สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 275

บทที่ 275 กลับบ้านแล้ว

บทที่ 275 กลับบ้านแล้ว

ก่อนที่จะออกจากบ้านเหวิน มู่ซืออวี่จัดการทำความสะอาดสถานที่ให้เรียบร้อย จากนั้นจึงกล่าวขอบคุณเหวินอวี่เซวียนซ้ำแล้วซ้ำอีก นางขอลาหยุดให้ลู่ฉาวอวี่ ตั้งใจว่าจะพาเขากลับไปพักฟื้นที่หมู่บ้านก่อนจะกลับมายังสำนักศึกษา

ลู่ฉาวอวี่มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ใช้เวลาเรียนสิบวันถึงครึ่งเดือน เขากลับสามารถเรียนรู้ได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน ถึงแม้จะลาหยุดยาวก็ไม่ส่งผลกระทบต่อเขามากนัก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่าที่บ้านของเขายังมีผู้ใหญ่หลายคนที่เป็นบัณฑิตมีความรู้ สามารถสอนเขาได้

ทุกคนในครอบครัวลู่กลับไปยังหมู่บ้านอย่างเอิกเกริก

“แม่ฉาวอวี่ พวกเจ้าไปร่ำรวยอยู่ที่ใด เหตุใดจึงไม่กลับมาเสียนาน?” หญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านทักทายมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่จับมือของลู่ฉาวอวี่ไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับมือของลู่จื่ออวิ๋น นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ที่ร้านมีหลายเรื่องน่ะ หมู่นี้ข้าอาศัยอยู่ในเมืองตลอด”

“ข้าล่ะอิจฉากพวกเจ้าจริง ๆ ในเมืองมีบ้านหลังหนึ่ง ที่บ้านนอกก็มีบ้านอีกหลังหนึ่ง อยากจะไปอยู่ที่ใดก็ไปอยู่ที่นั่น ไม่เหมือนพวกเราที่ยังอยู่ในกระท่อมมุงจากโกโรโกโส”

มู่ซืออวี่ยิ้มออกมา “กิจการร้านค้าในหมู่บ้านหาเงินได้ไม่น้อยกระมัง? พวกท่านเพียงถ่อมตัว ไม่เผยความมั่งคั่งออกมาเท่านั้นเอง ข้าเข้าใจ”

“อุแว้ อุแว้” เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นมา

มู่ซืออวี่มองตามเสียงร้องไห้นั้นไป เห็นแค่เพียงมู่ซือเจียวอุ้มทารกคนหนึ่งเอาไว้ สะพายตะกร้าสานใบหนึ่งไว้บนหลัง เดินกระเตงลงมาจากภูเขาด้วยสภาพรุงรัง

“เจ้ายังไม่รู้ว่าเจียวเอ๋อร์กลับมาแล้วกระมัง พวกข้าจะเล่าให้ฟัง เจียวเจียวเอ๋อร์คลอดลูกสาวออกมาคนหนึ่ง แต่ตระกูลหวังไม่ต้องการ ไล่สองแม่ลูกออกมา ตอนนี้เจียวเอ๋อร์ต้องพาเด็กทารกลงไปทำงานในไร่ในสวนทุกวัน”

“ข้าไม่ค่อยสนใจเรื่องของผู้อื่น” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ “ท่านน้า พวกเราต้องกลับไปเก็บกวาดบ้านแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

บ้านของถงซื่อให้ครอบครัวของหูซื่อเช่าแล้ว ตอนนี้ถงซื่อจึงพักอาศัยอยู่กับมู่ซืออวี่ บ้านที่เดิมทีอันอี้หางอยู่ เซี่ยคุนส่งคนไปปัดกวาดแล้ว จากนั้นอันอวี้กับเซี่ยคุนจึงย้ายเข้าไปอยู่

“พี่สาว” หวงอันหนิงหอบฟืนเข้ามากองหนึ่ง “ข้าเอาฟืนมาให้พวกท่าน”

“เจ้าเด็กโง่คนนี้ บ้านพวกเรามีบุรุษร่างกายแข็งแรงหลายคน เหตุใดแม่นางน้อยต้องผ่าฟืนมาให้ด้วย?” มู่ซืออวี่รับของลงจากหลังของหวงอันหนิง “ครั้งนี้ก็ให้แล้วไป ครั้งหน้าไม่ต้องมาส่งแล้ว”

“ข้าผ่าไว้ตั้งมากมาย ใช้ไม่หมดหรอก พี่สาวเพิ่งกลับมาบ้านไม่ใช่หรือ? พวกท่านยังต้องเก็บกวาดอีกมาก ข้าช่วยได้เพียงเล็กน้อยเท่านี้ก็ดีใจแล้ว”

“อันหนิง เข้ามาดื่มน้ำสิ” ถงซื่อเดินออกมาพร้อมกับน้ำอุ่น

“ขอบคุณท่านป้า” หวงอันหนิงยิ้มออกมา

“ข้าเห็นเจ้ามีสีหน้าไม่เลว ดูเหมือนว่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จะสบายดี” มู่ซืออวี่กล่าว “หากเจ้ามีเรื่องอะไรให้ข้าช่วย ก็ให้มาหาข้า ไม่ต้องเกรงใจล่ะ”

“อื้ม” หวงอันหนิงมองมู่เจิ้งหานด้วยความสงสัย

จะกล่าวไปแล้วหวงอันหนิงอายุมากกว่ามู่เจิ้งหานสามปี แต่กลับดูเด็กกว่ามู่เจิ้งหาน

“ท่านพี่” มู่เจิ้งหานเห็นหวงอันหนิงมองเขาขึ้น ๆ ลง ๆ จึงมองนางอย่างสงสัย “มีอะไรหรือ?”

“ไม่มี…” หวงอันหนิงเอ่ยด้วยความเขินอาย “ท่านแม่ข้าบอกว่าญาติผู้น้องยอดเยี่ยมมาก ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน แค่อยากรู้น่ะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่มู่เจิ้งหานได้ยินผู้อื่นเอ่ยว่าเขา ‘ยอดเยี่ยม’

เนิ่นนานมาแล้วที่คำว่า ‘ยอดเยี่ยม’ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เกี่ยวเพียงแค่พี่เขยและหลานชายของตน

…

มู่ซือเจียววางลูกลงบนเตียง จากนั้นจึงวางตะกล้าลง

ลูกยังคงร้องไห้โยเย นางอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ได้แต่มองลูกที่กำลังร้องไห้ด้วยสายตาเกลียดชัง

“พอแล้วหรือยัง?” มู่ตงหยวนเดินกะเผลกเข้ามาในห้องของนาง “ถ้าเจ้ายังไม่บอกให้นางหุบปาก ข้าจะโยนนางออกไป”