สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 249

บทที่ 249 ความกระวนกระวายของลู่อี้

บทที่ 249 ความกระวนกระวายของลู่อี้

“รักษาได้หรือไม่?”

มู่ซืออวี่ยกก๋วยเตี๋ยวมีดตัด*[1] มาให้ท่านหมอจู

ท่านหมอจูเองก็ไม่ได้เกรงใจ เขาเพียงล้างมือแล้วนั่งลงกิน “ก็ยากจะกล่าว ไม่ใช่โรคร้ายแรงหรอก แต่พวกเขากลับเลี้ยงไข้จนยืดเยื้อเพียงนี้ สุดท้ายก็เหลือเพียงลมหายใจร่อแร่แล้ว”

“ป่วยวัณโรคหรือ?”

“จะเป็นวัณโรคไปได้อย่างไร หากเขาเป็นวัณโรค มีหรือจะอยู่รอดมาจนถึงวันนี้” ท่านหมอจูกล่าว “เดิมทีบัณฑิตผู้นั้นสุขภาพย่ำแย่ เป็นแค่หวัดธรรมดาทั่วไป แต่ไปเจอหมอปลอมเข้าน่ะสิ หมอปลอมออกใบสั่งยาเยอะแยะมากมาย ไม่เพียงแต่ไม่อาจรักษาโรคของเขาได้เท่านั้น แต่ยังทำเขาอาเจียนเละเทะ ไอค่อกแค่กไม่หยุด สภาพน่าสะพรึงกลัว ครอบครัวทิ้งไม่รักษา โยนเขาเข้าห้องมืด ๆ ชื้น ๆ ซ้ำยังไม่ได้กินอาหารดี ๆ นอนหลับไม่เหมาะสม ไร้การรักษาเยียวยาถึงได้กลายเป็นเช่นนี้”

“ป้าข้าว่าอย่างไรบ้าง?”

“นางก็ไม่สู้คนเหมือนแม่เจ้านั่นแหละ ข้าบอกนางไปว่า หากย้ายเขาออกไปอยู่ห้องอื่นแล้วให้ดูแลเขาดี ๆ บางทีเขาก็อาจอยู่ต่อได้อีกสองสามปี ถ้านางไม่ทำ…”

มู่ซืออวี่นึกไปถึงถงซื่อเมื่อกาลก่อน หากหูซื่อไม่กล้าเหมือนถงซื่อ เกรงว่าท่านลุงที่ไม่เคยพบหน้ากันผู้นี้อาจจะต้องตาย…

หวังว่าท่านป้าจะยืนหยัดเพื่อสามีของนาง!

“จะว่าไป ท่านหมอจู เราตั้งใจจะย้ายเข้าเมือง ข้ากลับมาเพราะลู่เซวียนกับอวิ๋นเอ๋อร์อยู่บ้าน แต่ยามนี้ลู่เซวียนไปเรียนแล้ว ข้าว่าจะพาอวิ๋นเอ๋อร์เข้าเมือง”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะไปเปิดร้านยาในเมือง” ท่านหมอจูกล่าวอย่างราบเรียบ

“ท่านจะเปิดร้านยาหรือ?”

“มันเคยเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่ในเมื่อยามนี้พวกเจ้าเข้าเมืองไปกันหมด แล้วเหตุใดข้าจะไม่เข้าไปในเมืองบ้างเล่า?”

“เช่นนั้นก็ตามนี้ เรื่องตู้ยาร้านท่านให้ข้าจัดการเองเถิด”

“เจ้านี่นะ มาทำกิจการบนหัวข้าเสียแล้ว” ท่านหมอจูถลึงตามองนางอย่างดุดัน

“ข้าคิดเพียงค่าวัสดุ ค่าแรงไม่คิด แทนที่ท่านจะจ้างวานผู้อื่นให้เสียเงินมากมาย ส่งให้ข้าจัดการจะไม่ประหยัดกว่าหรือ?” มู่ซืออวี่ตะล่อม

ท่านหมอจูเองก็จงใจหยอกนาง ในเมื่อเขาคิดจะเปิดร้านยา แน่นอนว่าตู้กล่องต่าง ๆ ย่อมต้องยกให้นางจัดการ หากปล่อยให้ผู้อื่นทำคงไม่ใช่เรื่องง่าย

คืนนั้นลู่อี้กลับบ้านดึก เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดในห้อง เขาก็ย่องไปดูที่ห้องลู่จื่ออวิ๋น ก่อนจะพบว่าคู่แม่ลูกนอนกอดกันกลมตามคาด

เขาย่องกลับไปนอนที่ห้องของตนตามลำพัง รู้สึกเพียงความเหน็บหนาว แม้จะแสนง่วงงุนก็ไม่อาจหลับตาลงได้

นานเพียงไรไม่อาจทราบได้ ขณะที่เขากำลังเคลิ้ม ๆ อยู่นั้น จู่ ๆ ก็มี ‘หมอน’ อุ่น ๆ มาอยู่ในอ้อมแขน

เมื่อลืมตาขึ้นมอง เขาก็พบว่ามู่ซืออวี่มาอยู่ตรงนี้เมื่อใดก็ไม่อาจทราบได้ นางมุดเข้ามานอนในอ้อมแขนของเขา

ลู่อี้พลันตาสว่าง มองเมียรักในอ้อมแขนตน ความเหนื่อยล้าอันสั่งสมมาหลายวันหายลับไปทันที

“ซืออวี่…”

“หืม…”

ลู่อี้ลูบแก้มนาง “เจ้าจะทิ้งข้าไปหรือไม่?”

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง “เหตุใดจึงถามเช่นนี้เล่า?”

“ไม่มีอะไร” ลู่อี้กอดนางไว้แน่น “เจ้าไม่ทิ้งข้าไปไหนหรอก”

เขาเองก็ไม่มีทางปล่อยนางไปเช่นกัน

มู่ซืออวี่ลูบแขน “ท่านกลับมาเมื่อใด?”

“ยามโฉ่ว*[1]”

“ย้ายครอบครัวไปในเมืองกันเถอะ เราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีก รออันอวี้กับเซี่ยคุนกลับมาก่อน เราจะพาพวกเขาไปอยู่ในเมืองด้วย หากพวกเขาอยากอยู่ในชนบทต่อก็สุดแท้แต่พวกเขา”

“ได้ คำเจ้าถือเป็นเด็ดขาด” ลู่อี้จุมพิตหน้าผากนาง