สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 192

บทที่ 192 เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าผิดตรงไหน?

บทที่ 192 เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าผิดตรงไหน?

ณ สำนักศึกษาเหวินชาง เด็กชายสามคนวัยราว ๆ สิบปียืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น ลู่ฉาวอวี่ที่ตัวเล็กกว่ายืนหน้าอึมครึมอยู่ข้าง ๆ มู่เจิ้งหานยืนถัดจากลู่ฉาวอวี่ จมูกของเขาฟกช้ำ ใบหน้าบวมตุ่ยดูไม่ได้

ผางซื่อที่ซื่อสัตย์จริงใจเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ต้องโทษข้าที่ไม่เข็มงวดกับพวกเขา”

“ผางซื่อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน ท่านออกไปก่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์เหวิน”

เหวินอวี่เซวียนยืนอยู่ต่อหน้าเด็ก ๆ มองพวกเขานิ่ง ๆ

“เหตุใดต้องต่อยตีกัน?”

ไม่มีเด็กคนไหนเปิดปาก

“เจิ้งหาน เจ้าบอกข้ามา” เหวินอวี่เซวียนเรียกมู่เจิ้งหาน

มู่เจิ้งหานตาแดงก่ำ อธิบายทุกสิ่งอย่างโดยละเอียด

เด็กเหล่านี้ล้วนอาศัยอยู่ในเมือง พวกเขาต้องไปกลับบ้านทุกวันย่อมได้ยินเรื่องเหลวไหลมาจากข้างนอก เมื่อเห็นลู่ฉาวอวี่ก็พูดจาหยาบคายใส่

ลู่ฉาวอวี่เรียนเก่งแต่นิสัยเย็นชา หลาย ๆ คนเกลียดเขาเป็นทุนเดิม ตอนนี้จึงถือโอกาสทำให้เขาอับอายโดยการพูดจาแย่ ๆ ใส่เขา

เห็นได้ชัดจากท่าทีของเด็กเหล่านั้นว่ามู่เจิ้งหานเพียงแต่ยกประเด็นสำคัญขึ้นมา ไม่ได้กล่าวเกินความเป็นจริงแม้แต่น้อย

“พวกเจ้าสามคน นับแต่วันนี้เป็นต้นไปไม่ใช่ศิษย์ของสำนักศึกษาเหวินชางของข้าอีก” เหวินอวี่เซวียนเอ่ยนิ่ง ๆ “กลับไปเก็บข้าวของแล้วกลับไปเถอะ!”

“ท่านอาจารย์” ทั้งสามคนตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “นี่เป็นสิ่งที่คนข้างนอกเขาพูดกัน พวกเราไม่ผิดนะขอรับ”

“ในฐานะที่เป็นศิษย์ของสำนักศึกษาเหวินชาง ไม่อนุญาตให้ต่อยตีกัน ไม่อนุญาตให้ว่าร้ายสหายร่วมเรียน ไม่อนุญาตให้เข่นฆ่ากัน ถึงแม้ต่อไปออกจากสำนักศึกษาเหวินชางแล้ว พวกเจ้าก็ยังต้องรักษากฎนี้ ไม่เช่นนั้นไม่ต้องพูดว่าเป็นศิษย์ของข้า วันนี้พวกเจ้าล้วนทำผิดร้ายแรง เช่นนั้นก็ไม่ต้องเป็นศิษย์ของข้าอีกต่อไป”

“เช่นนั้นเขาเล่า? ตั้งแต่ลู่ฉาวอวี่คนนี้มา ใจของท่านอาจารย์ก็เริ่มโอนเอนไป ในเมื่อไล่พวกเราไป เหตุใดไม่ไล่เขาไปด้วย?”

