สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 214

บทที่ 214 ทำให้ถงซื่อตกใจ

บทที่ 214 ทำให้ถงซื่อตกใจ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” ความตื่นตระหนกแวบผ่านแววตาของมู่ซือเจียว

มู่ซืออวี่ไม่เสียเวลาจัดการกับอีกฝ่าย นางเพียงบอกลู่อี้ว่า “สามี พวกเราไปกันเถอะ”

“อืม” ลู่อี้ตอบอย่างนุ่มนวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองมู่ซือเจียว สายตาของเขาพลันเฉียบคมดุจใบมีด

มู่ซือเจียวตะลึงงัน ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“โธ่ เจียวเอ๋อร์ของข้า เจ้าจะต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้” แม่เฒ่าเจียงกล่าวด้วยท่าทีเกินจริง “ในท้องของเจ้าเป็นลูกของนายน้อยตระกูลหวัง อย่าทำให้กระเทือนมากไปสิ”

มู่ซือเจียวใช้แขนของแม่เฒ่าเจียงพยุงตัวเอง

สมองของนางเต็มไปด้วยคำพูดของมู่ซืออวี่ ไม่ทันได้สนใจแรงมือที่ใช้ไปชั่วขณะ นางบีบมืออีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงร้องของแม่เฒ่าเจียงจึงรู้สึกตัว

แม่เฒ่าเจียงอยากจะผลักมู่ซือเจียวออก แต่กลัวว่าจะสะเทือนไปถึงก้อนทองคำในท้องของอีกฝ่ายเข้า สุดท้ายก็ไม่ได้สลัดมือออกไป

ระยะนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ผมเกินกว่าครึ่งของแม่เฒ่าเจียงกลายเป็นสีขาวโพลน ราวกับว่านางแก่เพิ่มขึ้นมามากกว่าสิบปี

สายตาของนางฝ้าฟาง ดูดุน้อยลงกว่าเดิม ดูไปแล้วเหมือนจะโง่ลงไปบ้าง

“ท่านย่า มู่ซืออวี่ทำให้ข้ากลัว ข้าเกือบจะล้มลงไปอยู่แล้ว” มู่ซือเจียวฟ้องแม่เฒ่าเจียงเหมือนเมื่อก่อน

สีหน้าของแม่เฒ่าเจียงแข็งทื่อ “เจียวเอ๋อร์ มู่ซืออวี่เป็นตัวหายนะ พวกเราอยู่ให้ห่างจากนางจะดีกว่า”

มู่ซือเจียวไม่อยากได้ยินคำนี้ สิ่งที่ตนต้องการไม่ใช่อยู่ให้ห่างจากอีกฝ่าย แต่ต้องการให้แม่เฒ่าเจียงสร้างความยุ่งยากให้กับมู่ซืออวี่เหมือนเมื่อก่อน นางจะได้ระบายโทสะที่กรุ่นอยู่ในอกของตน

แต่วันนี้กลับไม่เหมือนแต่ก่อน

ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่มู่ซืออวี่ตัดขาดความสัมพันธ์ พ่อของนางก็แยกบ้านออกไปแล้วเช่นกัน ตอนนี้แม่เฒ่าเจียงอาศัยอยู่กับบ้านใหญ่ มู่ต้าไห่และถังซื่อกลับไปเกียจคร้านอีกครั้ง หลังจากซื้อที่นามาได้ไม่กี่หมู่*[1] ผ่านไปได้ไม่ถึงเดือนก็ไม่สนใจสิ่งใดแล้ว คนหนึ่งเตร่ไปทั่ว อีกคนกลับนอนอยู่ที่บ้าน ทั้งยังให้นางหญิงชราคนนี้ต้องไปทำงานในไร่ในสวน

โชคยังดีที่มู่ซือเจียวยังนำเงินกลับมา ไม่เช่นนั้นครอบครัวของพวกเขาคงไม่มีข้าวสารกรอกหม้อแล้ว

พวกเขาพึ่งพาแต่มู่ซือเจียว ไม่มีใครกล้าไปหาเรื่องมู่ซืออวี่อีก ตอนนี้สามีของนางอนาคตกำลังรุ่งโรจน์ หากไปหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตนเองคงโง่เต็มทน

มู่ต้าไห่ออกมาจากข้างในพลางยืนบิดตัว เมื่อเห็นมู่ซือเจียว สายตาของเขาพลันเปล่งประกายขึ้นมา “เจียวเอ๋อร์ กลับมาแล้วหรือ เจ้านำเงินกลับมามากน้อยเพียงใด?”

