สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 208

บทที่ 208 จงอ๋องชื่นชมลู่อี้

บทที่ 208 จงอ๋องชื่นชมลู่อี้

ลู่อี้โน้มใบหน้าลง ริมฝีปากบางอุ่นร้อนของเขาแนบอยู่บนหน้าผากของนาง เหลือไว้เพียงรอยจูบบางเบา “เด็กดี ข้าจะรีบกลับมาเร็ว ๆ”

เสียงของเขาราวกับมีเวทมนตร์ ทำให้หัวใจที่กำลังกระวนกระวายของนางสงบลง

“เช่นนั้นท่านระวังด้วย” มู่ซืออวี่กล่าว “หากเขาจะทำร้ายท่าน ท่านก็วิ่งก่อน ไม่ว่าอย่างไร ก็จะต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน อย่างอื่นล้วนไม่สำคัญ”

ลู่อี้ขบขันกับท่าทางน่ารักของนาง

ไม่อยากไปเลยจริง ๆ…

หากไม่ใช่เฉิงเหย่าจินซุ่มตีกลางทาง*[1] ตอนนี้เขาคงชิดใกล้กับนางแล้ว

หลังจากลู่อี้จากไป มู่ซืออวี่ไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน นางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปซื้อของ

“ได้ยินหรือไม่? ชาวบ้านหมู่บ้านต้าถงถูกจับแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“ได้ยินว่าพวกเขาล้วนเป็นโจรป่าฆ่าคน ในปีเสวียนจิ่นที่สามเกิดภัยพิบัติธรรมชาติ ผู้ประสบภัยอพยพไปทุกหนทุกแห่ง พวกเขาปลอมตัวเป็นผู้ประสบภัยมาตั้งรกรากที่หมู่บ้านต้าถง ตอนนี้ตัวตนของพวกเขาถูกค้นพบ จึงถูกจับกุมแล้ว ช่างน่าเวทนา กระทั่งเด็กห้าขวบยังถูกนำไปขังคุก เสียงร้องไห้ดังระงมไปทุกหย่อมหญ้า แต่ข้าได้ยินมาว่าคนในหมู่บ้านนี้ดุร้าย ชาวบ้านหมู่บ้านข้าง ๆ ยังไม่กล้าไปยุ่งกับพวกเขา”

พ่อค้าแผงลอยเห็นหญิงสาวตรงหน้าตะลึงงัน ถือสินค้าเอาไว้แต่ไม่ยอมซื้อ จึงเอ่ยเร่งเสียงแผ่ว “ฮูหยิน เป็นอย่างไรขอรับ? ถ้าท่านชอบ ข้าลดราคาลงได้เล็กน้อย”

มู่ซืออวี่รู้สึกตัว นางจึงนำเงินออกมา “ข้าซื้ออันนี้”

“ได้ขอรับ ข้าจะห่อให้ท่าน”

“พี่ใหญ่ เรื่องที่ชาวบ้านต้าถงถูกจับเป็นมาอย่างไร? ท่านรู้หรือไม่?”

“วันนี้ข้าตั้งแผงลอยอยู่ที่นี่ทั้งวัน จะไม่รู้ได้อย่างไร เรื่องในเมืองซูโจวจะมีเรื่องใดที่ข้าไม่รู้” พ่อค้าแผงลอยกล่าว “ชาวบ้านในหมู่บ้านต้าถงไม่ใช่โจรป่าธรรมดา พวกเขาเป็นโจรป่าที่ทำเรื่องผิดมหันต์ ขโมยสมบัติล้ำค่าไปมากมายแล้วซ่อนไว้บนเขาหมู่บ้านต้าถง มีเสือร้ายคอยเฝ้าพวกมัน”

…

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยม ลู่เซวียนก็กลับมาก่อนแล้ว เขาซื้อของมามากมายหลายอย่าง

“พี่สะใภ้ ท่านได้ยินแล้วหรือยัง?”

มู่ซืออวี่มองไปรอบ ๆ แล้วส่งสัญญาณให้ลู่เซวียนระวัง เพราะหน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง

“รีบเก็บของ พวกเรากลับบ้านกัน” ลู่อี้เดินเข้ามา

“ได้” มู่ซืออวี่มองคนข้างหลังลู่อี้ “พวกเขาคือ…”

“ข้าน้อยเป็นผู้ติดตามจงอ๋องขอรับ” หลังจากชายคนนั้นกล่าวจบ เขาก็ปรบมือ มีข้ารับใช้สองสามคนออกมาจากข้างหลังเขา ในมือถือของเอาไว้มากมาย

“นี่เป็นรางวัลจากจงอ๋องขอรับ”

ลู่อี้เอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าจะรับของเอาไว้ ได้โปรดกล่าวขอบคุณท่านอ๋องแทนข้าด้วย”

“ขอรับ เช่นนั้นข้าขอส่งแค่นี้แล้ว”

ข้ารับใช้เหล่านั้นวางของลงแล้วจากไป

ในโรงเตี๊ยมมีคนมากมายผ่านไปผ่านมา คนเหล่านี้มองลู่อี้ด้วยสายตาพิลึกพิลั่น

จงอ๋องเป็นใคร? นั่นคือท่านอ๋องที่ลือชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมเชียวนะ บัดนี้ลู่อี้กลับชื่นชมคนผู้นี้มากขนาดนี้ เกรงว่าคนผู้นี้ก็คงไม่ใช่คนใจดีอะไรนัก!

ลู่อี้ไม่เคยสนใจสายตาของคนอื่น แต่เขาไม่อยากให้สตรีของเขาถูกประณามจากคนพวกนี้

เขาขวางมู่ซืออวี่ไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “มองพอแล้วหรือยัง?”

ทุกคนกระจายตัวกันไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากคนอื่นจากไปแล้ว มู่ซืออวี่มองทองคำเหล่านั้น จากนั้นจึงหยิบเครื่องประดับเงินและทองขึ้นมา “สมบัติเหล่านี้ไม่ใช่น้อย ๆ จงอ๋องมีเรื่องอื่นให้ท่านทำอีกใช่หรือไม่?”

“ยังไม่มี”

แต่ในอนาคตจะต้องมีอย่างแน่นอน

ไม่มีผลประโยชน์ที่ได้มาเปล่า ๆ ในโลกใบนี้ โดยเฉพาะคนประเภทจงอ๋อง ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดีต่อผู้อื่นโดยไร้เหตุผล

“ช่างเถอะ พวกเรากลับบ้านกันก่อน”

สิ่งของที่จงอ๋องส่งมา ถึงแม้พวกเขาจะอยากปฏิเสธ ก็ต้องเป็นการปฏิเสธที่อาจเอาชีวิตไปได้ เรื่องของอนาคตนั้น เอาไว้อนาคตค่อยว่ากัน ใช้ชีวิตในตอนให้ดีเสียก่อน