ลู่ฉาวอวี่ได้ยินเช่นนั้นก็มองเหวินอวี่เซวียนอย่างกระวนกระวายใจ

เหวินอวี่เซวียนเอ่ยอย่างสงบ “ในฐานะลูกชาย หากมารดาของเขาถูกคนดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ แล้วยังคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร เช่นนั้นเขาก็ไม่คู่ควรเป็นลูกศิษย์ของข้า อย่างไรเสียที่ต้องทำโทษก็ต้องทำโทษ พวกเจ้าสองคนถูกทำโทษให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำเป็นเวลาหนึ่งเดือน”

“ท่านอาจารย์ ท่านไม่ยุติธรรม”

“ท่านอาจารย์ ท่านได้โปรดให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้งเถอะ พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้ว”

สีหน้าของเหวินอวี่เซวียนราบเรียบ ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด “ข่าวลือว่าร้ายจะยุติลงได้เพราะผู้มีปัญญา ดูจากทัศนคติของพวกเจ้า ถึงแม้พวกเจ้าจะเล่าเรียนจนครบถ้วนกระบวนความก็ไม่อาจเป็นขุนนางที่ชาญฉลาด จะทุกข์ร้อนไปเพื่ออะไร กลับไปเถอะ!”

สำนักศึกษาเหวินชางมีศิษย์มากมาย เด็กเหล่านี้แอบโผล่หัวออกมามองดู เมื่อได้รู้ผลลัพธ์ก็ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าสิ่งที่อาจารย์กล่าวว่า ‘สหายร่วมเรียนไม่เข่นฆ่ากัน’ ไม่ใช่คำพูดเรื่อยเปื่อยอย่างแน่นอน

เด็กเกเรเหล่านั้นไม่ยินยอมจากไป

แต่ไม่นานนัก เมื่อครอบครัวของพวกเขาได้ยินข่าวคราวก็รีบรุดมา หลังจากพยายามอ้อนวอนขอร้องเหวินอวี่เซวียนอย่างหนักก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้ สุดท้ายจึงต้องพาพวกเขากลับไป

“ฉาวอวี่ เจิ้งหาน มาใส่ยาเร็ว” ผางซื่อเข้ามาพร้อมกับท่านหมอ

ในห้องตำรา เหวินอวี่เซวียนมองดูหนังสือบันทึกตรงหน้าเขา

หนังสือบันทึกนี้แสดงผลการเล่าเรียนของลู่ฉาวอวี่ไม่กี่เดือนมานี้

นี่เป็นเด็กที่เฉลียวฉลาดจริงเชียว แต่น่าเสียดายที่บรรยากาศรอบตัวมืดมนเกินไป

ตรงกันข้าม ถึงแม้มู่เจิ้งหานจะไม่ฉลาดมากพอ แต่เขาก็เป็นเด็กที่มีจิตใจดีงาม เด็กอย่างนี้จะต้องกลายมาเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ อุทิศชีวิตเพื่อราษฎรแน่

ก๊อก ๆ

“เข้ามา” เหวินอวี่เซวียนปิดหนังสือบันทึก

ลู่ฉาวอวี่เดินก้มหน้าเข้ามา ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเหวินอวี่เซวียน

“ไม่ยอมรับการลงโทษของข้าหรือ?”

เมื่อเห็นอีกฝ่าย เหวินอวี่เซวียนก็เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ

ลู่ฉาวอวี่คุกเข่าลง โขกหัวคำนับเหวินอวี่เซวียน “ขอบคุณท่านอาจารย์ที่คืนความยุติธรรมให้ศิษย์”

เหวินอวี่เซวียนเลิกคิ้ว สายตาของเขาฉายความประหลาดใจ

ถึงแม้เวลาที่พวกเขารู้จักกันจะไม่นานนัก ทว่าเขาก็มองจิตใจของลู่ฉาวอวี่ออก เด็กคนนี้ดื้อดึง ไปไหนมาไหนเพียงลำพัง นอกจากมู่เจิ้งหานที่เป็นน้าแท้ ๆ ของเขาแล้วก็ไม่แยแสคนอื่นแม้แต่น้อย

เดิมทีคิดว่าเขาจะไม่พอใจ นึกไม่ถึงว่าจะมากล่าวขอบคุณ

“ถึงแม้จะพอให้อภัยได้ แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่เจ้าทำผิดกฎของสำนักศึกษา ไม่อาจมีครั้งต่อไปอีก หากมีครั้งหน้า ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใด ข้าก็ไม่อาจเก็บเจ้าไว้ได้”

“ศิษย์อยากกลับไปดูคนที่บ้านขอรับ” ลู่ฉาวอวี่ก้มหน้าลงแล้วเอ่ยขอลาหยุด “ท่านอาจารย์ได้โปรดอนุญาต”