มู่ซือเจียวแสดงสีหน้าไม่พอใจ “ไม่ใช่ว่าข้าเพิ่งให้ท่านไป 10 ตำลึงเงินหรือ?”

“แค่นั้นจะไปพอที่ไหน?” มู่ต้าไห่ไม่สบอารมณ์ “เอาไปซื้อเสื้อผ้าดี ๆ สักสองสามชุดก็หมดแล้ว”

มู่ต้าไห่ไม่พูดขึ้นมาก็แล้วไปเถอะ ได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้ มู่ซือเจียวจึงได้พบว่าบนตัวของมู่ต้าไห่เป็นผ้าไหมผ้าแพร

นางขมวดคิ้วทันที “ท่านพ่อ ท่านใส่เช่นนี้จะทำงานในไร่ในสวนได้อย่างไร?”

“ตอนนี้ลูกสาวของข้ารวยแล้ว ใครจะไปทำงานในไร่ในสวนกัน?” มู่ต้าไห่ไม่คิดเช่นนั้น “นี่พ่อกำลังรักษาหน้าตาเพื่อเจ้า! ลูกสาวของข้ากำลังอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของตระกูลหวัง ภายหน้าก็จะเป็นนายน้อยของตระกูลหวัง ท่านตาคนนี้จะแต่งกายมอซอได้อย่างไรกัน?”

มู่ซือเจียวขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ท่านคงไม่เอาแต่หวังให้ข้าเลี้ยงดูพวกท่านกระมัง? ข้าอยู่ในตระกูลหวังต้องใช้เงินเช่นกัน ท่านอย่ามองว่าข้ามีคนคอยรับใช้ บ่าวรับใช้เหล่านั้นก็ดูคนก่อนยื่นอาหาร*[2] หากข้าไม่ตบรางวัลให้พวกเขา พวกเขาก็คอยแทงข้างหลังข้า เหตุใดท่านไม่คิดเพื่อข้าบ้าง?”

“นายน้อยหวังไม่ได้โปรดปรานเจ้าหรอกหรือ? เหตุใดเจ้ายังถูกบ่าวสร้างความวุ่นวายให้อยู่อีก เช่นนั้นเจ้าก็ต้องหาโอกาสวางมาดเสียบ้าง ให้พวกเขาได้รู้ว่าใครกันแน่เป็นที่เป็นนาย”

มู่ซือเจียวรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ

เดิมทีนางกลับมาเพื่อดูว่ามู่ซืออวี่รู้หรือไม่ว่าพ่อบ้านรองเป็นคนที่นางส่งไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ นางจึงพอจะโล่งใจขึ้นมาบ้าง

“ข้าจะกลับแล้ว”

บ้านเช่นนี้ นางไม่อยากกลับมาอีกแล้ว

….

ลู่อี้อุ้มมู่ซืออวี่ลงจากรถม้า

ลู่เซวียนปิดตาของลู่จื่ออวิ๋นเอาไว้พลางบ่นกระปอดกระแปด “พวกท่านยับยั้งชั่งใจตนเองหน่อยไม่ได้หรือไร? ให้เด็กเห็นไม่ดี”

“พี่สะใภ้ของเจ้าไม่สบาย” ลู่อี้ชายตามองลู่เซวียน “เจ้าเอาแต่คิดเรื่องอะไรทั้งวี่ทั้งวัน”

ลู่เซวียนหัวเราะแล้วปล่อยมือออก

“พี่สะใภ้เป็นอะไรหรือ?”