สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 276

บทที่ 276 มู่ตงหยวนแต่งงาน

บทที่ 276 มู่ตงหยวนแต่งงาน

ในลานบ้าน มู่ซืออวี่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินกำลังหั่นผัก ผักที่หั่นไว้แล้วจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นางผึ่งไว้ในที่โกยผง

ลู่ฉาวอวี่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ไม่ไกลออกไป

“ท่านพี่ รูปวาดของท่านแปลกนัก” ลู่จื่ออวิ๋นที่ยืนอยู่ข้างหลังลู่ฉาวอวี่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย “ดูเหมือนของจริงมากเลย”

“ท่านแม่…” ลู่ฉาวอวี่หันมามองมู่ซืออวี่ “สอนข้าวาด”

“ข้าก็อยากเรียนเช่นกัน” ลู่จื่ออวิ๋นจับแขนของลู่ฉาวอวี่ไว้ “ท่านพี่ ท่านสอนข้าหน่อย!”

“ข้าวาดได้เพียงเล็กน้อย” ลู่ฉาวอวี่ตอบ “ท่านแม่วาดเก่งมาก ให้ท่านแม่สอนเถอะ”

“ท่านแม่…” ลู่จื่ออวิ๋นเดินไปหามู่ซืออวี่ “ข้าก็อยากเรียนวาดรูป ภาพพวกนี้มหัศจรรย์มากเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“ได้ แต่วันนี้ข้ายังไม่ว่าง เจ้าให้พี่ชายสอนพื้นฐานก่อนก็แล้วกัน” มู่ซืออวี่ตอบลู่จื่ออวิ๋นขณะที่นางหั่นผัก “พี่ชายของเจ้าเรียนรู้ได้เร็วมาก สอนเจ้าได้ ไม่มีปัญหาแน่นอน”

เสียงเพลงบรรเลงทั้งตีทั้งเป่าดังมาจากข้างนอก เสียงนั้นค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาเต็มไปด้วยความสุขดังมาจากคนมากมาย

มู่ซืออวี่วางมีดในมือ ล้างมือในอ่างที่อยู่ข้าง ๆ หลังจากล้างเศษดินเศษฝุ่นที่เปื้อนมืออยู่ออกหมดแล้ว นางก็ลุกขึ้น

“ข้าจะไปถามในหมู่บ้านสักหน่อยว่าวันนี้มีงานรื่นเริงอะไร”

หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่นัก ที่บ้านใดมีงานรื่นเริงย่อมต้องไปเฉลิมฉลองด้วย ทว่าพวกเขาเพิ่งกลับมา เป็นธรรมดาที่ผู้อื่นจะไม่ได้แจ้ง คงต้องไปถามสักหน่อยว่าผู้ใดเป็นเจ้าภาพงานแต่ง

“ไม่ต้องไปถามแล้ว” ถงซื่อเดินเข้ามาพร้อมกับจื่อซูและจื่อเยวี่ยน “วันนี้มู่ตงหยวนแต่งงาน”

ในมือของจื่อซูและจื่อเยวี่ยนถือของมามากมาย นอกจากเห็ด เห็ดหูหนู และอื่น ๆ แล้ว ยังมีกระต่ายป่าหนึ่งตัวและไก่ป่าอีกหนึ่งตัว

“ไม่เห็นพวกเจ้าสองคนตั้งแต่เช้า ที่แท้ก็ขึ้นเขาไปแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ภูเขาแห่งนี้ค่อนข้างอันตราย พวกเจ้าแม่นางน้อยสองคนไม่กลัวหรือไร?”

“ไม่กลัวเจ้าค่ะ ข้าแข็งแรงมาก แต่ก่อนข้ายังเคยฆ่าหมูป่า” จื่อซูเอ่ย “ฮูหยิน ท่านว่ากระต่ายนี่ทำอะไรได้บ้าง? วันนี้พวกเรากินกระต่ายกันเถอะเจ้าค่ะ!”

“ได้ เจ้าเอากระต่ายไปให้พี่ใหญ่เซี่ย ให้เขาทำความสะอาดมัน ที่บ้านยังมีเนื้ออีกไม่น้อย ไก่ป่าค่อยเอาไว้ทานตอนเย็นเถอะ อีกอย่างเจ้าไปบอกให้จือเชียนไปหมู่บ้านข้าง ๆ แล้วซื้อเต้าหู้มาสักหน่อย”

ในเมื่อเป็นมู่ตงหยวนที่แต่งงาน เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาแล้ว

“ท่านแม่ ขาของมู่ตงหยวนมิใช่ว่า…”

ขาของเขาเป๋แล้ว ผู้ใดจะอยากแต่งงานกับเขา?

ยิ่งไปกว่านั้น มู่ตงหยวนผู้นี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร แม่นางบ้านใดแต่งงานกับเขา เช่นนั้นไม่ใช่ว่าเป็นการเสียเปล่าหรือ?

“ได้ยินว่าเป็นแม่นางจากทางสกุลเดิมของย่าเจ้า เมื่อครู่นี้เพิ่งเจอกับพี่เมิ่งอยู่แถวที่นา นางบอกข้ามาน่ะ เรื่องอื่นข้าก็ไม่รู้แล้ว” ถงซื่อเอ่ย “แต่ว่าย่าของเจ้าน่ะมักจะปกป้องคนสกุลเดิมของนางเสมอ อีกทั้งมู่ตงหยวนก็เป็นลูกชายคนเล็กที่นางโปรดปรานที่สุด นางคงดีกับลูกสะใภ้คนนี้น่าดู”

มู่ซืออวี่ไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับคนครอบครัวมู่ นางถามไปเรื่อยเปื่อยสองสามคำถาม จากนั้นก็ลืมไป

หลังจากที่ลู่ฉาวอวี่ป่วย เขาก็สนิทสนมกับมู่ซืออวี่มากขึ้น นางเข้ากันได้ดีกับลูก ๆ ทั้งที นี่ย่อมเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด นางจึงไม่อยากให้เรื่องแย่ ๆ เหล่านั้นมารบกวนเวลาดี ๆ

“พี่หญิง” อันอวี้เดินเข้ามา “ข้ามาช่วยแล้ว”

“งั้นเจ้ามาหั่นผัก ไม่สิ ช่างเถิด ผักมีนิดเดียว ข้าหั่นเองดีกว่า เสื้อผ้าของข้าขาดแล้ว เจ้าสอนข้าว่าต้องปะชุนเสื้อผ้าอย่างไรหน่อยสิ”

“ข้าจะช่วยท่านปะเอง”

“อย่างอื่นน่ะพอได้ แต่เสื้อผ้าพี่ใหญ่ลู่ ข้าไม่อาจรบกวนให้เจ้าปะได้ สอนข้าแทนเถอะ” มู่ซืออวี่อับอายเล็กน้อย “ข้าไม่หวังอย่างอื่น เพียงแค่อยากเรียนว่าจะเย็บปะอย่างไรให้ออกมาดูดีเท่านั้น