สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 191

บทที่ 191 อันอวี้เป็นน้องสาวของข้า

บทที่ 191 อันอวี้เป็นน้องสาวของข้า

“ไม่มี”

มู่ซืออวี่เอ่ยจบก็เห็นความผิดหวังวาบผ่านแววตาของอันอี้หาง นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่ข้าสามารถทำขึ้นมาได้”

“จริงหรือ?” อันอี้หางถาม

“แน่นอน แต่ท่านต้องบอกข้าว่าคนที่จะใช้เป็นสตรีหรือบุรุษ ความสูงประมาณไหน ข้าจะได้ออกแบบได้ถูก”

“นาง…”

อันอี้หางกำลังจะเอ่ย แต่เห็นเซี่ยคุนแบกหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาเสียก่อน เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

“น้องหญิง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”

หญิงสาวที่อยู่บนหลังของเซี่ยคุนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็คลายท่าทีตึงเครียดลง

“ท่านพี่”

มู่ซืออวี่มองดูพวกเขาอย่างครุ่นคิด สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่เซี่ยคุน

“จะไม่ปล่อยแม่นางผู้นี้ลงหรือ?”

เท่านั้นเองเซี่ยคุนจึงรู้สึกตัว เขาค่อย ๆ ปล่อยคนลงในที่สุด

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” มู่ซืออวี่ถาม

“ขานางเจ็บ” เซี่ยคุนตอบโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม

มู่ซืออวี่จำหญิงสาวนางนี้ได้ นี่ไม่ใช่หญิงสาวที่เกือบจะถูกนางชนเข้าหรือ?

เมื่อได้ยินเสียงนางเรียก ‘ท่านพี่’ ก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าไม้เท้าที่อันอี้หางอยากได้จะเอาไปให้ใครใช้

โลกกว้างใหญ่ไพศาลเพียงนี้ แต่กลับกลมเหลือเกิน ไม่ว่าจะหันไปทางซ้ายหรือทางขวา ล้วนแต่พบเจอคนที่เกี่ยวข้องกัน

“เหตุใดขาของเจ้าถึงได้เจ็บ?” อันอี้หางพยุงนาง

“ข้าไม่ระวังจึงหกล้มน่ะ” อันอวี้ ‘มอง’ ไปทางอันอี้หางอย่างรู้สึกอาย “ท่านพี่ ท่านไม่ต้องกังวล ตอนที่ข้าล้ม ข้าเอาหลังลง ไม่เจ็บเลย”

แววตาของอันอี้หางเต็มไปด้วยความปวดใจ เขาลูบหัวนางเบา ๆ “อืม น้องสาวของข้าเก่งที่สุดแล้ว”

สิ้นคำนั้น เขาก็มองไปทางเซี่ยคุน “สหายท่านนี้ เหตุใดท่านถึงอยู่กับน้องสาวข้า?”

“ท่านพี่ พี่ใหญ่ท่านนี้เป็นคนดี ขาข้าเจ็บ เขาเลยพาข้าไปหาท่านหมอ เดิมทีเขาอยากจะไปส่งข้าที่บ้าน แต่ว่าเขานึกขึ้นได้ว่ายังไม่บอกเจ้านายจึงมาหาเจ้านายเสียก่อน”

อันอี้หางเหลือบมองขาของอันอวี้ก็พบว่ามีผ้าพันแผลอยู่บริเวณที่บาดเจ็บจริง ๆ

“นี่เป็นผู้ติดตามของข้า” มู่ซืออวี่บอกอันอี้หาง “เหนือสิ่งอื่นใด เขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ ฝีไม้ลายมือล้ำเลิศ หากอยากจะเอาเปรียบสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง ก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย”

นางอยากบอกอันอี้หางว่า เขาไม่จำเป็นต้องหวาดระแวงขนาดนั้น

“ต้องขอบคุณสหายท่านนี้มาก”

“อืม”

มู่ซืออวี่หันไปพูดกับอันอวี้ “พวกเราเคยพบกันมาก่อน ไม่รู้ว่าแม่นางอันยังจำข้าได้หรือไม่? ครั้งก่อนข้าบังคับรถม้าเกือบจะชนท่าน”

“ข้าจำได้แล้ว เป็นท่านนี่เอง พี่สาว” รอยยิ้มของอันอวี้ราวกับดอกไม้รับวสันตฤดู ทั้งสวยงาม บอบบาง และอ่อนโยน “ท่านพี่ ครั้งก่อนข้าเวียนหัว เกือบจะทำให้พี่สาวท่านนี้เสียขวัญแล้ว พี่สาวท่านนี้ยังตามมาส่งข้าจนถึงบ้านอีกด้วย”

อันอี้หางเอ่ยขอบคุณมู่ซืออวี่ที่ช่วยเหลืออันอวี้ จากนั้นก็แนะนำให้พวกเขารู้จักกัน

สายตาของเซี่ยคุนจับจ้องอยู่ที่ร่างกายของอันอวี้

เพราะเจ้าตัวได้รับบาดเจ็บ มู่ซืออวี่จึงให้เซี่ยคุนบังคับรถม้าไปส่งพวกเขากลับบ้าน

“สหายเซี่ย ข้าต้องขอบคุณท่านแล้ว” อันอี้หางช่วยพยุงอันอวี้ลงจากรถม้าพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเซี่ยคุน

เซี่ยคุนพยักหน้าให้ แล้วเหลือบมองอันอวี้อีกครั้ง ก่อนจะหันหัวม้าจากไป

ตระกูลอัน นอกจากอันอี้หางและน้องสาวแล้ว ยังมีมารดาผู้หนึ่งคืออวี้ซื่อ

สุขภาพของอวี้ซื่อไม่ค่อยดีนัก นอกจากเย็บปักถักร้อยและทำงานฝีมือทั่วไปอยู่ที่บ้านทุกวันแล้ว นางก็ไม่เคยออกไปไหน