สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 24

บทที่ 24 เนื้อนั่นข้าเป็นคนให้นางเอง

บทที่ 24 เนื้อนั่นข้าเป็นคนให้นางเอง

“อย่าตีนาง… หยุดเดี๋ยวนี้…” มู่เจิ้งหานกอดถงซื่อก่อนจะร้องเสียงดัง “แม่ข้าบาดเจ็บขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังต้องตีนางอีก คิดจะฆ่ากันงั้นหรือ”

“ใช่ ข้าจะเอามันให้ตาย จะได้ไม่ต้องมาเป็นหอกข้างแคร่ ลอบทำลายครอบครัวข้าอีก”

แม่เฒ่าเจียงส่งเสียงคำราม เมื่อเห็นว่าหลานชายส่งเสียงดังจึงละมือจากลูกสะใภ้ มุ่งเป้าไปกระทืบมู่เจิ้งหานแทน

แต่เขาไม่ยินยอมโดยง่าย ได้แต่ร้องโวยวายเสียงดัง เมื่อเห็นว่าท่านย่าจะเข้าไปทำร้ายแม่ของเขา มู่เจิ้งหานก็จ้องมองไปที่หญิงชราด้วยสายตาเคียดแค้น

แม่เฒ่าเจียงเริ่มหวั่นกลัวเมื่อถูกจ้องเช่นนั้น แต่นั่นก็ทำให้เท้าของนางลงแรงหนักยิ่งกว่าเดิม หญิงชราไม่ได้สนใจว่านี่คือหลานชายของตัวเองหรือไม่ คนที่กล้าอวดดีกับนางมันต้องโดนดี!

มู่ต้าซานร้องห้ามอย่างหวาดกลัว “ท่านแม่ อย่าทำร้ายหานเอ๋อร์ เขาเป็นหลานชายของตระกูลเรานะ”

“ไม่ต้องมาพูด นังผู้หญิงเลวก็ให้กำเนิดลูกเลว ๆ ออกมาอย่างไรล่ะ มองตรงไหนที่เหมาะจะเป็นคนตระกูลมู่ของเรา!” แม่เฒ่าเจียงสาปส่งต่อไป

ปัง!

มีเสียงกระแทกดังมาจากประตูหน้าบ้าน

โครม!

จากนั้นประตูบานนั้นก็พังลง

ทุกคนเห็นว่าเป็นมู่ซืออวี่ที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความโกรธ

ท่าทางแบบนั้นของคนมาใหม่ทำให้แม่เฒ่าเจียงลนลาน หญิงชราส่งสายตาระแวดระวังไปที่มู่ซืออวี่ “เจ้าจะทำอะไร เหตุใดถึงมาที่นี่?”

“เดี๋ยว! นังเด็กนี่! เจ้าจะทำอะไร?” ถังซื่อมาขวางหน้ามู่ซืออวี่ไว้

แต่หญิงสาวกลับผลักถังซื่อออกไปด้านข้าง “หลบไปให้พ้น!”

ถังซื่อไม่คาดคิดว่าจะเจอเรื่องเช่นนี้ นางกระเด็นไปไกลก่อนจะล้มลงกับพื้น ได้แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย ดูสิ เป็นหลานสาวมาทำร้ายป้าสะใภ้ตัวเองได้อย่างไร”

“หุบปากไปซะ!” มู่ซืออวี่มองถังซื่ออย่างเย็นชา “ข้าไม่ได้มาหาท่าน อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน ถ้าพูดมากข้าจะสั่งสอนให้เงียบเอง”

นั่นจึงทำให้ถังซื่อรีบปิดปากฉับ ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

ให้ตายเถอะ!

ผู้หญิงน่ากลัวคนนี้มาถึงนี่ได้อย่างไรกัน ท่าทางราวกับผีห่าซาตานขึ้นมาจากนรกอย่างไรอย่างนั้น

ครั้นเห็นเช่นนั้นแล้วมู่ซือเจียวก็ไม่กล้าหาเรื่องใส่ตัว ตอนนี้มีคนอื่นอยู่เยอะ ยังไม่ใช่คราวที่นางจะต้องรนหาที่ หญิงสาวซ่อนตัวอยู่ด้านหลังท่านย่า ลอบส่งสายตาขุ่นเคืองให้ลูกพี่ลูกน้อง

“แม่หนูอวี่ นี่เป็นเรื่องในครอบครัวเรา ไม่ใช่อะไรที่เจ้าจะมายุ่งด้วยได้” มู่ต้าไห่แสดงอำนาจของตัวเองในฐานะลุงใหญ่

“อ้อ ที่ทุบตีแม่กับน้องชายข้าแบบนี้ ยังจะกล้ามาบอกว่าข้าไม่เกี่ยวอีกงั้นหรือ” มู่ซืออวี่เยาะเย้ย “ข้าเชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาแล้วระหว่างทางที่มาที่นี่ ให้เขามาช่วยตัดสินก็แล้วกัน”

“นี่มันเรื่องในบ้านเรา เหตุใดต้องไปรบกวนหัวหน้าหมู่บ้านด้วย” มู่ต้าไห่พูดเสียงเย็น “เรื่องไร้สาระอะไรกัน”

“ถ้าข้าไม่เชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาก็คงมีคนตายน่ะสิ พอถึงตอนนั้นคงได้เชิญเจ้าหน้าที่มาสอบสวนแทนแล้ว” มู่ซืออวี่พูดพลางเดินไปหาถงซื่อและมู่เจิ้งหาน

มู่เจิ้งหานนั้นแม้จะถูกทุบตีจนน่วมแต่ก็ยังมีสติและรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เวลานี้เขามองพี่สาวที่เย็นชากับตนมาตลอดด้วยสายตาราวกับว่านี่คือความฝัน

“มีใครบาดเจ็บงั้นหรือ?” ท่านหมอจูวิ่งมาพร้อมกล่องยา “ข้าได้ยินมาว่ามีคนเจ็บที่นี่ คนเจ็บอยู่ที่ไหน?”