สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 244

บทที่ 244 งานแต่งของเซี่ยคุนกับอันอวี้

บทที่ 244 งานแต่งของเซี่ยคุนกับอันอวี้

ชาวบ้านที่มุงดูส่ายหน้า มองแม่เฒ่าเจียงด้วยสายตาเวทนา จากนั้นต่างแยกย้ายกันไป

ตั้งแต่โบราณมา ประตูของโรงพนันและหอนางโลมก็เป็นสถานที่ที่ฉายด้านมืดเช่นนี้

“มู่ต้าซาน เจ้ามัวแต่ยืนอึ้งอะไรอยู่? รีบตามมา”

คนหลายคนเดินผ่านไปมา ในหมู่คนตรงนั้น หัวหน้าพ่อบ้านรูปร่างอ้วนท้วมกำลังตะโกนเรียกชายวัยกลางคนร่างผอมที่มัวรีรออยู่ด้านหลัง

มู่ต้าซานมองแม่เฒ่าเจียงที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังอยู่บนพื้นด้วยอารมณ์ซับซ้อน ท้ายที่สุดจึงเดินตามคนอื่นไปพร้อมกับกล่องที่อยู่บนบ่า

ยามเย็น ท้องฟ้าเริ่มหม่นแสง แสงสุดท้ายของวันถูกจักรพรรดิสวรรค์พรากจากไป ทิ้งโลกทั้งโลกให้ตกสู่อนธการ

โฮ่ง โฮ่ง!

สุนัขในหมู่บ้านส่งเสียงเห่าเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา

“ใครน่ะ? ดึกดื่นค่ำคืนเช่นนี้ยังจะเดินเพ่นพ่านอยู่ข้างนอกอีก” เจ้าของสุนัขพึมพำอยู่ข้างใน แต่กลับไม่มีความตั้งใจที่จะออกมาตรวจดู

สุนัขเห่าเสียงดังเช่นนี้ ถึงแม้จะมีจริง พวกมันย่อมไม่กล้าบุ่มบ่ามบุกเข้ามาปล้นในบ้านของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ในหมู่บ้านจะมีกิจการหมู่บ้านขึ้นมาหนึ่งแห่ง ทำให้ผู้คนใช้ชีวิตง่ายกว่าหลายปีที่ผ่านมา ทว่าไม่ใช่เหตุที่จะดึงดูดพวกขโมย ขโมยที่ไหนบ้างไม่ปล้นคนมั่งมี แต่มาขโมยคนจนเช่นพวกเขา?

ตึง!

ในที่สุดแม่เฒ่าเจียงก็ลากร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของตนกลับมาถึงบ้าน

นางผลักประตูแต่กลับเปิดไม่ออก จึงเอาแต่ทุบประตูบ้านอยู่อย่างนั้น “เปิดประตู”

“ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงกลับมาดึกดื่นเช่นนี้?” ถังซื่อเดินออกมาอย่างเชื่องช้า เอ่ยตำหนิไปว่า “ไปเล่นอยู่ที่ใดนานเพียงนี้ ให้พวกเรารอเสียนาน”

แม่เฒ่าเจียงมองถังซื่ออย่างเยือกเย็น

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว สายตาของแม่เฒ่าเจียงจ้องถังซื่อเขม็งอยู่อย่างนั้น อีกฝ่ายพลันรับรู้ได้ถึงอันตราย จึงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ “ท่านแม่ ข้าแค่เป็นห่วงท่าน”

“เป็นห่วงข้า?” แม่เฒ่าเจียงเย้ยหยัน “หากเจ้ามีเวลามาห่วงข้า เหตุใดไม่ไปเป็นห่วงลูกชายของเจ้าโน่น เจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกชายของเจ้าถูกขับไล่ออกจากสำนักบัณฑิตแล้ว?”

“อะไรนะ?” ถังซื่อตกตะลึง “เหตุใดจึงถูกขับไล่ออกมาได้?”

