สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 277

บทที่ 277 เจ้าบ้าแล้วหรือ?

บทที่ 277 เจ้าบ้าแล้วหรือ?

มู่ซืออวี่อยากทำกระต่ายตุ๋นน้ำแดง แต่กลับขาดเครื่องปรุง นางจึงตั้งใจจะขึ้นไปหาบนภูเขา

ดูเหมือนครั้งก่อนจะเห็นอยู่บนภูเขา

จื่อซูบอกว่าตนจะตามไปปกป้องนาง มู่ซืออวี่ไม่มีทางเลือกนอกจากพาไปด้วย

“จื่อซู อยู่ที่นี่คุ้นชินแล้วหรือยัง?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

จื่อซูพยักหน้าซ้ำ ๆ “ฮูหยิน อยู่ที่นี่ได้กินอิ่มสวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ ไม่มีใครตบตีข้าด่าทอข้า ข้านึกว่าตนเองฝันไปเสียอีก”

“หากต้องการสิ่งใดเพียงแค่บอกข้า” มู่ซือวี่กล่าว “คนในครอบครัวเราไม่ได้มีอะไรมาก อีกทั้งยังง่าย ๆ สบาย ๆ ปกติข้ามักจะทำทุกอย่างด้วยตนเอง เจ้ากับจื่อเยวี่ยนแค่ดูแลเด็ก ๆ สองสามคนนั้นก็พอแล้ว”

“จื่อเยวี่ยนเก่งกาจมากเลยนะเจ้าคะ ทำอาหารได้ เย็บปักถักร้อยได้ อีกทั้งยังเขียนบัญชีได้ ตอนนี้จื่อเยวี่ยนดูแลบัญชีที่ร้านแล้ว มีเพียงข้าที่ทำอะไรไม่ได้ ใช้ได้แค่กำลังเท่านั้น”

“สิ่งที่ต้องการก็คือกำลังของเจ้า” มู่ซืออวี่หันกลับไปมองอีกฝ่าย “ปกติแล้วข้ายุ่งมาก ไม่ค่อยมีเวลาดูอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าแค่คอยจับตามองนาง ดูแลนางให้ดีก็พอแล้ว”

ถึงแม้จื่อซูจะไม่เคยอ่านหนังสือ ทว่าตั้งแต่ยังเล็ก นางใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวที่ต้องอาศัยการสังเกตสีหน้า นางจึงสังเกตเก่ง หลังจากอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง นางก็มองออกว่าคนในครอบครัวของเจ้านายล้วนเป็นคนใจดี ด้วยเหตุนี้นางจึงกล้าเอ่ยสิ่งที่คิดออกมา

“ฮูหยิน ท่านดูนั่น…” จื่อซูอุทานขึ้น

มู่ซืออวี่มองไปยังทิศทางที่นางชี้ไป

มู่ซือเจียวยืนอยู่ข้างริมแม่น้ำ กำลังยกทารกที่กำลังร้องไห้โยเยขึ้นสูง ราวกับอยากจะโยนลงไปในแม่น้ำ

ม่านตาของมู่ซืออวี่หดเกร็งทันที นางวิ่งเข้าไปหามู่ซือเจียวอย่างรวดเร็ว

จื่อซูกลับเร็วยิ่งกว่า นางพุ่งตัวเข้าไปถึงมู่ซือเจียวแล้วรีบฉวยเด็กออกมาจากมืออีกฝ่าย

มู่ซือเจียวผงะถอยหลัง ล้มลงกับพื้นทันที

นางมองทารกที่อยู่ในมือจื่อซูด้วยความรังเกียจ เอ่ยออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า “เหตุใดต้องมาขวางข้า? เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า? นี่เป็นเรื่องของข้า!”

มู่ซืออวี่ง้างมือขึ้นมา แล้วตบลงไปบนใบหน้าของมู่ซือเจียวหนึ่งฉาด

เพียะ!

