สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 232

บทที่ 232 ลู่เซวียนสอบได้ซิ่วไฉแล้ว

บทที่ 232 ลู่เซวียนสอบได้ซิ่วไฉแล้ว

“คุณหนู คนผู้นี้ไม่รู้จักซาบซึ้งในความหวังดีของท่าน ปล่อยเขาไว้เถอะเจ้าค่ะ” ชิวสุ่ยเอ่ยขึ้น

เฉินซือจวินออกคำสั่งเสียงเบา “ทิ้งตะกร้าอาหารไว้ พวกเราไปกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ” ชิวสุ่ยชำเลืองมองลู่อี้ แล้วส่งตะกร้านั้นให้เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้าง ๆ

เฉินซือจวินเอ่ยกับเจ้าหน้าที่คุมขังว่า “ข้าเชื่อว่าจู่ปู้ลู่ไม่ได้ฆ่าคน ก่อนที่เรื่องนี้จะตรวจสอบออกมาได้ชัดเจน ต้องรบกวนทุกท่านคอยดูแลจู่ปู้ลู่แล้ว”

“คุณหนูเฉินโปรดวางใจ พวกเรารู้ว่าจู่ปู้ลู่เป็นคนอย่างไร เราไม่กล้าละเลยเป็นอันขาด”

“ใช่แล้วขอรับ” คนอื่น ๆ เห็นพ้องต้องกัน

เฉินซือจวินเหลือบมองชิวสุ่ย “มอบรางวัล”

ชิวสุ่ยนำถุงเงินออกมา จากนั้นเทเหรียญเงินออกมาแบ่งให้เจ้าหน้าที่คุมขัง

หลังจากที่ทั้งสองจากไปแล้ว เจ้าหน้าที่คุมขังก็เอ่ยกับลู่อี้ “พี่อี้ ของกินพวกนี้…”

“เอาไปแบ่งให้ทุกคนเถิด” ลู่อี้เอ่ยโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

“เช่นนั้นเงิน…”

“ในเมื่อคุณหนูเฉินตบรางวัลให้ พวกเจ้าก็เก็บไว้เถอะ”

คุณหนูอยากใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเอง เขาไม่อาจขวางเส้นทางการได้เงินของเจ้าหน้าที่คุมขังเหล่านี้ได้ อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือนี้

ลู่อี้ปิดหนังสือ เขามองผ่านช่องเล็ก ๆ ออกไป

เซี่ยคุนคงถึงที่นั่นแล้วใช่หรือไม่?

นักการเกาส่งจดหมายไปให้มู่ซืออวี่ทุกวัน มู่ซืออวี่ค่อย ๆ คลายความกังวลที่มีในตอนแรกลงทีละน้อย แต่หากเขายังไม่ออกมา แม้เพียงแค่หนึ่งวันนางก็ไม่อาจวางใจได้ทั้งหมด ดูเหมือนเขาจะวางแผนการไว้เป็นอย่างดีแล้ว นางจึงไม่พะวงไปไกลมากนัก

นางส่งอาหารไปให้นักการเกาทุกวัน

ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยให้ชัดเจน นักการเกาก็รู้ว่าอาหารนี้เอามาให้ใคร

ณ หมู่บ้านตระกูลลู่

ลู่เซวียนผลักประตูออกแล้วตะโกนเข้าไปข้างใน “อวิ๋นเอ๋อร์ พี่สะใภ้… ไปไหนกันนะ?”

ลู่เซวียนเข้าไปดื่มน้ำข้างใน แต่เมื่อเห็นโต๊ะปกคลุมด้วยฝุ่น เขาก็สังเกตได้ทันทีว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น ชายหนุ่มกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง จึงพบว่าเตาไม่ถูกใช้เป็นเวลานานแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

อันอี้หางก็กลับไปที่บ้านเช่นกัน อวี้ซื่อนำชามาให้พร้อมรินให้เขา จากนั้นจึงถามว่า “หางเอ๋อร์ หิวแล้วใช่หรือไม่? แม่จะต้มไข่ให้เจ้า”

“ไม่ต้องหรอกท่านแม่ ข้ากินมาจากในเมืองแล้ว” อันอี้หางตอบ

“เช่นนั้นก็กินอีกหน่อย” อวี้ซื่อยิ้มแล้วเดินเข้าไปง่วนอยู่ในครัว

อันอี้หางไปเคาะประตูห้องอันอวี้ “น้องสาวข้าล่ะ”

อวี้ซื่อที่กำลังก่อไฟชะงักค้าง

นางยินดีมากเกินไปจนลืมเรื่องการหายตัวไปของอันอวี้

ทำอย่างไรดี?

“ท่านแม่ น้องสาวข้าเล่า?” อันอี้หางเคาะประตูเป็นเวลานานแต่ไม่ได้รับการตอบกลับมา เขาจึงเปิดประตูเข้าไปดู พบว่าข้างในไม่มีใครอยู่ “น้องออกไปข้างนอกหรือ?”

“นางหรือ ตอนนี้นางเป็นคนของครอบครัวลู่แล้ว ข้าจะรู้ว่านางอยู่ที่ไหนได้อย่างไร?” อวี้ซื่อเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา

ถูกแล้ว เด็กคนนั้นออกไปเอง ไม่ใช่ว่านางไล่ออกไปเสียหน่อย เหตุใดต้องรู้สึกผิดด้วยเล่า?