“เจ้าถามข้า ข้าจะไปถามใคร?” แม่เฒ่าเจียงยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธหนักกว่าเดิม นางคว้าไม้กวาดที่วางอยู่ข้าง ๆ ปัดป่ายไปทางถังซื่อ “ข้าจะตีเจ้าให้ตาย เจ้าตัวซวย! เจ้าเอาหลานชายที่ว่านอนสอนง่ายคืนข้ามา!”

มู่ต้าไห่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงออกมา “ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้าออกมาพอดี ข้าอยากให้เจ้าส่งนังคนนี้ไปตายเสีย!” แม่เฒ่าเจียงชี้หน้าด่าทอถังซื่อ “เอาแต่เกียจคร้านตัวเป็นขนทั้งวัน ไม่รู้จักถามไถ่ว่าลูกชายตนเป็นอย่างไรบ้าง หากข้าไม่เจอเขาในเมืองวันนี้ คงไม่รู้ว่าเขาถูกขับไล่ออกจากสำนักบัณฑิตแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาไปขลุกอยู่ที่หอนางโลมทุกวัน? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาไปคลุกคลีกับหญิงนางโลมเหล่านั้น?”

“อี้เอ๋อร์ไม่มีทางทำเช่นนั้น เขาเฉลียวฉลาดตั้งแต่ยังเด็ก ท่านอาจารย์ยังเอ่ยชมว่าเขาเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดี” ถังซื่อไม่อาจยอมรับข่าวนี้ได้

นางยังเฝ้ารอคอยให้ลูกชายของตนสอบขุนนางได้ลาภยศสรรเสริญ ภายหน้านางอาจได้เป็นเก้ามิ่งฮูหยิน*[1] เชียวนะ!

มู่ตงหยวนถูกเสียงดังปลุกขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งข้างนอก สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

มู่เจิ้งอี้นับว่าเป็นเมล็ดพันธุ์ดีได้อย่างไรกัน?

ความสัมพันธ์ของครอบครัวลู่ราบรื่นขึ้นเรื่อย ๆ แม่เฒ่าเจียงมีปัญหาอันใดย่อมไม่เกี่ยวกับพวกเขา แต่เรื่องของพวกเขาไม่ใช่ความลับ อย่างไรเสียหมู่บ้านใหญ่โตเช่นนี้ ย่อมมีคนที่ทำตัวเป็นตัวกระจายข่าวหลายคน ขอแค่เพียงมีคลื่นลมเล็กน้อยย่อมสุมไฟให้โหมกระพือไปไกลได้

งานแต่งของเซี่ยคุนและอันอวี้ใกล้เข้ามาแล้ว

เป็นงานแต่งที่ใหญ่โตอู้ฟู่ที่สุดเท่าที่หมู่บ้านเคยมีมา

เกี้ยวเจ้าสาวแปดคนหาม กวานหงส์ สายสะพาย อีกทั้งยังมีของกำนัลไม่น้อย สินสอดมากมายกองอยู่เต็มลานบ้าน

อวี้ซื่อเชิดหน้า พยักหน้ารับชาวบ้านที่มาแสดงความยินดีกับนาง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส

สตรีที่ชอบนินทาเป็นชีวิตจิตใจในหมู่บ้านนี้มักจะเอ่ยถึงลูกสาวตาบอดของครอบครัวนาง ลูกสาวตาบอดแล้วอย่างไร ได้แต่งงานดีกว่าลูกสาวสมประกอบของพวกเขาเสียอีก

เซี่ยคุนแต่งงาน ครอบครัวลู่เป็นเจ้างานที่แท้จริง ชาวบ้านย่อมต้องให้เกียรติพวกเขา

ผู้ใหญ่บ้านเห็นเจ้าหน้าที่จากศาลาว่าการมามากมาย แค่เพียงแขกจากศาลาว่าการก็มีถึงสิบโต๊ะแล้ว จึงเข้าไปต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น

“พี่สะใภ้อวี้ ท่านมีวาสนายิ่งนัก!”