สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 264

บทที่ 264 ท่านแม่ ท่านควรหาคนรักใหม่ได้แล้ว

บทที่ 264 ท่านแม่ ท่านควรหาคนรักใหม่ได้แล้ว

มู่ซืออวี่ตื่นขึ้นพร้อมเสียงสวบสาบ

เมื่อลืมตาขึ้น นางก็พบว่าฟ้าข้างนอกยังไม่สาง ลู่อี้กำลังแต่งตัวโดยหันหลังให้นาง

นางลุกขึ้นนั่ง สวมรองเท้าแล้วลุกจากเตียง

“ยังเช้าอยู่ เจ้านอนต่อสักหน่อยเถอะ” ลู่อี้คว้ามือนางไว้

“ช่วงนี้ท่านตื่นเช้ากลับดึก สามมื้อต่างไปกินข้างนอก ดูซิว่าซูบผอมลงเพียงไรแล้ว? เมื่อวานข้าต้มแกงและทำซาลาเปาไว้ อุ่นสักหน่อยท่านก็กินก่อนไปได้แล้ว”

ลู่อี้กอดเอวนางไว้แน่น “มีภรรยาเช่นนี้ ข้าก็คือผู้โชคดีที่สุดในโลกจริง ๆ”

“เช่นนั้นเจ้าต้องดีกับข้าให้มากนะ” มู่ซืออวี่กล่าว “ไม่อย่างนั้น ข้าจะหนีไปกับคนอื่น”

“ไม่ได้ ข้าไม่ให้ใครแย่งเจ้าไปหรอก” ลู่อี้จุมพิตริมฝีปากนาง

มู่ซืออวี่ไม่นัวเนียกับเขาต่อ นางผลักเขาออก “ท่านไม่ได้รีบอยู่หรือ?”

“ฮูหยินไม่ชอบข้าหรือ?” ลู่อี้รำพึงอย่างเศร้าสร้อย

“ข้าไม่อยากถ่วงเวลาท่าน” มู่ซืออวี่เขย่งเท้าขึ้นจุมพิตริมฝีปากลู่อี้ “นายอำเภอคนใหม่หมายถึงอำนาจระส่ำระสาย ในช่วงนี้ท่านต้องระวังตัว อย่าสร้างเรื่องล่ะ”

จือเชียนเตรียมพร้อมจะไปซื้อโจ๊กและซาลาเปาจากข้างนอก เมื่อทราบว่าเขาจะได้อยู่ทานข้าวที่บ้านในวันนี้ เขาก็แสนปรีดา กินซาลาเปาไส้เนื้อลูกโตสิบลูกในรวดเดียว

มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “ดูเหมือนคราวหน้าข้าต้องทำมากกว่านี้”

“ฮูหยิน ท่านไม่ทราบหรอกว่าช่วงนี้เราคิดถึงอาหารของท่านมากเพียงไร” จือเชียนโอดครวญ “อาหารข้างนอกนั่นขายแพงมาก แต่เทียบความอร่อยกับอาหารที่ฮูหยินทำสักครึ่งยังไม่ได้เลย”

“ยามเจ้ามีเวลา ข้าจะจัดสำรับดี ๆ สักโต๊ะมาบำรุงเจ้า” มู่ซืออวี่กล่าว

ลู่อี้ลุกขึ้นเร่งจือเชียน “อิ่มแล้วหรือไม่? ไปกันเถิด”

จือเชียนงับซาลาเปาแล้วตามลู่อี้ไป

ส่วนมู่ซืออวี่ยืนใต้ชายคา มองร่างของลู่อี้หายลับสู่ความมืดไป

“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจหนึ่งดังมาจากห้องข้าง ๆ

เป็นห้องของถงซื่อนั่นเอง

มู่ซืออวี่ได้ยินเสียงมารดานอนกระสับกระส่าย

จู่ ๆ มู่ซืออวี่ก็คิดขึ้นว่า อายุอานามของถงซื่อก็ยังสาว ไม่มีทางอยู่ลำพังเช่นนี้ได้ตลอดกระมัง?

แม้จะมีลูกมีหลานแล้ว แต่ก็มีบ้านของตน มู่เจิ้งหานยามนี้กำลังร่ำเรียน ภายหน้าก็จะออกเรือนเล็ก ๆ ของตนเอง เหลือเพียงมารดาของนางอยู่ลำพัง แทนที่จะเป็นเช่นนี้ ก็ควรหาชายผู้ที่จะมาอยู่ด้วยจะดีกว่า

ชั่วยามต่อมา ทุกคนก็ตื่นร่วมวงอาหารเช้า

มู่ซืออวี่กล่าวสิ่งที่นางคิดออกมา

“แค่ก ๆ” ถงซื่อได้ยินวาจาของมู่ซืออวี่แล้วก็สำลัก

ท่านหมอจูมองถงซื่ออย่างกระวนกระวาย

มู่เจิ้งหานเองก็เผยสีหน้าประหลาดใจ “พี่สาว อยากให้ท่านแม่เรา…”

“ท่านแม่ยังสาว นางก็ควรมีความสุขของนาง” มู่ซืออวี่กล่าว “น้องหาน เจ้าคิดอย่างไร?”

มู่เจิ้งหานมองถงซื่อ ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