สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 263

บทที่ 263 ฮูหยินอย่าโกรธเลย

บทที่ 263 ฮูหยินอย่าโกรธเลย

ท่านหมอจูนั่งบนบันไดหิน ท่าทางดูหงอยเหงาจนน่าสงสาร

มู่ซืออวี่บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดีจึงเอ่ยถาม “ท่านหมอจู ท่านเป็นอะไรไป?”

ท่านหมอจูร้อง ‘โอ้’ แล้วลุกขึ้นกล่าวว่า “ข้าเจองานยากรักษาลำบากมาน่ะสิ ปวดเศียรเสียจริง”

จะทำอย่างไรให้ถงซื่อใจอ่อนดี? เร่งด่วนชวนปวดเศียรจริงแท้

“ข้าช่วยท่านเรื่องแบบนี้ไม่ได้ มีแต่ต้องใช้สมองของท่านเองแล้ว หากคิดไม่ออกจริง ๆ ก็ไปพบปะขอคำชี้แนะจากสหายร่วมอาชีพเถิด” มู่ซืออวี่แนะ

“ได้” ท่านหมอจูพยักหน้า “จะว่าไป เมื่อครู่ข้าจับชีพจรสามีเจ้า มีพิษตกค้างในร่างของเขาจริง ๆ แต่ไม่ได้ร้ายแรง ค่อย ๆ กำจัดออกไปได้”

“ขอบคุณท่านหมอจูมาก”

ลู่อี้เพิ่งพาคนไปตรวจสอบภาษีข้าวสาร เมื่อกลับถึงศาลาว่าการ คนสนิทของเขาก็วิ่งมาแจ้งว่านายอำเภอคนใหม่มาแล้ว และขอให้ทุกผู้ไปพบ

“มาถึงยามใด?” ลู่อี้ถาม

“เกือบสองชั่วยามก่อน จู่ปู้ พอท่านไป ใต้เท้าท่านใหม่ก็มาเลย ข้าเกรงว่าคงมีผู้จงใจลวงท่านออกไปเพื่อให้เสียชื่อเสียง กลายเป็นว่าท่านไม่เคารพผู้ใหญ่เสียแล้ว”

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

เขาเข้าไปใกล้ห้องหนังสือที่นายอำเภอฉินมักใช้อ่านเอกสารราชการ ได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากข้างใน บางหนเคร่งเครียด บางหนเฮฮา เห็นได้ว่าเป็นหัวข้อหลากหลาย

“ใต้เท้า จู่ปู้ลู่มาแล้วขอรับ” สหายผู้หนึ่งเดินเข้าไปส่งสาร

“เชิญเข้ามา” หนึ่งเสียงอันไม่คุ้นหูกล่าวขึ้น น่าจะเป็นนายอำเภอคนใหม่

ลู่อี้เดินเข้าไป ได้ยินนายอำเภอคนใหม่กล่าวขึ้นว่า “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่าจู่ปู้ลู่ผู้นี้เป็นคนมีอำนาจ ในที่สุดวันนี้ก็ได้พบ”

“คารวะใต้เท้า” ลู่อี้ก้มหัวคารวะ

“จู่ปู้ลู่ นี่คือนายอำเภอคนใหม่ ใต้เท้าโจว” นายอำเภอฉินกล่าว “เมื่อข้าจากไป เจ้าก็สนับสนุนช่วยเหลือใต้เท้าโจวได้เต็มที่เลย”

“ผู้น้อยย่อมทำสุดฝีมือ” ลู่อี้กล่าว “คารวะใต้เท้าโจว”

ใต้เท้าโจวลูบเคราและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คนหนุ่มอนาคตไกล! เมืองฮู่เป่ยเป็นสถานที่รวมผู้โดดเด่น เต็มไปด้วยคนมีฝีมือจริง ๆ”

“ใต้เท้าชมเกินไปแล้ว” ลู่อี้กล่าว

“วันนี้เพื่อต้อนรับใต้เท้าโจว และส่งใต้เท้าฉินไปด้วย เราจองโต๊ะในภัตตาคารไว้สองสามโต๊ะ ขอใต้เท้าทั้งสองไว้หน้ากันด้วย!” เฉินเซียนเฉิงกล่าว

ลู่อี้มองใต้เท้าโจวที่ว่า ชายผู้นี้อายุหกสิบเศษ เส้นผมหงอกขาว ดวงตาพร่ามัว ดูเหมือนคนกำลังแย้มยิ้มอยู่ตลอด ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้ไปถึงดวงตา

ณ เรือนสกุลลู่

มู่ซืออวี่ไปตลาดด้วยตนเอง ตั้งใจจะบำรุงร่างกายของลู่อี้ ทว่าจือเชียนส่งสารแจ้งว่านายอำเภอคนใหม่มาถึงแล้ว และเขาต้องอยู่รับรอง ไม่อาจกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านได้

“จือเชียน” มู่ซืออวี่หยุดจือเชียนไว้

“ขอรับฮูหยิน”

“นี่คือแกงที่ข้าต้มมาสองชั่วยาม เจ้าดื่มสักชามก่อน แล้วค่อยส่งอีกชามให้นายท่านของเจ้าทีหลัง” มู่ซืออวี่กล่าว “ให้เขาดื่มยามไม่มีคน จะได้ไม่ต้องเมาสุรากลับมา”

“ฮูหยินอย่าห่วงเลย ข้าจะดูแลนายท่านเป็นอย่างดีแน่นอนขอรับ” จือเชียนกล่าว

ในภัตตาคาร

ทุกคนล้วนมาเพื่อแสดงความยินดีที่นายอำเภอฉินได้เลื่อนตำแหน่ง แต่สถานที่ทำงานของเขาค่อนข้างห่างไกลจากที่นี่ จากกันยามนี้ ไม่อาจทราบได้ว่าจะมีโอกาสพบกันอีกหรือไม่