สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 250

บทที่ 250 เจ้าไปดีกว่า

บทที่ 250 เจ้าไปดีกว่า

รถม้าขับเข้าไปในหมู่บ้านตระกูลหวง ผู้คนมากมายสงสัยว่าใครกันที่มีญาติร่ำรวยเพียงนี้ พวกเขาตามรถม้ามา จนกระทั่งมาถึงบ้านอันซอมซ่อยากจนที่สุดของหวงเฉิงเฟิง ณ หมู่บ้านตระกูลหวง

เมื่อรถม้าหยุดลง มู่ซืออวี่ก็ไปเคาะประตู

“ผู้ใด?”

ประตูแง้มเปิดออก ใบหน้าซีดเซียวของคนผู้หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้านาง

“เจ้าเป็นใคร?” คนผู้นั้นมองมู่ซืออวี่ด้วยสายตาพินิจ

“ข้ามาหาป้าข้า” มู่ซืออวี่กล่าว “ป้าข้าแซ่หู”

“หูโม่ลี่?” หญิงผู้นั้นแผดเสียงแหลม “หูโม่ลี่จะมีญาติเช่นเจ้าได้อย่างไร? ไม่เห็นคุ้นหน้ามาก่อน”

“ข้าก็ไม่ทราบมาก่อน แต่ยามนี้ทราบแล้ว ป้าข้าอยู่ที่นี่หรือไม่?” มู่ซืออวี่ถาม

ก่อนจะมา ถงซื่อเล่าเรื่องในครอบครัวของนางให้ฟังแล้ว

คนตรงหน้ามู่ซืออวี่ผู้นี้น่าจะเป็นน้องสะใภ้ของหูซื่อ หรือก็คือฮัวซื่อ สะใภ้รองตระกูลหวง

ตระกูลหวงมีบุตรชายทั้งหมดสองคน หูซื่อแต่งงานกับหวงเฉิงเฟิงผู้เป็นบุตรคนโต ขณะนั้นตระกูลหูตั้งความหวังกับลูกคนโตไว้สูง ใครจะทราบว่าหลังจากสอบต่อเนื่องหลายต่อหลายหนกลับไม่ผ่านซิ่วไฉ ภายหลังยังมาล้มป่วยจากโรคร้าย ตระกูลหวงจึงทิ้งความหวังต่อบุตรผู้นี้โดยสิ้นเชิง คิดว่าเขาจะผลาญเงินตระกูลหวงไปเปล่า ๆ กอปรกับในสองปีที่หวงเฉิงเฟิงไปเข้าเรียน น้องชายของเขาหรือหวงฉี่เฟิงก็แต่งภรรยาปากหวานผู้หนึ่งและให้กำเนิดบุตรชายสองคนติด ๆ กัน

เทียบกันแล้ว หูซื่อให้กำเนิดเพียงบุตรสาวสองคน หัวใจของผู้อาวุโสตระกูลหวงทั้งสองจึงเอนเอียงฟังทุกสิ่งจากปากบุตรคนรอง ยิ่งสะใภ้รองยุแยง ผู้อาวุโสตระกูลหวงทั้งสองจึงยิ่งดูถูกภรรยาของบุตรคนโตขึ้นเรื่อย ๆ

“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้!” ฮัวซื่อตะโกนเข้าไปในบ้าน “มีคนมาหา”

หูโม่ลี่กำลังเช็ดตัวให้สามีของนางในบ้าน ได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “มาแล้ว”

หวงเฉิงเฟิงมองภรรยาที่มีสภาพดูไม่ได้ ก่อนจะกล่าวว่า “ภรรยา ปล่อยข้าไว้เถอะ”

“เหตุใดจึงได้พูดโง่เง่าเช่นนั้น?” ดวงตาของหูโม่ลี่แดงก่ำ

“ผู้มาน่าจะเป็นครอบครัวของเจ้า” หวงเฉิงเฟิงกล่าว “เจ้าไปกับพวกเขาเถิด หากทำได้ พาลูกไปกับเจ้าด้วยนะ”

หวงเฉิงเฟิงรู้สึกผิดต่อลูกเมียนัก ยามที่เขายังสุขภาพดี ครอบครัวของเขาไม่ได้หยาบคายใส่เช่นนี้ แม้หูซื่อจะไม่ได้ให้กำเนิดบุตรชาย ผู้อาวุโสทั้งสองก็กล้าเพียงเร่งเร้า ไม่กล้าดุด่าตำหนิทั้งวันเช่นนี้ ทว่าทันทีที่เขาล้มป่วย ทั้งบิดามารดา น้องชาย และน้องสะใภ้ต่างก็เปลี่ยนท่าที กระทั่งหลานชายทั้งสองยังไม่อยากเห็นลุงง่อย ๆ ผู้นี้ในสายตา

ที่ผ่านมา เขารู้ว่าลูกและภรรยาของตนต้องประสบเรื่องราวรันทดใจมากมาย เขาเองก็เกลี้ยกล่อมนางให้ไปเสีย แต่นอกจากที่นี่ พวกนางจะไปที่ใดได้อีก?

ทว่าเวลานี้แตกต่างออกไป เพราะนางมีที่ไปแล้ว

“ข้าจะไปดูก่อนนะ” หูโม่ลี่ก้มหน้าลง เดินสองสามก้าวก่อนจะชะงัก และกล่าวขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก “อย่าพูดคำเช่นนี้อีก ข้าไม่สบายใจนะ”

ฮัวซื่อเห็นหูโม่ลี่ชักช้ายืดยาด สายตาของนางก็เปี่ยมไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ แต่เพราะมีคนนอกอยู่ด้วย ไม่สามารถดุด่าออกไปง่าย ๆ ได้ นางจึงทำได้เพียงแค่นเสียงเย็น ๆ แล้วเดินไปยังลานบ้านประหนึ่งรอชมเรื่องสนุก

“พี่สาว ไฉนจึงมาที่นี่เล่า?” เมื่อหูโม่ลี่เห็นถงซื่อ นางก็ทั้งประหลาดใจและยินดี

นางไม่ได้พบพี่สาวของนางมาหลายปีแล้ว

ไม่ใช่เพราะไม่อยากพบ เพียงแค่ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมาเป็นห่วงตน

ชีวิตของถงซื่อลำพังก็อดสูพอแล้ว ไฉนจึงต้องมาพะวงเรื่องของนางอีก?

“ข้าได้ยินลูกอวี่บอกว่าเจ้ามาหา ข้าจึงมาหาเจ้า” ถงซื่อกล่าวอย่างรู้สึกผิด “ข้าน่าจะมาหาเจ้านานแล้ว”

“อย่าพูดเช่นนี้สิ เข้ามาเถอะนะ” หูโม่ลี่เชื้อชวนเข้าบ้าน

“รถม้า…” มู่ซืออวี่มองเข้าไป และคิดว่าไม่น่าจะจอดได้ “ข้าจะจอดไว้ข้างนอกแล้วกัน”