สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 274

บทที่ 274 ลูกชายพึ่งพามารดา

บทที่ 274 ลูกชายพึ่งพามารดา

มู่ซืออวี่นั่งอยู่ข้างเตียง ถือถ้วยโจ๊กเอาไว้ในมือ กำลังใช้ช้อนตักโจ๊กป้อนลู่ฉาวอวี่

“พอแล้ว” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยขึ้น “ข้าอิ่มแล้ว”

มู่ซืออวี่มองโจ๊กที่เหลืออยู่ครึ่งถ้วยแล้วกล่าวว่า “อีกเดี๋ยวหากหิวแล้วก็เรียกข้า สามวันนี้ทานได้เพียงโจ๊กเท่านั้น แต่เจ้าจงวางใจ แม่สามารถทำโจ๊กได้หลายอย่าง โจ๊กปลา โจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้า โจ๊กเนื้อวัวใส่มันแกว โจ๊กน้ำซุปไก่ แม่ทำได้อีกเยอะ ถึงแม้จะเป็นโจ๊ก แต่รสชาติกลับไม่เหมือนกัน เจ้าไม่เบื่อหรอก”

“อืม”

“ครั้งนี้อาการป่วยของเจ้าต้องระมัดระวัง เพื่อความปลอดภัยของทุกคน แม่จะอยู่ที่นี่กับเจ้าสิบวัน หากผ่านสิบวันไปแล้วเราไม่เป็นอะไรก็ออกไปได้แล้ว” มู่ซืออวี่เก็บถ้วยเก็บชาม

“กิจการที่ร้านจะทำอย่างไร?”

“เฟิงเจิงทำงานได้ยอดเยี่ยม ยังมีท่านลุงเซี่ยของเจ้ากับจือเชียนอีก พวกเขาล้วนเป็นผู้ช่วยที่ดี สิบวันเร็วยิ่งนัก พวกเขาจัดการได้” มู่ซืออวี่หยิบหนังสือข้าง ๆ นางมาส่งให้เขา “ข้ารู้ว่าเจ้าจะเบื่อ รับไป สองวันนี้เจ้าอ่านหนังสือไปก่อน ผ่านสองวันนี้ไปแล้ว หากเจ้าดีขึ้นจนสามารถลุกจากเตียงได้ ถึงตอนนั้นจะเขียนตัวอักษรก็ได้”

ลู่ฉาวอวี่รับหนังสือมา ก่อนจะมองมู่ซืออวี่เดินออกไปนอกห้อง

เรือนของเหวินอวี่เซวียนไม่เล็ก เดิมทีห้องข้าง ๆ เป็นห้องเก็บของเบ็ดเตล็ด ดังนั้นเพื่อที่จะให้มู่ซืออวี่สะดวกต่อการดูแลลู่ฉาวอวี่ เหวินอวี่เซวียนจึงให้ช่างฝีมือหลายคนเปลี่ยนห้องข้าง ๆ ให้เป็นห้องครัวเล็ก ๆ โดยเฉพาะ

มู่ซืออวี่ไม่ได้ออกไปนอกเรือนสกุลเหวินชั่วระยะหนึ่ง นอกจากห้องที่ลู่ฉาวอวี่พักอยู่แล้ว สถานที่แห่งเดียวที่นางเดินไปเดินมาได้ก็คือห้องครัวเล็กที่อยู่ข้าง ๆ เหวินอวี่เซวียนนำเตียงหลังเล็กนุ่ม ๆ มาตั้งไว้ในห้องของลู่ฉาวอวี่ ให้นางใช้นอนในช่วงนี้

“ฮูหยิน” ลู่อี้เดินร้อนรนเข้ามาหา

มู่ซืออวี่ยืดแขนออกไปหยุดเขาไว้ “อย่าเพิ่งเข้ามาใกล้”

ลู่อี้ขมวดคิ้ว “ข้าได้ยินแล้ว ในเมื่อเจ้าจะอยู่ที่นี่ เช่นนั้นข้าก็จะอยู่กับเจ้า”

“ไม่ต้องแล้ว” มู่ซืออวี่กล่าว “ท่านยังต้องดูแลครอบครัว จะมาเสียเวลาอยู่กับข้าได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นฉาวอวี่กับข้าไม่เป็นอะไรหรอก เพียงแค่นอนเกียจคร้านอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น”

“ไม่ได้ ข้าไม่วางใจ”

“พวกเราไม่แม้แต่จะออกไปข้างนอก มีสิ่งใดให้ต้องกังวล? หากท่านติดอยู่ที่นี่เช่นกัน แล้วที่บ้านมีเรื่องเกิดขึ้นก็ย่อมไม่มีคนคอยจัดการ ท่านดูทั้งเด็กและผู้เฒ่าที่อยู่ข้างนอกสิ ท่านจะทิ้งพวกเขาไว้เพียงลำพังได้อย่างวางใจจริง ๆ หรือ?”

“แต่ว่า…”

พอลู่อี้ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับลู่ฉาวอวี่ และมู่ซืออวี่ได้เสี่ยงชีวิตเพื่ออยู่กับลูกชาย เขาก็รีบมาทันที คิดเพียงแค่ว่าอยากปกป้องภรรยากับบุตรของตน

ถึงแม้สิ่งที่นางเอ่ยมาจะมีเหตุผล ทว่าเดิมทีเขาก็ไม่อยากวิเคราะห์สถานการณ์อย่างเคร่งขรึมเช่นนั้นแม้แต่น้อย

ลู่อี้เพียงแค่อยากคุ้มครองครอบครัว อยู่เคียงข้างพวกนาง ถึงแม้เขาไม่อาจทำสิ่งใดได้ อย่างน้อยอยู่ที่นั่นก็จะทำให้พวกนางหวาดกลัวและกังวลน้อยลง

“เอาล่ะ” มู่ซืออวี่โบกมือ “ท่านรีบไปเถอะ ข้ารู้ว่าท่านมีเรื่องที่ต้องทำอีกไม่น้อย”

ลู่อี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็สงบลงแล้วทำตามที่มู่ซืออวี่บอก

สองสามวันต่อมา จือเชียนมารายงานสถานการณ์ที่ร้านให้ฟังผ่านประตู

เรื่องทั่ว ๆ ไปเขาย่อมไม่มารบกวนนาง ทุกครั้งที่ไม่อาจตัดสินใจได้ถึงจะมาปรึกษากับนาง

ทุกวันลู่อี้จะมาอยู่กับพวกเขาสองแม่ลูกอย่างน้อยวันละสองชั่วยาม ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปในห้อง แต่เขาจะย้ายเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างนอก พูดคุยกับมู่ซืออวี่บ้าง สอนความรู้ให้ลู่ฉาวอวี่บ้าง

“ฮูหยิน สตรีที่พวกเราช่วยไว้วันนั้นคลอดลูกสาวออกมา” จือเชียนเอ่ยขึ้น “นางถูกตระกูลหวังขับไล่ออกมาทันทีหลังจากที่ให้กำเนิดลูกสาว”

มู่ซืออวี่ประหลาดใจ “ถูกขับไล่ออกมา? เพราะเหตุใด? เพียงเพราะนางให้กำเนิดลูกสาวงั้นหรือ?”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นขอรับ” จือเชียนเอ่ยต่อ “ข้าได้ยินว่าคุณชายหวังผู้นั้นรับอนุคนใหม่เข้ามา อนุคนใหม่ก็ตั้งครรภ์แล้วเช่นกันขอรับ”