สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 203

บทที่ 203 เมืองซูโจว

บทที่ 203 เมืองซูโจว

เมืองซูโจวเป็นเมืองของคนร่ำรวย ทันทีที่ก้าวเข้าสู่เมืองซูโจวก็จะพบเห็นคนแต่งกายงดงามหรูหรา แม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดาก็มีน้อยคนนักที่จะใส่เสื้อผ้าปะชุน

ลู่อี้เห็นมู่ซืออวี่สงสัยใคร่รู้ ดูสนอกสนใจไปแทบทุกสิ่ง เขาก็คว้าข้อมือนางไว้

มู่ซืออวี่หันกลับมาด้วยสีหน้างุนงง “มีอะไรหรือ?”

“คนเยอะเกินไป ข้ากลัวว่าเจ้าจะหลง”

“ถ้าข้าหลงทาง ข้าจะตรงไปที่โรงหมอหมิงอัน” มู่ซืออวี่กล่าว “แต่ว่าเมืองซูโจวครึกครื้นมีชีวิตชีวาจริง ๆ ข้าไม่เคยเห็นของตั้งหลายอย่าง”

“อีกเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าเดินดู” ลู่อี้คว้ามือนางมากุม

ฝ่ามือใหญ่โตหยาบกร้าน เมื่อคว้ามือนุ่มเล็กนั้นมากุมก็ให้ความรู้สึกราวกับกำลังกอบกุมมือเด็ก

มู่ซืออวี่ไม่ได้สังเกตการกระทำของลู่อี้แม้แต่น้อย หารู้ไม่ว่าลู่อี้ลอบก้าวเข้าสู่พื้นที่ของนางทีละน้อย เพื่อให้นางค่อย ๆ คลายการป้องกันลง

ท่านหมอลี่แห่งโรงหมอหมิงอันเป็นหมอที่มีชื่อเสียงโด่งดั่งของที่นี่ มีคนไข้หลายคนมาที่นี่เพราะชื่อเสียงของเขา ทันทีที่คนจัดยาเห็นลู่อี้และน้องชาย ก็พาพวกเขาตรงไปที่เรือนด้านหลังทันที

“เหตุใดพวกเขาจึงแซงหน้าพวกเราได้?” บางคนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“คุณชายลู่ผู้นั้นเป็นแขกประจำของพวกเรา ทุก ๆ เดือนเรากำหนดวันนัดหมายให้เขา หากพวกท่านไม่เชื่อก็จ่ายมาหนึ่งตำลึงเงินต่อเดือน ลองซื้อนัดหมายดูก็ได้”

ทุกคนล้วนเงียบปากทันที

ท่านหมอลี่เป็นหมอที่มีชื่อเสียง เดิมทีค่ารักษาและค่ายาก็สูงกว่าที่อื่นแล้ว ใครจะสามารถใช้จ่ายเงินได้มากขนาดนั้นกัน?

อีกด้านหนึ่ง ชายชราวัยหกสิบกว่าตรวจดูชีพจรของลู่เซวียน เขาลูบเคราขาวโพลนของตนแล้วกล่าวว่า “แปลกจริง ไม่นานมานี้สหายน้อยพบเจอหมออัจฉริยะท่านใดมาหรือ? ร่างกายฟื้นฟูรวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ร่างกายของน้องชายข้าหายดีแล้วหรือขอรับ?” ลู่อี้ถาม

“ใกล้จะหายดีแล้ว ที่เหลือไม่จำเป็นต้องใช้ยาช่วยแล้ว เพียงแค่ต้องฟื้นฟูร่างกายไปเรื่อย ๆ เหมือนตอนนี้” ท่านหมอลี่กล่าว “สหายน้อยเริ่มมีเนื้อหนังมากขึ้น ใบหน้ามีเลือดฝาด ดวงตาเปล่งประกายมีชีวิตชีวา จะต้องไปพบผู้สูงส่งท่านใดมาเป็นแน่”

“ผู้สูงส่งที่ท่านหมอกล่าวถึง บางทีอาจจะเป็นพี่สะใภ้ของข้า” ลู่เซวียนพูดขึ้น “พี่สะใภ้ข้าทำอาหารเก่ง แต่ละวันจะทำอาหารหลากหลายให้เราทาน พี่สะใภ้ข้ายังแนะนำข้าว่าอย่าอยู่แต่ในบ้านตลอดทั้งวัน ให้ข้าออกไปข้างนอก ไปทำสิ่งที่ข้าต้องการบ้าง ตอนนี้ข้าเป็นอาจารย์อยู่ที่สำนักศึกษา สอนความรู้ให้ลูกศิษย์ ทุกวันนี้ชีวิตของข้าเหมือนได้รับการเติมเต็ม”

“เช่นนี้ก็ถูกแล้ว” ท่านหมอลี่พยักหน้า กล่าวด้วยความรู้สึกโล่งใจ “ท่านโชคดีไม่น้อย พี่ชายท่านใจดีกับท่าน พี่สะใภ้ท่านมีน้ำใจต่อท่าน ท่านจะต้องรักษาไว้ให้ดี”

หลังจากที่ออกมาจากห้องท่านหมอลี่ คนจัดยาก็ทักทายพวกเขา “คุณชายลู่ วันนี้จะรับยาอะไรหรือขอรับ?”

“วันนี้ไม่ต้องรับยา” ลู่อี้กล่าว “ขอบคุณสหายน้อย ท่านหมอบอกว่าร่างกายน้องชายข้าฟื้นฟูเป็นอย่างดี ตราบใดที่เขาบำรุงร่างกายไปเรื่อย ๆ เช่นนี้ ต่อไปพวกเราก็ไม่ต้องใช้ยาแล้ว”