สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 23

บทที่ 23 คนไม่มีหัวใจ

บทที่ 23 คนไม่มีหัวใจ

เมื่อเห็นว่าแม่ของตนดูกระวนกระวาย มู่เจิ้งหานจึงรีบช่วยพยุงร่างผอมบางให้ลุกขึ้น

สองแม่ลูกไปถึงห้องนอนก็พบว่าแม่เฒ่าเจียงเจอกากหมูที่ห่อไว้อย่างดีซ่อนอยู่ใต้หมอนเสียแล้ว

มือเหี่ยวย่นของหญิงชราสั่นเทาด้วยความโกรธ นางหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของถงซื่อ

ดวงตาแดงก่ำของแม่เฒ่าเจียงจ้องถงซื่อเขม็ง ราวกับว่าจะเจาะอีกฝ่ายให้ทะลุด้วยสายตาน่ากลัวนั้น ดูราวกับใกล้จะลุกเป็นไฟอยู่รอมร่อ

“นังสารเลว! กล้าดียังไงถึงได้แอบซ่อนเนื้อเอาไว้ลับหลังข้า ไหนบอกมาซิว่ามีอะไรที่เจ้าแอบซ่อนเอาไว้อีก” หญิงชรายัดกากหมูไว้ในอกเสื้อพลางรื้อค้นข้าวของในห้องด้วยความโกรธ

“ท่านแม่ อย่ารื้อของอีกเลย ข้าไม่ได้ขโมยไข่จริง ๆ ไก่ออกไข่ทุกวัน ต้องมีบางวันที่ได้ไข่ไม่ครบบ้างไม่ใช่หรือ ไม่ใช่เรื่องแปลก” ถงซื่อร้องไห้สะอึกสะอื้น

ถังซื่อและมู่ซือเจียวยังไม่สาแก่ใจ พวกนางเดินเข้ามาช่วยรื้อค้นของในห้องอย่างขันแข็ง

เมื่อเห็นกระเป๋าใบใหม่ที่เพิ่งปักเสร็จในตะกร้าเย็บผ้า ถังซื่อก็ยึดเอามาเป็นของตนเอง พลางคิดว่าจะเอาไปขายที่ตลาด น่าจะได้เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ มาใช้เอง

แม้ว่าถงซื่อจะดูโง่เง่าไร้ทางสู้ แต่กลับทำงานเย็บปักได้สวยงามไร้ที่ติ ถ้าใช้วัสดุที่ดีกว่านี้คงทำเงินได้ไม่น้อย

เสียงโครมครามจากด้านในเกิดจากบรรดาสตรีที่กำลังรื้อค้นข้าวของไม่หยุดหย่อน

แน่นอนว่ามู่ต้าไห่ ลูกชายคนโตของบ้านไม่ได้เข้าไปร่วมรื้อค้นของในห้องน้องชายเหมือนคนอื่น

เมื่อเห็นว่าแม่เฒ่าเจียงกำลังรื้อของในห้อง มู่ต้าซานเพียงเหลือบมองภรรยาอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าไปหยุดแม่ของตน

ครอบครัวนี้แม่เฒ่าเจียงมีอำนาจมากที่สุด แม้แต่ลูกชายก็ยังไม่กล้าขัดแม่ตัวเอง นับประสาอะไรกับลูกสะใภ้ ไม่ว่าแม่สามีจะทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหน ก็เพียงแต่ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมไปเท่านั้น

บาดแผลที่ถูกโจ๊กลวกของถงซื่อสาหัสมากจนนางไม่มีแรงจะยืนด้วยตัวเอง นางทำได้เพียงยืนพิงประตูเอาไว้ มองห้องส่วนตัวที่ป่นปี้ไปด้วยข้าวของกระจุยกระจายเกลื่อนกลาดอย่างเศร้าใจด้วยน้ำมือของคนทั้งสาม

มู่เจิ้งหานคว้ามือแม่ของตนไว้ ก่อนจะลากออกมาเต็มแรง “ท่านแม่ ข้าจะพาท่านไปหาหมอ ปล่อยคนพวกนั้นไป อยากทำอะไรก็เชิญ”

ห้องของสองสามีภรรยาซอมซ่อที่สุดในบ้านนี้แล้ว นอกจากเสื้อผ้าขาด ๆ สองสามตัวกับผ้าห่มเก่า ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรให้รื้อค้นอีก ว่ากันตามตรงแม้แต่หนูก็ยังไม่อยากจะเข้ามาอยู่ในห้องนี้เลยด้วยซ้ำ

“แต่…” ถงซื่อร้องห้าม “ไปหาหมอต้องมีเงิน เราจะไปเอาที่ไหนมาจ่าย”

แม่เฒ่าเจียงค้นของหมดทุกซอกทุกมุม สภาพห้องเหลือเพียงความยับเยิน ไม่ต่างอะไรจากกองขยะ

หญิงชรารีบตรงเข้ามาตบหน้าลูกสะใภ้รองอย่างแรง

เพี๊ยะ!

ร่างบางของถงซื่อสะบัดไปตามแรงมือจนถลาล้มลงกับพื้น

ในขณะที่มู่เจิ้งหานถลาเข้าไปรับผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็ว

ร่างกายผอมบางราวกิ่งไม้แห้งของนางมีน้ำหนักเบามากจนแม้แต่เด็กชายร่างเล็กก็รองรับเอาไว้ได้

มู่เจิ้งหานกอดร่างผอมบางของมารดาไว้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

แต่เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเขาจะทำอะไรได้อีกเล่า

“สารเลว! กล้าขโมยเนื้อมาแอบเก็บไว้ ที่หาไข่ไม่เจอเพราะเจ้าแอบกินมันเข้าไปแล้วล่ะสิ” แม่เฒ่าเจียงกัดฟันกรอด จ้องลูกสะใภ้ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้เอาไข่ไปจริง ๆ บางทีไก่อาจจะออกไข่แค่สามตัวก็ได้” ถงซื่อเอ่ยอย่างเศร้าใจ “มันอาจจะแค่ต่างจากวันอื่นเท่านั้นเอง”

“แล้วเนื้อหมูนี่ล่ะ?” แม่เฒ่าเจียงเข้ามาตบตีลูกสะใภ้ระหว่างที่ก่นด่า “ข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้ามันผีส่งมาเกิด! เป็นผีที่อดตายมากระมังถึงได้ตะกละนัก มาดูซิว่าจะยังกล้าขโมยอาหารอีกไหม คนแบบเจ้าต้องเอาให้ตาย…”

มู่เจิ่งหานเข้ามาขวางเอาไว้ “ท่านย่า ท่านแม่บาดเจ็บอยู่ อย่าตีนางอีกเลย”

“หลบไปให้พ้นไอ้เด็กเหลือขอ! ลืมแซ่ตัวเองไปแล้วงั้นรึ” หญิงชรายกขา หมายจะเตะหลานชายออกไปให้พ้นทาง