เสียงก้องกังวานดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบในชนบท

“มู่ซือเจียว เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? นี่ชีวิตเด็กคนหนึ่ง คนเป็น ๆ มีเลือดมีเนื้อนะ!” เสียงของมู่ซืออวี่กำลังสั่น

“ข้าไม่ได้บ้า! หากข้าไม่กำจัดมารหัวขนนี่ ข้าถึงบ้าแล้วจริง ๆ!” มู่ซือเจียวร้องลั่น “เจ้าตั้งใจมาดูสภาพน่าขบขันของข้าใช่หรือไม่? ตอนนี้เจ้าสะใจแล้วหรือยัง เจ้าเห็นแล้ว เจ้าคงดีใจแล้วสินะ!”

“นังคนเสียสติ!” สีหน้าของมู่ซืออวี่ไม่น่ามองขึ้นมาทันที “หากเจ้ายังบ้าไม่เลิก ข้าจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านเดี๋ยวนี้ หมู่บ้านของพวกเราไม่อาจทนคนใจไม้ไส้ระกำเช่นเจ้า”

“หากเจ้าทนไม่ไหวนัก เช่นนั้นก็นำมารหัวขนนี่ไป ข้ายกให้เจ้า เอาหรือไม่ล่ะ?” แววตาของมู่ซือเจียวเป็นประกายขึ้นมา

“บ้าหรือไง!” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “จื่อซู ส่งคืนให้นาง!”

จื่อซูยัดทารกที่กำลังร้องไห้ใส่อ้อมแขนมู่ซือเจียว

มู่ซือเจียวคิดจะโยนลูกทิ้งอีกครั้ง

“มู่ซือเจียว! เจ้าได้ยินข้าชัดแล้วหรือยัง หากเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้ ข้าจะไปแจ้งทางการ บอกว่าเจ้าฆ่าคนแล้ว” มู่ซืออวี่มองมู่ซือเจียวอย่างเยือกเย็น “เจ้าอยากให้กำเนิดนาง เจ้าก็ต้องดูแลนาง เลี้ยงดูนางให้เติบใหญ่ เสือร้ายยังไม่กินลูกของมันเลย เจ้าเทียบไม่ได้แม้แต่เดรัจฉานเชียวหรือ?”

“เหตุใดข้าต้องเก็บนางไว้?”

“เจ้าเป็นแม่ของนาง ในเมื่อไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเอง ทำเรื่องผิดพลาดขึ้นมาเอง เช่นนั้นก็ควรแบกรับไว้”

มู่ซืออวี่กล่าวแล้วหันไปเอ่ยกับจื่อซู “เจ้าไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ให้เขาฟัง”

“เจ้าค่ะ” จื่อซูรับคำ

มู่ซือเจียวมองมู่ซืออวี่ที่อยู่ตรงหน้านางอย่างเคียดแค้น

ก่อนหน้านี้มู่ซืออวี่ทั้งอ้วนทั้งอัปลักษณ์ อยู่ข้างนางก็ควรค่าเป็นเพียงสุนัขเท่านั้น บัดนี้อีกฝ่ายกลับสวมใส่เสื้อผ้างดงาม ปักปิ่นระย้าทองบนศีรษะ บนใบหน้าประทินโฉมได้อย่างเหมาะเจาะ ทั่วทั้งร่างกายดูราวกับบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ผู้อ่อนโยน

มู่ซือเจียวหันกลับมามองตนเอง นางเคยเป็นบุปผาเพียงหนึ่งเดียวในหมู่บ้าน บัดนี้กลับทรุดโทรมเสียจนไม่มีใครอยากหันมามอง บุรุษในหมู่บ้านเห็นนางต่างหลีกหนี กลัวว่าจะได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับนาง

หัวหน้าหมู่บ้านรีบรุดมาพร้อมกับคนนับสิบในเวลาต่อมา

ในสิบกว่าคนนี้มีแม่เฒ่าเจียงรวมอยู่ด้วย

แม่เฒ่าเจียงเห็นมู่ซือเจียว ดวงตาของนางก็เปี่ยมไปด้วยความโกรธทันที

“เจ้านึกบ้าอะไรขึ้นมา? วันนี้เป็นวันมงคลของอาเล็กเจ้า เจ้ายังคิดจะก่อปัญหาอีกหรือ?”