สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 207

บทที่ 207 เนื้อที่มาถึงปากหลุดลอยไปอีกครั้ง

บทที่ 207 เนื้อที่มาถึงปากหลุดลอยไปอีกครั้ง

ลู่อี้เอ่ยกับทหารคุ้มกันที่อยู่ข้าง ๆ “ข้าขอยืมดาบ”

ทหารคนนั้นมองฟ่านหยวนซี เจ้าตัวสะบัดมือเป็นการตอบตกลง

ลู่อี้รับดาบที่ทหารคุ้มกันส่งมาแล้วกรีดท้องหมูป่า เผยให้เห็นบางสิ่งต่อหน้าทุกคน

“ฝ่าบาท นี่เป็นคำอธิบายของข้า”

ฟ่านหยวนซีผลักสาวรับใช้ที่กำลังป้อนองุ่นออกไป ก้าวออกไปมองดูของที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาวาววับ

“เจ้าไปเจอมันจากที่ใด?”

มู่ซืออวี่และลู่เซวียนรออยู่ที่โรงเตี๊ยมเป็นเวลาห้าวัน หากไม่ใช่เพราะลู่อี้ส่งจดหมายมาระหว่างทาง พวกเขาอาจจะตรงไปที่จวนจงอ๋องเพื่อตามหาคนนานแล้ว

ห้าวันต่อมา ลู่อี้ก็กลับมา

“ท่านพี่”

“สามี”

ทั้งสองวิ่งเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าลู่อี้

“ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” ทั้งสองคนเอ่ยออกมาพร้อมกัน

ลู่อี้ยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไร”

“แล้วจงอ๋อง…”

“จงอ๋องจะไม่ติดตามเอาความเรื่องนี้แล้ว” ลู่อี้เอ่ยขึ้น “พวกเรากลับได้แล้ว”

“พี่ชายเสี่ยวเอ้อร์ รบกวนนำน้ำอุ่นมาให้เรา” มู่ซืออวี่บอกเสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี๊ยม

ลู่อี้มีเคราเขียวครึ้มขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกบดบังหมดสิ้น ราวกับคนอพยพหลบหนี ใต้ตาของเขามีก้อนเมฆดำทะมึน ประหนึ่งไม่ได้หลับนอนมาหลายวัน

เขาอาบน้ำร้อนก่อน จากนั้นก็ออกมาหลังจากสวมใส่เสื้อผ้าสะอาด มู่ซืออวี่ไปซื้อเครื่องมือในการโกนหนวดเครามาให้เขาแล้ว

“อึก!” ลู่อี้ยกแขนขึ้น ใบหน้าเต็มไปเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เป็นอะไรไป?” มู่ซืออวี่วางอ่างน้ำในมือลงทันที “บาดแผลของเจ้าฉีกหรือ?”

“แขนข้างนี้ยกขึ้นไม่ได้” ลู่อี้ขมวดคิ้ว “ช่างมันเถอะ ตอนนี้ปล่อยไปก่อน ให้แขนข้างนี้ดีขึ้นแล้วค่อยจัดการอีกที”

“ได้อย่างไร?” มู่ซืออวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าจะไปตามน้องสามีมาช่วย”

“น้องเซวียนออกไปข้างนอกแล้ว” ลู่อี้กล่าว “ตอนที่เจ้าไปนำน้ำมา เขาก็ออกไปแล้ว บอกว่าจะไปซื้ออาหารขึ้นชื่อของซูโจวกลับไปให้เด็ก ๆ สักหน่อย”

“เช่นนั้น…” มู่ซืออวี่ลังเลใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

แต่นางไม่เคยใช้เครื่องมือโกนหนวดเครายุคโบราณ

“ไม่เป็นไร อีกสองสามวันข้าค่อยจัดการ หากข้ากลับไปศาลาว่าการแล้วไม่มีใครจำข้าได้ ข้าก็ยังมีป้ายชื่อพิสูจน์ตัวตน”

มู่ซืออวี่ “…”

ใบหน้าเปลี่ยนแปลงเพียงแค่นี้ เหตุใดคนจะจำไม่ได้เล่า?

“ไม่อย่างนั้น ให้ข้าช่วยท่านดีหรือไม่? แต่ข้าไม่เคยทำ ไม่รู้ว่าจะทำให้ท่านเจ็บหรือเปล่า”

“ได้”

ลู่อี้ตอบตกลงในทันใด

มู่ซืออวี่รู้สึกราวกับตนยกหินขึ้นมาทุบเท้าตนเอง ทว่าขี่หลังเสือแล้วลงยาก เช่นนั้นก็ลองดูเถอะ!

ยุคโบราณในต่างมิตินี้สามารถโกนหนวดได้ อีกทั้งเครื่องมือโกนหนวดยังคล้ายคลึงกับยุคปัจจุบัน หรือจะเคยมีนักเดินทางข้ามเวลามาที่นี่ ไม่เช่นนั้นผงสำหรับโกนหนวดและมีดที่ทำขึ้นมาโกนหนวดโดยเฉพาะคงไม่ถูกคิดค้นขึ้นมา

ตอนที่มู่ซืออวี่ซื้อมันมา นางถามเถ้าแก่ร้าน จึงรู้มาว่าผงนี้ต้องผสมกับน้ำร้อน จนกระทั่งเนื้อเรียบเนียน หลังจากนั้นให้ทาบนผิวคาง แล้วค่อย ๆ โกนออกด้วยใบมีดอย่างเบามือ

ลู่อี้นั่งบนเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

มู่ซืออวี่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา เตรียมน้ำยาโกนหนวดเอาไว้ในมือ เมื่อสบตากับสายตาเร่าร้อนคู่นั้น นางก็รู้สึกประดักประเดิด

“ข้าจะเบามือที่สุดเท่าที่ทำได้”

“นิดหน่อย ไม่เป็นไร” ลู่อี้เอ่ยขึ้นมา “ไม่ต้องกังวล ผิวหน้าข้าหนามาก ไม่ได้บอบบางเพียงนั้น”

มู่ซืออวี่ปาดน้ำยาโกนหนวดลงไปบนหน้าของเขา จากนั้นค่อย ๆ ลูบไปทั่วปลายคาง

ลู่อี้รู้สึกคันเล็กน้อยเมื่อสิ่งนั้นปาดลงบนใบหน้า แต่ไม่ว่าเขาจะคันหน้าเพียงใด ก็ไม่เท่ากับความคันยุบยิบในหัวใจ

สายตาของเขาราวกับมีไฟลุก ไม่เพียงแต่แผดเผาตนเอง ทว่าแผดเผาไปถึงสตรีที่อยู่ตรงหน้าเขา

มู่ซืออวี่รู้สึกราวกับมีบางสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลง หัวใจของนางกำลังสั่นไหว