นี่ยังคงเป็นถงซื่อคนเดิมอีกหรือ?

แม้นางจะกล่าวด้วยแววตาที่ไม่มั่นใจนัก แต่คำพูดอันอาจหาญที่เปล่งต่อแม่เฒ่าเจียงก็น่าตกตะลึงพอสมควร นางเปลี่ยนไปแล้ว!

มู่ซืออวี่ยกนิ้วให้เพื่อชื่นชมถงซื่อ แก้มของถงซื่อจึงถึงกับแดงระเรื่อ

“เราไปกันเถิด”

นางจูงมือมู่ซืออวี่ไปทันที

มู่ต้าซานที่กำลังยกถังน้ำบังเอิญเห็นเหตุการณ์นี้พอดี เขาเองก็ไม่เคยเห็นถงซื่อเป็นเช่นนี้มาก่อน

แสงสว่างปรากฏชัดในดวงตาของนาง ไม่ได้ดูไร้ชีวิตชีวาอีกต่อไป

“มู่ต้าซาน ลูกสารเลว! เจ้ามาเพื่อดูแม่ของเจ้าถูกหญิงผู้นั้นรังแกใช่หรือไม่?” แม่เฒ่าเจียงหันไปด่ามู่ต้าซานแทน

มู่ต้าซานยกถังน้ำเดินจากไปโดยไม่เอ่ยสิ่งใด