สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 213

บทที่ 213 บุรุษที่ดูแลเอาใจใส่ดีเช่นนี้ สตรีใดจะทนใจแข็งได้

บทที่ 213 บุรุษที่ดูแลเอาใจใส่ดีเช่นนี้ สตรีใดจะทนใจแข็งได้

อย่าว่าแต่มู่ซืออวี่จะวิ่งไปไหนเลย กระทั่งขยับตัวนางยังไม่กล้า เพราะตำแหน่งในตอนนี้ค่อนข้างกระอักกระอ่วนไม่น้อย

ลู่อี้ตรวจบัญชีรายได้และคำสั่งซื้อที่ส่งออกไปอย่างใจเย็น ไม่รู้สึกถึงความลำบากใจของนางแม้แต่น้อย

ถึงตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะจิตใจสงบกว่ากันแล้ว

แน่ล่ะ จิตใจของมู่ซืออวี่ย่อมไม่สงบเท่าลู่อี้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากแกล้งทำเป็นหลับไป นางไม่อาจจ้องมองอีกฝ่ายตลอดเวลาเช่นนี้ได้

ลู่อี้ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจึงก้มลงมองนางครู่หนึ่ง

แม้แต่ยามหลับใหล คิ้วของนางยังคงขมวดมุ่น เขาเอื้อมมือไปนวดระหว่างคิ้วของนางเบา ๆ หวังให้นางผ่อนคลายลงสักนิด

แอ๊ด…

เฟิงเจิงผลักประตูเปิดเข้ามา

“เอ่อ…”

เมื่อเห็นมู่ซืออวี่นอนอยู่บนตักลู่อี้ก็รีบหุบปากฉับ กระซิบบอกลู่อี้ว่า “พี่อี้ ตรวจสอบออกมาได้แล้ว หลังจากพ่อบ้านรองกลับไป เขาก็ไปพบกับอนุภรรยาที่อยู่เรือนหลัง ข้าจึงลองสอบถามดู อนุภรรยาคนนั้นมีแซ่เหมือนกับเถ้าแก่เนี้ยของเรา แซ่มู่เช่นเดียวกัน ข้าเลยลองสอบถามต่อไป นึกไม่ถึงว่าอนุคนนั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเถ้าแก่เนี้ย”

“มู่ซือเจียว”

“ใช่แล้ว ชื่อนั้นเลย”

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปดูแลร้านต่อเถอะ หากมีเรื่องอะไรก็มาหาข้า”

ไม่นานหลังจากที่เฟิงเจิงออกไปก็กลับเข้ามาอีกครั้ง บอกว่าคุณหนูรองเจิ้งต้องการพบมู่ซืออวี่ ลู่อี้กำลังจะให้เฟิงเจิงออกไปบอกให้นางกลับไป มู่ซืออวี่ก็ลุกขึ้นมาพอดี

“ซูอวี้มาหรือ? ข้าจะออกไปดูสักหน่อย”

“ตอนนี้เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วหรือ?” ลู่อี้รู้สึกไม่วางใจ

“ข้าหลับไปงีบหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” อาจเป็นเพราะนางดื่มน้ำจากน้ำตาลทรายแดงที่เขาทำมาให้

บุรุษที่ดูแลเอาใจใส่ดีเช่นนี้ สตรีใดจะทนใจแข็งได้?

เจิ้งซูอวี้เพียงแค่มาพูดคุยกับมู่ซืออวี่

หญิงชราตระกูลเจิ้งชักจะลำเอียงเกินไปแล้ว ทว่าท่านพ่อของนางกลับกตัญญูอย่างโง่เขลา ทำให้นางตกอยู่ในสภาพข้างหน้ามีเสือข้างหลังมีหมาป่า ไม่ได้สงบสุขแม้แต่น้อย

ร้านที่นางทำจนประสบความสำเร็จ ฮูหยินผู้เฒ่าได้บีบเอาไปมอบให้เจิ้งซินเยว่ดูแล ตอนนี้ยังคิดจะตระเตรียมงานแต่งให้นางอีก เจิ้งซูอวี้รู้สึกอับจนหนทาง หดหู่ใจเป็นอย่างมาก

“ข้าอยากแยกครอบครัว แต่ท่านพ่อของข้าไม่ยินยอม” เจิ้งซูอวี้ยิ้มอย่างขมขื่น “เขากตัญญู จนข้ากลายเป็นคนไม่กตัญญู เขาสนใจแค่เพียงการทำหน้าที่ลูกกตัญญูของตนเท่านั้น ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของข้า เขาคิดจะใช้ชีวิตของลูกสาวตนมาเป็นเครื่องมือแสดงความกตัญญูก็เท่านั้น”

“เรื่องในบ้านประเภทนี้ล้วนเป็นทางเลือกที่ยากที่สุด ข้าช่วยท่านไม่ได้ แต่ข้าสามารถรับฟังความคับแค้นใจและพูดคุยกับท่านได้” มู่ซืออวี่กล่าว

“ข้ารู้ เช่นนี้ก็ดีแล้ว” เจิ้งซูอวี้ยิ้มอย่างห่อเหี่ยว “ท่านรู้หรือไม่? เมื่อครู่ข้าเพิ่งไปหาหงซูมา สถานการณ์ของนางแย่ยิ่งกว่าข้าเสียอีก หลังจากพี่ชายไร้ประโยชน์ของนางเกิดเรื่อง ตระกูลของนางก็จัดแจงเรื่องแต่งงานให้นาง แต่ว่านางยังดี อย่างน้อยนางก็ไม่ได้แต่งงานกับคนต่ำช้าที่ใดแต่เป็นบัณฑิตจากสำนักบัณฑิตเขาเขียว ชื่อฟางโจวอวี่อะไรสักอย่าง”

“ฟางโจวอวี่…เป็นเขานี่เอง!”

“ท่านรู้จักเขาหรือ?”

“ท่านก็เคยพบ ครั้งก่อนยังเห็นเขาทำท่าทีสนิทสนมกับพี่สาวของท่านอยู่เลยไม่ใช่หรือไง?”

“เขานั่นเอง!” เจิ้งซูอวี้นึกขึ้นได้ “ข้าก็ว่าเหตุใดได้ยินชื่อนี้แล้วรู้สึกคุ้นหูยิ่งนัก”

“คนผู้นี้…” มู่ซืออวี่ไม่อยากพูดคุยนินทาลับหลัง แต่เขาเป็นคนชั่วช้าสามานย์