สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 188

บทที่ 188 หนังสือฉบับลงลายมือ

บทที่ 188 หนังสือฉบับลงลายมือ

เมื่อนางเห็นสาวใช้คนนั้นก้าวเข้าประตูไป มู่ซืออวี่ก็ถอยหลังกลับมา เอ่ยกับเซี่ยคุนที่อยู่ข้างหลัง “พี่เซี่ย อีกเดี๋ยวอย่าอยู่ห่างจากข้า”

“อืม” เหตุการณ์คราวก่อน ทำให้เขาไม่กล้าหละหลวมอีก

“เชิญทางนี้…” สาวใช้คนนั้นพานางเข้าไปเรือนด้านหลัง สุดท้ายจึงหยุดอยู่ที่ ‘เรือนหรงหยาง’

สมกับที่จวนโหยวมีกิจการใหญ่โต เรือนหลังนี้ใหญ่โตมาก ทิวทัศน์ในสวนก็งดงาม ในสวนเต็มไปด้วยดอกไม้ใบหญ้าล้ำค่านานาชนิด ตกแต่งได้สวยงามเป็นพิเศษ กระทั่งมู่ซืออวี่ยังต้องเอ่ยว่าช่างมีเอกลักษณ์และโอ่อ่า

“ฮูหยินกำลังป้อนยาให้คุณชาย รบกวนฮูหยินลู่รอที่นี่ประเดี๋ยว”

“ได้”

มู่ซืออวี่หาเก้าอี้แล้วนั่งลง ส่วนเซี่ยคุนยืนอยู่ข้าง ๆ นาง

หลังจากเกิดเหตุการณ์ถูกผลักตกน้ำ เซี่ยคุนติดตามเป็นเงาตามตัวยิ่งกว่าเดิม

เดิมทีเขาก็สูงราว ๆ 190 เซนติเมตรอยู่แล้ว เมื่อยืนแน่นิ่งไม่ไหวติงเช่นนี้ก็ย่อมสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คน

สาวใช้นำชาและอาหารทานเล่นมาให้ ก่อนจะเหลือบมองเซี่ยคุนด้วยความสงสัย ทว่าเมื่อเซี่ยคุนมองมา นางก็ก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวแล้วค่อย ๆ ถอยออกไป

มู่ซืออวี่หยิบชาจอกหนึ่งส่งให้เซี่ยคุน

“ไม่ดื่ม” เซี่ยคุนปฏิเสธ

มู่ซืออวี่จะอย่างไรก็ได้ นางจึงยกขึ้นจิบเสียเอง

ในห้องมีรูปภาพที่มีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อย อย่างไรเสียนางก็วาดภาพได้ดีเช่นกัน ย่อมเห็นความแตกต่างว่าภาพไหนดีภาพไหนไม่ดี เมื่อกวาดตามองเครื่องเรือนของที่นี่ ล้วนแล้วแต่ทำจากไม้จันทน์แดงอย่างดี

“ขออภัยที่ให้รอนาน” เสียงเข้มเสียงหนึ่งดังขึ้น

มู่ซืออวี่เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นสตรีที่เดินเข้ามา ดวงตาของนางพลันเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“เป็นท่านนี่เอง”

นางสวมเสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างประณีต ประดับเครื่องหัวอย่างดีบนผม กลิ่นอายแผ่ออกมาอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง ราวกับแอ่งน้ำนิ่งที่ฉาบไปด้วยประกายแสง มีชีวิตชีวาขึ้นมากทีเดียว

“ข้าเอง ฮูหยินลู่”

ณ เรือนกรุ่นฝัน

มู่ซืออวี่เท้าคางเหม่อลอย มองผู้คนสัญจรไปมาบนท้องถนน รู้สึกว่างานเลี้ยงสังสรรค์ยามค่ำคืนในยุคปัจจุบันห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ ราวกับเป็นเรื่องที่เกิดแต่ชาติปางก่อน

ใช่ เป็นชีวิตก่อน!

บางทีหญิงสาวอาจจะเปลี่ยนตนเองได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นคนผู้นั้นถึงได้ตัดสินใจเช่นนั้น

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ ‘คันฉ่องสองด้าน’ ขายดีมาก ข้าลำบากลำบนยื้อแย่งซื้อมาได้หนึ่งเล่ม” ชายหนุ่มเอ่ยกับสหายของเขาระหว่างที่กำลังเลือกเครื่องเรือนที่ชอบ

“หาซื้อได้ยากจริง ๆ ข้าอยากซื้อยังซื้อไม่ได้เลย”

มู่ซืออวี่ลูบคางตนเอง ดูเหมือนนางจะมีวิธีใหม่แล้ว

“พวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะออกไปข้างนอกสักประเดี๋ยว”

ณ หอหนังสือหงเหวิน มู่ซืออวี่เป็นคนคุ้นเคยของที่นี่ ผู้ดูแลหอจึงทักทายนางอย่างกระตือรือร้น เพียงนางเอ่ยว่านางอยากพบผู้ตรวจหนังสือฟางเพื่อหารือบางอย่าง ก็มีคนมาพานางไปพบทันที