สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 145

บทที่ 145 ข้าจะทำได้หรือ?

บทที่ 145 ข้าจะทำได้หรือ?

รถม้าเคลื่อนไปยังบ้านถงซื่อ

หน้าประตูมีเงาตะคุ่ม ๆ อยู่ เมื่อเข้าไปใกล้ถึงรู้ว่าเป็นถงซื่อและลู่จื่ออวิ๋นที่รออยู่ที่นั่น

“ท่านแม่ อวิ๋นเอ๋อร์ ยืนทำอะไรอยู่ที่นี่ รีบเข้าไปเร็ว”

“ท่านแม่กลับมาแล้ว! ท่านแม่กลับมาแล้ว!” ลู่จื่ออวิ๋นกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

ถงซื่อเอ่ยอย่างช่วยไม่ได้ “เมื่อวานนี้เจ้าไม่ได้กลับมา เด็กคนนี้เอ่ยถึงเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฟ้ายังไม่มืดก็มาอยู่ที่นี่เสียแล้ว พวกเราคิดว่าเจ้าคงใกล้จะกลับมาแล้วก็เลยมารออยู่ที่นี่”

“เมื่อครู่นี้มีเรื่องทำให้ล่าช้าออกไป ข้าเลยกลับมาช้า” มู่ซืออวี่พูดอย่างสบาย ๆ “ส่วนลู่อี้ยังวุ่นอยู่ วันนี้ไม่กลับมาแล้ว”

ทันทีที่รถม้าหยุดลง เสียงของลู่เซวียนก็ดังขึ้นมา “พี่ชายข้ายังไม่กลับมาหรือ? เจ้าเป็นหญิงสาวคนเดียว ไม่รู้จักกลับมาให้เร็วเสียหน่อย ดึกดื่นมืดค่ำแล้ว หากตกลงไปในคูน้ำคงไม่มีผู้ใดพบเห็นกระมัง”

“เฮอะ เจ้าสิตกลงไปในคูน้ำ” มู่ซืออวี่ปล่อยสายบังเหียนม้าลง “อวิ๋นเอ๋อร์ มาเอาหญ้าให้ม้ากินหน่อย”

“ได้เลยเจ้าค่ะ”

ลู่จื่ออวิ๋นนำฟางที่เตรียมไว้นานแล้วไปให้ม้ากิน เมื่อเห็นม้าเคี้ยวกร้วม ๆ อย่างเอร็ดอร่อยจึงลูบขนมันพร้อมบอกมันด้วยท่าทางจริงจัง “เจ้าต้องรีบแข็งแรงขึ้น แล้วดูแลแม่ข้าให้ดีนะ”

ถงซื่อหัวเราะร่วน “มันจะฟังคำพูดเจ้าเข้าใจหรือ?”

“มันฟังเข้าใจ ท่านดูสิ มันกินอย่างมีความสุขขนาดไหน!” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยอย่างแข็งขัน “ท่านแม่บอกไว้ว่าทุกสิ่งมีจิตวิญญาณ พวกเราแค่ดีกับพวกมัน มันก็จะตอบแทนพวกเรา”

“คืนนี้กินอะไร?” มู่ซืออวี่ถามขึ้นมา

“ข้าทำของง่าย ๆ ไว้ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากพวกเจ้าหรือไม่” ถงซื่อพูดแล้วก็เหนียมอายขึ้นมา

“อาหารของท่านยายก็อร่อย” ลู่จื่ออวิ๋นพูดขึ้น “เหมือนรสชาติของท่านแม่เลยเจ้าค่ะ”

หลายวันมานี้อยู่ด้วยกัน ถงซื่อดูมู่ซืออวี่ทำอาหาร จึงแอบจดจำเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ มาบ้าง

เดิมทีนางก็ไม่ได้โง่ บวกกับมีประสบการณ์ทำอาหารมานานหลายปี ขอแค่เพียงไม่ตระหนี่ตอนที่ต้องใช้น้ำมัน เกลือ และเครื่องปรุงรส เช่นนั้นก็ไม่มีทางที่จะไม่อร่อย

“หอมจริง ๆ” มู่ซืออวี่ไม่รีรอที่จะเอ่ยชม “ข้ารู้ว่ามอบอวิ๋นเอ๋อร์ให้ท่านแม่ดูแลเหมาะสมที่สุดแล้ว ข้ากับพ่อของนางจะได้จดจ่อกับงาน”

ถงซื่อยิ้มอย่างขัดเขิน

“จริงสิ วันนี้หัวหน้าหมู่บ้านมาหาข้า ทั้งยังนำหมูตุ๋นมาให้พวกเราด้วย ข้าจะไปเอาออกมา”

ถงซื่อนำหมูตุ๋นออกมาจากครัว

“หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวว่ากิจการไม่ค่อยสู้ดีนัก อยากจะฟังความคิดเห็นจากเจ้า”

“ร้านกิจการหมู่บ้านมีคนอยู่มากหรือน้อย?” มู่ซืออวี่คีบขึ้นมาหนึ่งชิ้น

ถงซื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ยี่สิบสามคน”

“คนมากขนาดนี้เชียว” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้วขณะเคี้ยวหมูตุ๋น “รสชาติจืดเกินไป ความร้อนไม่เพียงพอ ไม่ว่าจะเป็นตัวส่วนผสมหรือเวลาที่ใช้ในการทำก็ยังไม่ได้ตามที่กำหนด รสชาติจะยอดเยี่ยมได้อย่างไร?”

“นี่เป็นร้านกิจการภายในหมู่บ้าน ทุกคนล้วนอยากมีส่วน แต่กลับโต้แย้งทะเลาะวิวาทกันทุกวัน” ถงซื่อกล่าวต่อ “ข้าเข้าใจความหมายของหัวหน้าหมู่บ้าน หากดำเนินต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าร้านกิจการหมู่บ้านจะต้องปิดลง”

“หากต้องการการจัดการที่ดี เช่นนั้นจำต้องเปลี่ยนวิธี” มู่ซืออวี่พูดขึ้นมา “คนงานในร้านไม่อาจเป็นคนในหมู่บ้าน จะต้องหาคนมาจากที่อื่น ถ้าทำได้ไม่ดีก็ไล่ออก ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องสายสัมพันธ์ คนในหมู่บ้านสามารถซื้อเนื้อจากร้านในราคาที่ต่ำที่สุด พวกเขาขายได้มากเท่าไหร่ก็เป็นของพวกเขาเท่านั้น คำนวณรายได้ของร้านกิจการหมู่บ้านทุก ๆ ครึ่งปี จากนั้นปันผลให้แต่ละครัวเรือนตามข้อตกลงเดิม”

“เยี่ยม” เสียงชื่นชมดังมาจากลานบ้าน

มู่ซืออวี่และถงซื่อมองหน้ากันและกัน ก่อนจะออกไปต้อนรับ

“หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านมาได้อย่างไร?”