สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 202

บทที่ 202 แอบมองตอนหลับ

บทที่ 202 แอบมองตอนหลับ

อันอวี้กินลงไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นจึงห่อที่เหลือไว้ในผ้าเช็ดหน้า ตั้งใจจะเก็บไว้กินพรุ่งนี้

นางเช็ดคราบน้ำมันออกจากมือ จากนั้นเคาะประตูบ้านข้าง ๆ พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่สองผืน

ครั้งนี้ลู่เซวียนเป็นคนเปิดประตู เขาเห็นหน้าประตูมีแม่นางคนงามผู้หนึ่งก็ถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว แล้วเอ่ยถามอย่างสุภาพ “แม่นางมาหาใครหรือ?”

“ข้าเป็นเพื่อนบ้าน” อันอวี้ได้ยินเสียงไม่คุ้นเคย คงไม่ใช่คนที่นางเพิ่งเจอเมื่อครู่นี้ “ข้ามาหา…”

“ท่านน้าคนสวย” ลู่จื่ออวิ๋นโผล่หัวออกมา “ข้าชื่ออวิ๋นเอ๋อร์ นี่เป็นท่านอาของข้า บ้านข้ายังมีท่านพ่อท่านแม่ น้าเล็ก ลุงเซี่ย พี่จือเชียน และท่านยายด้วยนะเจ้าคะ”

จือเชียนเป็นเหมือนพี่ชายคนสนิท เด็ก ๆ จึงเรียกเขาว่าพี่ชาย เรียกเซี่ยคุนว่าท่านลุง จือเชียนเรียกเซี่ยคุนว่าพี่ชาย ความสัมพันธ์ช่างยุ่งเหยิงอีนุงตุงนัง

“นี่เป็นผ้าเช็ดหน้าที่แม่ข้าทำเอง เป็นเพียงของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ หวังว่าจะไม่รังเกียจ” อันอวี้มองไม่เห็น แต่เวลาพบคนแปลกหน้า นางจะตระหนกเล็กน้อย

“ใครหรือ?” มู่ซืออวี่เดินเข้ามา

“ท่านน้าคนสวยที่อยู่ข้างบ้านเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นตอบ

“เข้ามาสิ” มู่ซืออวี่จับมือของอันอวี้ไว้

“ไม่ต้องหรอก ข้ากำลังจะกลับแล้ว” อันอวี้ดึงมือกลับคืน ปฏิเสธด้วยความกังวลใจ

“บ้านของเราไม่มีกฎให้แขกยืนอยู่หน้าประตู เจ้ารีบเข้ามาก่อน มีเรื่องอะไรค่อยพูดคุยกัน”

อันอวี้ไม่อาจปฏิเสธ จึงถูกมู่ซืออวี่จูงเข้าไปทันที

“เจ้าจะเกรงใจข้าทำไม? ไม้เท้านี้ของเจ้า ข้าออกแบบเอง พี่ชายของเจ้าซื้อไปจากข้า ครอบครัวเราไปมาหาสู่กับพี่ชายเจ้า นับว่าเป็นสหายกันทั้งนั้น”

มู่ซืออวี่อยากให้อันอวี้ผ่อนคลายลง นางเห็นอกเห็นใจแม่นางคนนี้นัก

เซี่ยคุนมองดูอันอวี้ที่ถูกมู่ซืออวี่พาเข้าไป

ลานบ้านเป็นที่โล่ง พูดคุยอะไรกันข้างบ้านก็อาจได้ยิน นางรู้ว่าอวี้ซื่อเข้มงวดกับอันอวี้มาก มู่ซืออวี่ไม่อยากให้อวี้ซื่อที่อยู่บ้านข้าง ๆ ได้ยิน

มู่ซืออวี่และคนอื่น ๆ กำลังเตรียมจะกินข้าว อาหารรสเลิศหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ

อันอวี้ได้กลิ่นหอมก็ลุกขึ้นยืนกล่าวขอตัวทันที

“โธ่เอ๊ย เจ้าเรียกข้าว่าพี่สาว ข้าเลี้ยงอาหารเจ้าสักมื้อจะเป็นไรไป เจ้ายังจะเกรงใจข้าอีกหรือ ครั้งหน้าข้าเจอพี่ชายเจ้า ข้าคงต้องฟ้องพี่ชายเจ้าแล้วล่ะ”

“ข้า… ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ข้ากินแล้ว” แก้มของอันอวี้แดงเรื่อ

นางเพิ่งกินซาลาเปาไปครึ่งลูก นับว่าเป็นอาหารที่หรูหราที่สุดในรอบปีแล้ว นางจะตีเนียนกินอีกคงไม่ดี หากท่านแม่รู้เข้าคงถลกหนังนางเป็นแน่

“ฟังคำพี่สาวอย่างข้านะ กินเถอะ” มู่ซืออวี่ยัดถ้วยใส่มือของอีกฝ่าย

ลู่จื่ออวิ๋นส่งตะเกียบให้ “ท่านน้าคนสวย ท่านลองชิมฝีมือของท่านแม่ข้าเถิด ข้าคิดว่าฝีมือท่านแม่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกเลย ท่านลองดูว่าข้าพูดถูกหรือไม่”

“ท่านน้าชื่ออันอวี้ เจ้าเรียกนางว่าน้าอวี้ก็ได้”

“น้าอวี้”

“อืม” อันอวี้ตอบทั้งที่แก้มแดงปลั่ง

“ลองชิมอันนี้นะ” มู่ซืออวี่อวี่ตักหมูตุ๋นน้ำแดงขึ้นมาให้อันอวี้

อันอวี้รู้สึกไม่สบายใจนัก

จะกินหรือไม่กินดี? แต่กลิ่นหอมเหลือเกิน

นางสัมผัสได้ถึงความหวังดีของมู่ซืออวี่ น้ำใจยากที่จะปฏิเสธ หากถึงตอนนี้แล้วยังปฏิเสธจะถือว่าเป็นการไม่ไว้หน้า

“เป็นอย่างไร?” มู่ซืออวี่เห็นอันอวี้ทานแล้วก็ถามขึ้น “หากเจ้าไม่ชอบ ลองชิมอย่างอื่นดูก็ได้”

“อร่อย” อันอวี้กล่าว “ข้าไม่เคยกินหมูอร่อยอย่างนี้มาก่อนเลย”

“ลองชิมอย่างอื่นบ้างสิ”

คนอื่น ๆ ก็นั่งลงเช่นกัน

อันอวี้ฟังพวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ รู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก นางรู้สึกว่าถ้วยของตนมีอาหารเต็มถ้วยอยู่ตลอด คงมีคนคอยตักอาหารให้นางอยู่เรื่อย ๆ

“น้องสามี บ้านนั้นส่งเนี่ยนตี้ไปเรียนหนังสือกับเจ้าจริง ๆ หรือ?”

“ส่งมาแล้ว แต่ว่าแต่ละครั้งมาสายมาก นั่งได้ไม่นานก็กลับไปแล้ว คนที่มาส่งก็มักจะเป็นแม่เนี่ยนตี้คนนั้นเสมอ” ลู่เซวียนขมวดคิ้ว “ไปรับไปส่งก็ช่างเถอะ แต่ยังสรรหาเรื่องมาถามคำถามนู่นนี่ อีกทั้งยังใช้โอกาสนี้ส่งของมาให้ข้าหลายอย่าง”