สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 187

บทที่ 187 ข้าไม่ได้ใช้อำนาจแก้แค้น

บทที่ 187 ข้าไม่ได้ใช้อำนาจแก้แค้น

มือแกร่งอบอุ่นข้างหนึ่งวางลงบนหน้าผากของมู่ซืออวี่ เมื่อเห็นอุณหภูมิร่างกายของนางปกติแล้ว แววตาฉายไอเย็นเยือกคู่นั้นก็พลันทอประกายอบอุ่นออกมา

ลู่อี้ปลดผ้าคาดเอว ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก

มู่ซืออวี่ลืมตาด้วยความมึนงง ครั้นเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งหันหลังให้นาง และกำลังเปลื้องผ้า นางถึงกับตะลึงงันในบัดดล รีบหลับตาลงทันที

ลู่อี้หันหน้ากลับมามองมู่ซืออวี่ มุมปากหยักยกยิ้มขึ้น

“ตื่นแล้วหรือ?”

มู่ซืออวี่ที่นึกอยากแกล้ง ‘ตาย’ ถูกเปิดโปงเสียแล้ว นางจำต้องลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรงไร้ทางเลือก

“ดีขึ้นแล้วหรือยัง?” ลู่อี้เดินมาหานางพลางสวมผ้าคาดเอว

มู่ซืออวี่ไม่กล้ามองที่เอวสอบนั้นตรง ๆ จึงเบือนหน้าหลบไปยังหน้าต่างข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว “ได้หลับพักผ่อนทั้งวัน ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”

ลู่อี้บีบไหล่มู่ซืออวี่เบา ๆ ก่อนจะอุ้มนางขึ้นมา ระหว่างที่นางกำลังงุนงง เขาก็พานางออกมาจากห้องแล้ว

“ท่านทำอะไรน่ะ?”

“ไม่ใช่บอกเองหรือว่านอนหลับทั้งวัน เจ้าไม่เบื่อหรือ? ข้าจะพาออกไปสูดอากาศข้างนอก”

“ข้าเดินเองได้”

“เจ้ามีแรงหรือ?”

เมื่อเห็นลู่อี้อุ้มมู่ซืออวี่ออกมา ลู่เซวียนก็ไม่ได้สนใจ หันหน้ากลับไปทำงานต่อ

เมื่อเห็นลู่เซวียนเมินเช่นนี้แล้ว มู่ซืออวี่ก็นั่งลงตรงโต๊ะหิน มองเขาอย่างฉงนสงสัย

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?”

“ไม่เห็นหรือไง? ฆ่าไก่” ลู่เซวียนเอ่ยไปพลางถอนขนไก่ไปพลาง

“เอาไก่มาจากไหน?”

“ซื้อมา”

ท่านหมอจูที่บดยาอยู่เอ่ยขึ้น “น้องสามีของเจ้าเดินไปขอซื้อไก่สองตัวจากชาวบ้านโดยเฉพาะเชียวนะ บอกว่าจะเอามาบำรุงร่างกายของเจ้า ซื้อมาแล้วก็ฆ่าไก่เองถอนขนเอง จริงใจทีเดียวเชียว”

“ใครบอกว่าซื้อมาให้นาง ข้าอยากกินเองก็เลยซื้อมากินเองเท่านั้น” ลู่เซวียนหน้าแดงเรื่อ ถลึงตามองท่านหมอจูทันที

มู่ซืออวี่ยิ้มน้อย ๆ นางมองลู่เซวียนแล้วเอ่ยว่า “ต้องขอบคุณเจ้าแล้ว น้องสามี”

ลู่เซวียนเบ้ปาก “บอกแล้วว่าข้าซื้อมากินเอง ไม่ได้ซื้อมาให้เจ้า”

เซี่ยคุนหาบน้ำเข้ามา ส่วนจือเชียนแบกฟืนตามมาข้างหลัง

ทุกคนกำลังรับผิดชอบหน้าที่ของตน แม้จะเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา ๆ แต่ก็อวลไปด้วยความอบอุ่น

ท่านหมอจูตรวจชีพจรของมู่ซืออวี่ เพื่อที่จะได้มั่นใจว่านางพักอีกไม่กี่วันก็จะหายดีอย่างแน่นอน

และหลังจากทานอาหารเย็นแล้ว ท่านหมอจูจึงกลับบ้านไป

มู่ซืออวี่ซดน้ำแกงไก่ เหงื่อนางไหลโชกอีกครั้ง

ลู่อี้ต้มน้ำอุ่นให้นางชำระร่างกาย หลังจากมู่ซืออวี่อาบน้ำเสร็จแล้ว ลู่อี้ก็ช่วยนางเทน้ำที่อาบแล้วทิ้ง จากนั้นตนจึงอาบต่อ

มู่ซืออวี่รอให้ลู่อี้กลับมา เมื่อเห็นว่าเขาทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยชุดอันโปร่งบาง พลางมองเขาอย่างกระตือรือร้น

ลู่อี้ “…”

ท่าทางเช่นนี้เหมือนเสี่ยวเฮยนัก

“มีเรื่องจะกล่าวหรือ?” ลู่อี้นั่งลงข้าง ๆ นาง “ว่ามาเถอะ ข้าฟังอยู่”

“คุณหนูสกุลหลี่มาหา ข้าบอกเรื่องที่พี่ชายของนางถูกจับ” มู่ซืออวี่ดึงชายเสื้อของชายตรงหน้า “คือว่า… ข้าเพียงอยากถาม ท่านอย่าได้เก็บไปใส่ใจ เรื่องที่คุณชายสกุลหลี่ถูกจับนั้นเกี่ยวข้องกับข้าหรือไม่?”

มุมปากของลู่อี้ยกขึ้น ก่อนจะเอนเข้าไปใกล้ ๆ นาง “เจ้าหวังอยากให้เกี่ยวกับเจ้าหรือ?”

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” มู่ซืออวี่ปฏิเสธทันที

“เช่นนั้นเจ้าจะกังวลอะไร?” ลู่อี้ผลักนางเพื่อให้นางเอนนอนลงบนเตียง แล้วห่มผ้าให้เสร็จสรรพ “ข้าแค่ทำตามกฎหมายเท่านั้น ไม่ได้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ไม่ต้องห่วงว่าข้าจะใช้อำนาจในทางมิชอบ”