สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 186

บทที่ 186 ข้าไม่สามารถรับปากท่านได้

บทที่ 186 ข้าไม่สามารถรับปากท่านได้

หลังจากผ่านไปประมาณสองเค่อ*[1] มู่ซืออวี่ก็มานั่งอยู่ตรงโต๊ะหินด้วยร่างกายที่สะอาดสะอ้าน จิบน้ำชาร้อน ๆ พร้อมทานผลไม้แห้ง

ถงซื่อกำลังใช้ผ้าเช็ดผมให้บุตรสาว

มู่ซืออวี่บอกว่าตนจะทำเอง แต่ถงซื่อปฏิเสธ บอกว่านางเพิ่งหายป่วย ยังไม่มีแรงมากนัก

ไม่ว่าเจิ้งซูอวี้หรือหลี่หงซูก็ไม่เคยได้รับความรักที่ธรรมดาทว่าอบอุ่นเช่นนี้ ครั้นเห็นภาพนี้แล้วพลันรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ

“ชาใกล้จะหมดแล้ว พวกท่านยังไม่ได้เอ่ยจุดประสงค์ที่มาที่นี่เลย” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “ลองให้ข้าเดา เกี่ยวกับเรื่องที่ข้าตกน้ำใช่หรือไม่? ”

หลี่หงซูพยักหน้ารัว ๆ “ใช่ ท่านรู้หรือไม่ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้” มู่ซืออวี่เอ่ยเรียบ ๆ “พูดมาตรง ๆ เถอะ ถึงแม้ไข้ของข้าจะลดลงแล้ว แต่ร่างกายของข้ายังอ่อนแอ เกรงว่าข้าจะนั่งได้ไม่นานนัก”

หลี่หงซูจึงอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้คร่าว ๆ

ถงซื่อที่กำลังเช็ดผมของมู่ซืออวี่ตะลึงงัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างโมโห “หมายความว่าลูกสาวของข้าถูกคนครอบครัวพวกท่านผลักตกน้ำหรือ?”

ลู่จื่ออวิ๋นที่เล่นอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินเช่นกัน นางหันมาจ้องหลี่หงซูและคนอื่น ๆ ด้วยความโกรธ

เจิ้งซูอวี้รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

หลี่หงซูถูกพี่ชายดึงเข้ามาเกี่ยวข้องก็แล้วไปเถอะ แต่นางไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับหลี่จวิ้นหาน ย่อมไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องตกใจไป” มู่ซืออวี่แตะหลังมือของถงซื่อเบา ๆ “ท่านเข้าบ้านไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”

เสียงของท่านหมอจูดังมาจากข้างใน “เจ้ารีบมาช่วยข้าหาของเร็วเข้า ข้าหาไม่เจอแล้ว”

ถงซื่อยอมเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่พอใจ

“อวิ๋นเอ๋อร์ มานี่” มู่ซืออวี่เรียกลู่จื่ออวิ๋นเข้ามา

เด็กน้อยเดินหน้ามุ่ยเข้ามา จ้องมองหลี่หงซูอย่างขุ่นเคืองใจ

ท่านน้าคนนี้น่ารำคาญนัก!

“อวิ๋นเอ๋อร์ ในห้องของแม่ยังมีของหวานกับผลไม้แห้งอยู่อีกไม่น้อย เจ้ากับเอ้อร์หนิวนำไปแบ่งปันกับสหายเถอะ”

อวิ๋นเอ๋อร์เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เด็กทั้งหมู่บ้านล้วนอยากเล่นกับนาง เพราะเช่นนี้ก็จะได้กินของหวานอร่อย ๆ และผลไม้แห้ง บางครั้งก็ยังได้กินของหวานที่มู่ซืออวี่ทำอีกด้วย

เมื่อกันผู้ใหญ่หนึ่งคนและเด็กหนึ่งคนออกไปแล้ว มู่ซืออวี่ก็กล่าวต่อ “ข้าไม่รู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ถึงแม้จะรู้ แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า ข้าไม่มีความแค้นผูกพยาบาทกับคุณชายสกุลหลี่ เขากลับลงมือทำกับข้าเช่นนี้ เห็นได้ว่าจิตใจของคนผู้นี้ไร้คุณธรรม ปกติไม่ทำสิ่งใดนอกจากรังแกคนอ่อนแอกว่า ตอนนี้ทางการตรวจสอบเขา นั่นก็เป็นปัญหาของเขาเอง คุณหนูหลี่มาหาข้าแล้วเอ่ยคำพูดเช่นนี้ นี่ก็เหมือนกับว่าข้าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ทำให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น ช่างน่าขันนัก”

“จริงอยู่ที่พี่ชายของข้าชอบก่อเรื่อง บางครั้งข้าก็ไม่อยากมีพี่ชายเช่นนี้ เป็นลูกสาวคนเดียวของสกุลหลี่ยังจะดีกว่า เคยได้ยินกันว่ามีลูกสาวไม่สู้มีลูกชายใช่หรือไม่ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่ชายของข้า นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ท่านพ่อท่านแม่ทุกข์ทนเพราะเรื่องเหล่านี้ นี่ก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน พี่ข้ามีความผิด พวกเรายินดีแก้ไข แต่ว่าได้โปรดให้อภัยเขา ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งได้หรือไม่?”

“คำพูดเหล่านี้ท่านควรไปพูดกับใต้เท้านายอำเภอ ไม่ควรมาพูดกับข้า ข้าทำได้เพียงดูว่าปกติคุณหนูหลี่ปฏิบัติต่อข้าเช่นไร ไม่ถือสาหาความเรื่องที่ตกน้ำเมื่อวานนี้”

“เถ้าแก่เนี้ย ท่านกล้าพูดหรือว่าเรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับจู่ปู้ลู่?” หลี่หงซูเริ่มร้อนใจ

“สามีของข้าเป็นเพียงจู่ปู้เล็ก ๆ คนหนึ่ง ไม่มีอำนาจมากมายขนาดนั้น คุณหนูหลี่คิดมากเกินไปแล้ว ชาวบ้านตัวเล็ก ๆ เช่นพวกเราจะกล้าไปยุ่งกับเรื่องราวใหญ่โตเช่นนั้นได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่เผยสีหน้าเย็นชา

เจิ้งซูอวี้ดึงตัวหลี่หงซูเอาไว้ ส่ายหัวให้อีกฝ่าย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปรังแต่จะได้ผลลัพธ์เช่นเดิม ทั้งยังจะทำให้อีกฝ่ายโกรธมากกว่าเดิม เช่นนี้จะมีประโยชน์อะไรเล่า?

หลี่หงซูไม่สบายใจแม้แต่น้อย

ไม่ว่าหลี่จวิ้นหานจะเลวร้ายเพียงใด เขาก็เป็นพี่ชายของนาง

ใช่! เขารนหาที่เอง แต่พ่อแม่ที่บริสุทธิ์ของเขาเล่า?

“หากไม่มีเรื่องอื่น ข้าคงต้องขอตัว” มู่ซืออวี่ลุกขึ้นยืน