สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 204

บทที่ 204 มีความผิดใด?

บทที่ 204 มีความผิดใด?

ลู่อี้เอาตัวมาขวางมู่ซืออวี่ไว้ จากนั้นดึงกริชที่อยู่ตรงเอวออกมาชี้ไปทางเสือที่พุ่งมาทางเขา

เสือตัวนั้นกวาดอุ้งเท้าออกไปตะปบคนข้าง ๆ จนกระเด็น

ลู่อี้หมายจะแทงเสือ แต่มันพยายามจะคว้าตัวลู่อี้ไว้ ชายหนุ่มหลบได้อย่างหวุดหวิด

เสือตัวนั้นเริ่มเกรี้ยวกราด มนุษย์คนนี้กล้าดีอย่างไรถึงไม่เกรงกลัวมัน ยังกล้าท้าทายความยิ่งใหญ่ของมันอีกหรือ

เสือดูดุร้ายเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเพราะมันถูกคนยั่วยุหรือเป็นธรรมชาติของมัน

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ หลบซ่อนด้วยความหวาดกลัว

ชายฉกรรจ์หลายคนอยากเข้ามาหยุดมัน แต่เสือตัวนั้นกลับโมโหร้ายยิ่งกว่าเดิม หนึ่งในชายฉกรรจ์เหล่านั้นถูกเสือขย้ำจนตาย

“มีคนตายแล้ว!”

ลู่อี้ดันหลังของมู่ซืออวี่แล้วเอ่ยว่า “เจ้าไปหาที่หลบ”

มู่ซืออวี่ไม่อยากให้ลู่อี้ไปเสี่ยง แต่ก็รู้ว่าหากนางยังอยู่ที่นี่ก็รังแต่จะเป็นภาระให้เขา จึงไปหาสถานที่เพื่อหลบซ่อนตัว

“ท่านอย่าดึงดันสู้กับมัน ถ้าสู้ไม่ได้ก็วิ่งหนีซะ!” มู่ซืออวี่ตะโกนบอกลู่อี้

นางรู้ว่าชายที่ใช้ชีวิตด้วยการขึ้นเขาล่าสัตว์มานานหลายปี การจะกำจัดสัตว์ร้ายตัวหนึ่งย่อมไม่มีปัญหา

สายตาของลู่อี้ทวีความดุดัน เมื่อเสือฟาดอุ้งเท้าออกมาอีกครั้งก็สายเกินไปเสียแล้ว กริชแทงเข้าไปที่ตาขวาของมันทันที

“กรรรรร!!!!”

เสือตะกุยตะกาย โกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกจากเบ้าตา

มันหมายจะตะปบลู่อี้ ทว่าลู่อี้เคลื่อนไหวอย่างว่องไว หลบเลี่ยงมันได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

แผงขายของข้างทางล้วนถูกทำลายจนพังย่อยยับ ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ตอนที่เสือกระโจนออกมา ของเหล่านั้นก็ถูกเหยียบย่ำ ทำให้เจ้าของแผงที่ซ่อนอยู่แถวนั้นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวระคนเคียดแค้น

“ยา! จริงสิ ไปหายามา” ชายตัวสูงใหญ่ที่เป็นผู้นำกลุ่มชายฉกรรจ์คิดจะทำอะไรบางอย่าง จึงเอ่ยกับคนที่อยู่ข้างกาย

พวกเขาต้องใช้ยาสลบจึงจะจัดการเสือตัวนี้ได้

“อ๊ะ!” มู่ซืออวี่เห็นเสือตัวนั้นตะปบเข้าที่ลู่อี้

เมื่อครู่นี้ลู่อี้ข้อเท้าแพลง เขาจึงหลบไม่ทัน เห็นเสือกำลังแยกเขี้ยวจะกัดลู่อี้ นางไม่สนใจสิ่งใด รีบคว้ากล่องข้าง ๆ โยนไปใส่มันทันที

เสือตัวนั้นถูกของโยนใส่จึงหันมาจ้องนาง มันเบนเป้าหมายกระโจนเข้าหามู่ซืออวี่ทันที

ลู่อี้เห็นเช่นนี้หน้าก็เปลี่ยนสีโดยพลัน เขาหันตัวกลับแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังเสือตัวนั้น

เท้าของเขาแพลงก็จริง ทว่ายามนี้มีบางสิ่งบีบบังคับให้เขาต้องกำราบเสือตัวนี้

พลั่ก! พลั่ก!

ลู่อี้ใช้หมัดแล้วหมัดเล่าชกลงไปที่เสือสุดแรง

ในตอนแรกเสือยังคงสามารถต้านได้ ทว่าไม่นานมันก็ถูกอัดจนอ่อนแรงเกินกว่าจะโต้กลับ

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เสือก็นอนกองลงตรงนั้น ความโกรธเกรี้ยวในสายตาของมันจางหายไป หลงเหลือเพียงความไม่ยินยอม ก่อนจะค่อย ๆ ส่งสัญญาณว่าไร้ชีวิต

มู่ซืออวี่เห็นลู่อี้สูญเสียการควบคุมตนเอง จึงรีบกอดลู่อี้จากข้างหลัง

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงร่างกายอุ่น ๆ ที่กดลงบนตัว เขาจึงหยุดการเคลื่อนไหวทันที

“ไม่เป็นไรแล้ว มันตายไปแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยเสียงสั่น “ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่? ข้าจะพาไปหาท่านหมอลี่”

“ไม่เป็นไร” ลู่อี้ลุกออกจากเสือตัวนั้น

ทันทีที่พวกเขาลุกขึ้น เสียงฝีเท้าที่เป็นระเบียบก็ดังมาแต่ไกล

พวกทหารล้อมพวกเขาไว้ ชายที่อยู่บนหลังม้าสีขาวผู้หนึ่งค่อย ๆ เข้ามาใกล้