สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 243

บทที่ 243 มู่เจิ้งอี้ถูกไล่ออกจากสำนักบัณฑิต

บทที่ 243 มู่เจิ้งอี้ถูกไล่ออกจากสำนักบัณฑิต

ลู่อี้กอดภรรยาผู้หอมรัญจวนใจของตน สูดกลิ่นจากเรือนผมเข้าปอด

หลังจากผ่านพ้นความเร่าร้อนไปแล้ว เขาก็ลูบไล้จมูก แก้ม และริมฝีปากแดง ๆ ของนางอย่างรักใคร่

“บ้านหลังนี้…” มู่ซืออวี่หันไปข้าง ๆ เพื่อจ้องมองบุรุษรูปงามตรงหน้านาง “ท่านจะไม่อธิบายหน่อยหรือ?”

“นี่เป็นบ้านของเรา” ลู่อี้ตอบ “บางครั้งเรากลับดึกเกินไป ไม่สามารถออกจากเมืองได้ จะได้มาพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว เช่นนี้แล้วจะได้ไม่ต้องให้เจ้าพักในโรงเตี๊ยมบ่อย ๆ”

“แพงมากใช่หรือไม่?” ถึงแม้เมืองฮู่เป่ยจะไม่สามารถเทียบกับเมืองซูโจวได้ ทว่าบ้านหลังใหญ่โตที่มีทางเข้าออกหลายทางเช่นนี้ย่อมไม่สามารถใช้เงินเพียงแค่ไม่กี่ร้อยตำลึงเงินซื้อได้

นอกจากซื้อบ้านแล้ว ยังต้องซื้อของเตรียมงานแต่งในสวนแห่งนั้นอีกมากมาย ไม่ว่าที่ใดล้วนต้องใช้เงิน

เงินเดือนของจู่ปู้ไม่ได้มากมาย ถึงแม้เขาจะทำงานนานนับทศวรรษก็ยังไม่สามารถซื้อบ้านดี ๆ เช่นนี้ได้ ที่มาของเงินนี้ย่อมไม่แน่ชัด

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าหาเงินได้”

แต่หาเงินได้อย่างไรนั้น เรื่องนี้ย่อมไม่อาจบอกนางได้ ประเดี๋ยวนางจะเป็นกังวลอีก

มู่ซืออวี่ชกไปที่อกเขาเบา ๆ “ไม่ว่าท่านกำลังทำอะไร จะต้องจดจำไว้อย่างหนึ่ง ท่านต้องปกป้องตนเองให้ดี ท่านเป็นเสาหลักของครอบครัวเรา ไม่อาจล้มได้เป็นอันขาด”

“ข้ารับปากเจ้า” ลู่อี้ก้มลงจูบหน้าผากนางอย่างแผ่วเบา

เขาจะไม่มีวันล้ม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องกลับมาหานางอย่างปลอดภัย

บ้านใหม่แห่งนี้ชื่อว่าเรือนลู่ หลังไม่เล็ก จำเป็นต้องดูแลหมั่นทำความสะอาดอยู่เสมอ

ในตอนแรกยังไม่มีคนรับใช้ แต่วันต่อมา นักการเกาก็ส่งคนรับใช้มาสองคน บอกว่าเป็นของขวัญสำหรับบ้านใหม่ของพวกเขา

“ในเมื่อมีบ้านในเมืองแล้ว ไหนจะเรื่องที่พวกเรารับปากกับท่านอาจารย์เหวินไว้แล้วครึ่งปี มิสู้พวกเราให้ฉาวอวี่และน้องหานย้ายมาอยู่ที่บ้านใหม่ จากนั้นค่อยพาเขาไปหาพวกอวิ๋นเอ๋อร์ที่หมู่บ้านตอนที่ได้พักผ่อนเล่า” มู่ซืออวี่ปรึกษาลู่อี้

“ย่อมได้”

หลังจากส่งลู่อี้ไปที่ศาลาว่าการ มู่ซืออวี่ก็ไปที่ตลาด ซื้อเมล็ดพันธุ์ดอกไม้หลากหลายพันธุ์มาปลูกไว้ในสวน

จากนั้นนางจึงเริ่มตกแต่งภายในบ้านใหม่ อย่างเช่นหากมีพื้นที่บริเวณใดที่ว่างเปล่า นางวางแผนจะทำเป็นพื้นที่เล็ก ๆ ให้เด็ก ๆ เล่น

ห้องน้ำและห้องครัวในบ้านจะต้องทำใหม่ สำหรับมู่ซืออวี่แล้ว นอกจากห้องนอนแล้ว ห้องน้ำและห้องครัวเป็นพื้นที่ที่ต้องใช้มากที่สุดในทุก ๆ วัน ดังนั้นห้องเหล่านี้จึงสำคัญเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามนี่เป็นงานใหญ่โต ไม่สามารถทำให้เสร็จเพียงข้ามคืน ก่อนอื่นก็ค่อย ๆ วางแผนเสียก่อน จากนั้นค่อยลงมือทำใหม่ทีละเล็กละน้อยราวกับมดทำรัง ทั้งหมดนี้ย่อมต้องออกมาอย่างที่นางต้องการ

ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยใด บ้านก็เป็นสิ่งที่ผู้คนชื่นชอบ เพราะไม่เพียงแต่เป็นที่อยู่อาศัยเท่านั้น แต่ยังเป็นที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยด้วย

“พี่สะใภ้อี้ เมื่อครู่นี้เป็นแม่เฒ่าเจียงใช่หรือไม่?” ลู่เจินเจินที่ออกมาซื้อของกับมู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นพลางกระตุกแขนเสื้อของมู่ซืออวี่

“ที่ใด?” มู่ซืออวี่มองไปยังทิศทางที่อีกฝ่ายชี้ให้ดู “ไม่เห็นมีใคร เจ้ามองผิดกระมัง?”

“นั่นสิ นางคงไม่มีอารมณ์ออกมามีความสุขอยู่ข้างนอก ทั้ง ๆ ที่บ้านของนางเกิดเรื่องร้ายเช่นนั้นหรอก” ลู่เจินเจินมองไม่ค่อยชัด จึงคิดว่าตนเองอาจมองผิดไป

แม่เฒ่าเจียงยืนแอบอยู่กับผนัง นางรอให้มู่ซืออวี่และลู่เจินเจินผ่านไปก่อนจะเดินออกมา นางมองไปรอบ ๆ อย่างลุกลี้ลุกลน จากนั้นวิ่งไปพร้อมกับถุงเงินในมือ