สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 206

บทที่ 206 ความลับของหมู่บ้าน

บทที่ 206 ความลับของหมู่บ้าน

กลางดึก ลู่อี้ลืมตาขึ้นมามองมู่ซืออวี่ที่หลับอยู่ข้าง ๆ จากนั้นลงจากเตียงไปอย่างเงียบเชียบ

เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปข้างนอก ได้ยินเสียงกรนเบา ๆ คนที่ส่งเสียงนั้นออกมาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นชาวบ้านที่มาเฝ้าพวกเขา

บ้านหลังที่เช่ามีประตูด้านหลังมุ่งไปสู่เส้นทางอื่น เขาออกจากประตูหลังบ้านอย่างคล่องแคล่ว พร้อมปิดประตูลงเงียบ ๆ

ตอนที่มู่ซืออวี่ตื่นขึ้นมา ที่นอนข้าง ๆ ก็เย็นเฉียบไปนานแล้ว

ลู่อี้ไม่ได้อยู่ในลานบ้าน ในห้องครัวก็ไม่อยู่เช่นกัน นางคิดว่าลู่อี้ออกไปจับเสือเอง แต่เมื่อเห็นกรงยังอยู่ที่เดิม จึงได้รู้สึกโล่งใจ

“พี่ชายเจ้าเล่า?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามลู่เซวียนเบา ๆ

ลู่เซวียนส่ายหัว “ไม่รู้สิ! เขาไม่อยู่หรือ? กรงดักสัตว์ยังอยู่หรือไม่?”

“ยังอยู่ มู่ซืออวี่เหลือบมองชาวบ้านที่อยู่ข้างนอก “มีคนคอยเฝ้าประตูอยู่ บางทีเขาอาจจะไม่ได้ออกไปทางประตูหน้า เกรงว่าเขาจะออกไปทางประตูด้านหลังแล้ว”

ไม่รู้ว่าเขาออกไปทำอะไร

“โฮกกกกก! โฮกกกกก!”

เสียงคำรามของเสือดังมาจากในป่า

ชาวบ้านที่เฝ้าอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงนั้น สีหน้าพลันตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น?”

“หรือว่าคนนอกพวกนั้นขึ้นเขาไปแล้ว?”

“ไป! รีบเข้าไปดูเร็ว!”

มู่ซืออวี่ไม่รอให้พวกเขาบุกเข้ามา นางเปิดประตูออกไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน “พวกเจ้าจะทำอะไร?”

“ชายที่มากับเจ้าเล่า?”

“ออกไปจับหมูป่าแล้ว”

“หมูป่า? เจ้าจะหลอกใคร? เหตุใดพวกเราจึงได้ยินเสียงเสือ?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร” มู่ซืออวี่แสดงสีหน้าไม่พอใจ

“อย่ามัวแต่พูดไร้สาระกับนางอยู่ที่นี่ รีบไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านเร็วเข้า”

ชาวบ้านที่คอยเฝ้าประตูจากไปแล้ว มู่ซืออวี่เริ่มเป็นห่วงสถานการณ์ด้านลู่อี้ขึ้นมา

เขาขึ้นไปบนเขาทั้ง ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บ เหตุใดจึงขึ้นเขาไปเพียงลำพังเช่นนี้?

เมื่อชาวบ้านรู้ว่าคนนอกขึ้นเขาไปแล้ว ทั้งยังมีเสียงเสือคำราม พวกเขาฉวยคราดได้ก็ฉวย หยิบจัดมีดดาบได้ก็หยิบ ใครคว้าอาวุธอะไรได้จากบ้านก็คว้า รีบยกโขยงบึ่งไปยังตีนเขาด้วยความโมโห หากคนนอกเหล่านั้นแตะต้องเทพเจ้าของหมู่บ้านพวกเขา วันนี้จะต้องได้เลือดแน่นอน

“มาแล้ว”

เห็นเงาร่างหนึ่งราง ๆ เดินเข้ามา คนผู้นั้นแบกอะไรบางอย่างที่ใหญ่โตมาด้วย

หรือว่าเขาจะฆ่าเสือแล้วจริง ๆ?

ชาวบ้านมองดูร่างนั้นเดินใกล้เข้ามาด้วยสายตาเยือกเย็น

ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในครรลองสายตา ทันทีที่เห็นว่าเขาแบกอะไรมา แต่ละคนจึงโล่งใจ

“ไม่ใช่เสือนี่!”

“ที่แท้เขาก็ไปฆ่าหมูป่ามาจริง ๆ”

สิ่งที่ลู่อี้แบกลงมาไม่ใช่เสือ แต่เป็นหมูป่า เลือดของหมูป่าหยดลงพื้น ย้อมทางที่ลู่อี้เดินมาเป็นทางเดินเลือด

“พวกท่านกำลังทำอะไรกัน?” ลู่อี้เห็นชาวบ้านมีสีหน้าถมึงทึงจึงถามขึ้น

“เจ้าขึ้นเขาไปได้เจอเสือหรือไม่?”

“ไม่เจอ” ลู่อี้กระชับหมูป่าที่อยู่บนไหล่ “ข้าได้รับบาดเจ็บ หากเจอสัตว์ตัวใหญ่เช่นนั้น จะรอดออกมาได้อย่างไร?”

“ก็ถูก”

ไม่ใช่ทุกคนที่จะฆ่าเสือได้