“ท่านแม่ น้องข้าแซ่อัน หากนางยังไม่แต่งงานก็คือคนที่ครอบครัวอันต้องดูแล นี่ท่าน…” อันอี้หางขมวดคิ้ว

“ข้าแค่เพียงพูดเรื่องคนครอบครัวลู่ไม่กี่คำ นางก็มาโมโหใส่ข้าแล้ว ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ใด? บางทีนางอาจจะไปหาคนครอบครัวลู่แล้วกระมัง” อวี้ซื่อกล่าว

“เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวลู่?” อันอี้หางถาม

“เจ้ากลับมาได้ทันเวลาพอดี ข้ากำลังจะจัดการเรื่องการแต่งงานระหว่างน้องสาวของเจ้ากับคนแซ่เซี่ยคนนั้น ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว เช่นนั้นก็จัดการเรื่องนี้ให้จบเถอะ”

“ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเมืองหรือ?”

“ใช่ ข้าได้ยินว่าพี่สะใภ้ท่านเช่าบ้านหลังหนึ่ง ตอนนี้คนทั้งครอบครัวรวมถึงลูกสุนัขล้วนเข้าไปในเมืองหมดแล้ว”

“ขอบคุณท่านมาก”

“ท่านกำลังจะเข้าเมืองไปหาพวกเขาใช่หรือไม่ ให้ข้าตามไปด้วยเถอะ น้องสาวของข้าก็ไปหาพี่สะใภ้ของท่านแล้ว หากข้าไม่เห็นนาง ข้าก็ไม่สบายใจนักหรอก”

ณ บ้านเก่าครอบครัวมู่

แม่เฒ่าเจียงมองมู่ตงหยวนจัดการไข่ฟองสุดท้ายที่บ้านพลางกลืนน้ำลายตาม

วันเวลาผ่านไปไม่นาน นางก็ดูราวกับแก่ขึ้นไปอีกหลายปี

“ข้าปวดขายิ่งนัก” มู่ตงหยวนเอ่ยเสียงแหบแห้ง “ท่านไปหามู่ซือเจียวแล้วขอเงินนางมารักษาขาให้ข้าหน่อย”

“ข้าเคยไปแล้ว แต่นางไม่ยอมพบข้า” เมื่อเอ่ยถึงมู่ซือเจียว แววตาของแม่เฒ่าเจียงก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “นังเด็กใจไม้ไส้ระกำ ข้าอุตส่าห์รักใคร่อุ้มชูนางมาเสียหลายปี”

หากรู้ว่ามู่ซืออวี่จะมีอนาคตเจิดจ้าเช่นนี้ ตอนนั้นนางคงรักเด็กนั่นให้มากกว่านี้แล้ว บางทีนางอาจได้รับความเคารพยกย่องเหมือนถงซื่อในตอนนี้

“ท่านไปบอกนางว่า หากนางไม่ยอมมาพบท่าน ท่านจะเปิดเผยความลับของนาง ทำให้ความฝันที่จะได้เป็นนายหญิงของนางแตกสลาย” มู่ตงหยวนเอ่ยอย่างเหี้ยมโหด

“ตงหยวน นี่เจ้าพูดถึง…”

“ในท้องของมู่ซือเจียวเป็นลูกของใคร คนในตระกูลหวังไม่รู้แม้แต่คนเดียว ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดคุณชายหวังจึงยอมรับเด็กคนนี้? เป็นเพราะเขาทำไม่ได้ เขาไม่สามารถมีลูกได้ นายท่านหวังยื่นคำขาดให้เขา หากเขาไม่มีทายาท เขาจะรับบุตรนอกสมรสกลับมาสืบทอดกิจการของตระกูล ข้าจึงได้เสนอความคิดให้คุณชายหวัง ขอให้รับมู่ซือเจียวไปเป็นอนุปลอม ๆ แท้จริงแล้วคุณชายหวังก็เหมือนขันที เขาไม่เคยแตะต้องมู่ซือเจียวแม้แต่น้อย”

“หา? นี่…” แม่เฒ่าเจียงนึกไม่ถึงว่าความมั่งคั่งของมู่ซือเจียวนั้นเป็นของปลอม นึกว่าถูกคุณชายหวังต้องตาต้องใจแล้วเสียอีก

สองสามวันที่ผ่านมานี้แม่เฒ่าเจียงก่นด่าคนแซ่หวังผู้นั้นว่าไม่ใช่คนมาโดยตลอด มู่ตงหยวนเป็นผู้ติดตามอีกฝ่ายมาหลายปีเพียงนี้ มู่ซือเจียวก็กลายเป็นอนุแล้ว สุดท้ายคุณชายผู้นั้นกลับไม่รู้จักดูแลมู่ตงหยวน ปล่อยให้คนต่อยตีลูกชายนางจนต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

ไม่ผิด! มู่ตงหยวนถูกคนอื่นทุบตีมา

กล่าวได้ว่าคุณชายหวังไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินเข้า อีกฝ่ายมีอำนาจมากมาย คุณชายหวังจึงผลักมู่ตงหยวนออกไปให้ฝ่ายนั้นได้ระบายโทสะ ตอนนี้มู่ตงหยวนไร้ประโยชน์แล้ว จึงถูกโยนทิ้งขว้างเหมือนเศษผ้าที่ใช้แล้วเช่นนี้

ทันทีที่แม่เฒ่าเจียงเดินออกไป นางก็พบมู่เจิ้งอี้ที่ผลักประตูเข้ามา แววตาของนางเป็นประกายขึ้นมาทันที “หลานรัก เจ้ากลับมาแล้วรึ”