สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 201

บทที่ 201 ไม่กินของให้ทาน

บทที่ 201 ไม่กินของให้ทาน

เซี่ยคุนล่าหมูป่าตัวใหญ่เช่นนี้มาได้ คนในหมู่บ้านย่อมมาดูกันอย่างคึกคัก

กิจการร้านค้าในหมู่บ้านค่อนข้างดี ยังคงเหมือนเดิม เนื้อหมูกว่าครึ่งถูกขายให้หัวหน้าหมู่บ้าน และเหลือจำนวนหนึ่งไว้กินเอง

“พี่ใหญ่เซี่ย ชิ้นนี้ท่านเอาไปให้เพื่อนบ้านข้าง ๆ คนใหม่เถอะ”

พอนางเห็นว่าท่านน้าคนนั้นเฉยชามาก นางก็ตัดสินใจที่จะไม่ผูกมิตรด้วย แต่นางชอบแม่นางน้อยอันอวี้คนนั้นจริง ๆ

อีกอย่างตอนนี้ตนยังทำงานร่วมกับอันอี้หาง ในภายหน้าพวกเขายังต้องไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ

เซี่ยคุนลังเลอยู่ชั่วครู่

“พี่ใหญ่เซี่ย”

“อืม”

“ท่านไม่สะดวกไปบ้านข้าง ๆ หรือ จริงสิ ท่านเป็นบุรุษ คงไม่สะดวกอยู่บ้างจริง ๆ” มู่ซืออวี่พลันนึกขึ้นได้ “เช่นนั้นข้าไปเอง”

มู่ซืออวี่เตรียมข้าวของ จากนั้นก็ถือเนื้อหมูทั้งแบบติดมันและไม่ติดมันไปเคาะประตูบ้านข้าง ๆ

“มีเรื่องอะไร?” อวี้ซื่อถามด้วยสีหน้าเย็นชา

“เนื้อหมูชิ้นนี้ถือว่าเป็นของแสดงความยินดีกับการขึ้นบ้านใหม่ของท่าน” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ไม่ต้อง” อวี้ซื่อตอบแล้วปิดประตูทันที

มู่ซืออวี่ “…”

หญิงคนนี้ช่างนิสัยแปลกประหลาดจริง ๆ

“ช่างเถอะ ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง”

ลู่เซวียนและลู่จื่ออวิ๋นกลับมาเห็นเนื้อหมูป่ามากมายแขวนอยู่ในลานบ้าน จึงรีบถามว่ามาจากไหนทันที

มู่ซืออวี่คงไม่ซื้อเนื้อหมูมากมายขนาดนี้ในคราเดียว โดยเฉพาะในช่วงที่อากาศยังร้อนอบอ้าวเช่นนี้ เนื้อหมูมากมายขนาดนี้ย่อมอยู่ได้ไม่นาน

นางเล่าเรื่องที่เซี่ยคุนไปจับหมูป่ามา

“พี่ใหญ่เซี่ย ท่านเก่งกาจจริง ๆ” ลู่เซวียนกล่าวด้วยความจริงใจ “แต่ก่อนพี่ชายข้าก็เคยขึ้นเขาไปล่าสัตว์ แต่ท่านขึ้นไปครั้งเดียวก็ล่ามาได้แล้ว ชำนาญยิ่งกว่าพี่ชายข้าเสียอีก”

เซี่ยคุนเหลือบมองลู่เซวียนแล้วพูดว่า “ข้าจับมันได้จากกับดักของพี่ชายเจ้า”

เสียงบ่นของอวี้ซื่อดังมาจากบ้านข้าง ๆ ดูเหมือนว่าอันอวี้จะทำบางอย่างตกแตก นางไม่ชอบที่อันอวี้เอาแต่เพิ่มความวุ่นวาย อีกทั้งยังกล่าวว่าบ้านหลังนี้คับแคบเกินไป ไม่คุ้มกับเงินที่นางจ่ายไป นางคงโดนหลอกอะไรเทือก ๆ นั้น

อันอวี้ไม่กล้าเอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว ได้ยินเสียงบางอย่างดังตุบ ๆ ราวกับว่าบางอย่างกำลังล้มลง

“ท่านน้าคนนี้ก็ประหลาด กับลูกสาวของตนยังเย็นชาเช่นนี้ สงสารอันอวี้จริงเชียว” มู่ซืออวี่ถอนหายใจเบา ๆ

เซี่ยคุนหันไปมองบ้านข้าง ๆ

ในขณะที่ลู่เซวียนถามขึ้นมา “พี่สะใภ้รู้จักคนข้างบ้านหรือ?”

“เจ้าก็รู้จัก” มู่ซืออวี่กล่าว “แม่กับน้องสาวของคุณชายอันน่ะ แต่ว่าคุณชายอันไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาน่าจะพักอยู่ในสำนักบัณฑิตในเมือง”

“ที่แท้ก็เป็นครอบครัวของเขา เช่นนั้นภายหน้าหากจะปรึกษาเรื่องภาพประกอบกับเขาจะไม่สะดวกกว่าเดิมหรือ?”

มู่ซืออวี่หัวเราะแล้วตอบว่า “อาจจะ”

ลู่เซวียนเห็นรอยยิ้มแปลกพิกลของมู่ซืออวี่ ตอนแรกยังไม่เข้าใจความหมายของนาง ทว่าหลังจากได้ยินเสียงบ่นจากบ้านข้าง ๆ นานไป เขาก็พลันเข้าใจว่าเหตุใดนางจึงทำสีหน้าพิลึกกึกกือเช่นนั้น

ท่านน้าผู้นั้นดูเหมือนจะผูกมิตรได้ยากนิดหน่อย

ถึงแม้อันอวี้จะดื่มน้ำเย็นไปสองถ้วยแล้ว ทว่าท้องของนางยังคงว่างเปล่า

นางควานหาไปทั่ว ในที่สุดก็คว้าไม้เท้านำทางได้ จากนั้นจึงค่อย ๆ เดินไปที่ประตู

อวี้ซื่อกำลังปักลายผ้าเช็ดหน้าอยู่ในห้อง ไม่ได้สังเกตเห็นว่าอันอวี้ออกไปข้างนอกแล้ว

อันอวี้ไม่รู้เช่นกันว่าจะไปที่ใด รู้เพียงแต่นางหิวมาก อยากเดินไปรอบ ๆ หาดูว่าพอมีผลไม้หรือผักป่าหรือไม่ ถึงจะมองไม่เห็น แต่สามารถใช้จมูกดมกลิ่นเอาได้

เมื่อผ่านหน้าประตูบ้านหนึ่ง อันอวี้หยุดชะงักเมื่อได้กลิ่นหอมโชยมาจากข้างใน

หอมมาก!

นี่เป็นกลิ่นเนื้อใช่หรือไม่?

ทุกครั้งที่พี่ชายของนางกลับมา ท่านแม่จึงจะไปซื้อเนื้อมา แต่นางกลับไม่ได้ทาน มีแค่ตอนที่ท่านแม่ล้างจานเท่านั้น พี่ชายของนางจึงจะเอาเนื้อที่ซ่อนไว้มาให้นางโดยที่ไม่ให้ท่านแม่รู้

ประตูเปิดออก เซี่ยคุนยืนอยู่ตรงหน้าอันอวี้

“เข้ามาสิ”