สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 285

บทที่ 285 เฝ้านางไว้ อย่าละสายตาแม้แต่อึดใจเดียว

บทที่ 285 เฝ้านางไว้ อย่าละสายตาแม้แต่อึดใจเดียว

ห้องตำราที่เฉินซือจวินเอ่ยถึงไม่ใช่เพียงห้องตำราเล็ก ๆ ที่นางใช้ ทว่าเป็นหอตำราขนาดใหญ่ของจวนเจียงเหล่า

ชิวสุ่ยพามู่ซืออวี่และเหวินอี้เข้าไปในหอตำรา

บ่าวรับใช้ที่เฝ้าหอตำราทราบว่านี่เป็นการจัดการของเฉินซือจวิน หลังจากลงชื่อไว้แล้วก็ให้พวกเขาเข้าไป

“นี่เป็นชั้นตำราที่พังหรือ?” มู่ซืออวี่ถามชิวสุ่ย

“เจ้าค่ะ” ชิวสุ่ยกล่าว “ใช้ได้เพียงห้าวันก็พังเสียแล้ว ไม่คงทน”

“พังตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ยามเช้าเจ้าค่ะ ทันทีที่มันพัง ข้าก็ไปรายงานคุณหนูทันที ข้าถึงได้ไปหาพวกท่าน”

เหวินอี้นำแผ่นภาพที่ตนวาดออกมา เปรียบเทียบกับชั้นตำรานั้น

“ไม่ถูก ๆ ตามแบบที่ข้าวาดมีตะปูอีกสองสามตัว เหตุใดตรงนี้ไม่ได้ใช้ตะปูเล่า?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? พวกท่านเป็นคนติดตั้ง ของก็วางอยู่ตรงนี้ไม่มีผู้ใดไปแตะต้องมัน หากตะปูสองสามตัวหายไป นั่นก็เป็นเพราะพวกท่านไม่ระวัง”

มู่ซืออวี่กล่าวกับชิวสุ่ยว่า “เช่นนั้นรบกวนแม่นางชิวสุ่ยพาคนงานเหล่านั้นมาที่นี่ พวกเราจะติดตั้งใหม่ตรงนี้ ส่วนบ่าวรับใช้ที่ได้รับบาดเจ็บ ข้าจะสอบถามกับคนงานให้ชัดเจน หากเป็นความพลั้งเผลอของพวกเราจริง ข้าจะชดใช้ค่าหมอให้บ่าวรับใช้ที่บาดเจ็บเหล่านั้น”

“ได้ พวกท่านรออยู่ตรงนี้”

มู่ซืออวี่มองไปรอบ ๆ ที่แห่งนี้มีชั้นตำราอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทั้งชั้นล้วนเต็มไปด้วยตำรามากมาย

ชั้นตำราเหล่านั้นเก่าแก่ ชั้นตำราที่ทำใหม่จากร้านของพวกเขาจึงดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

ก่อนหน้านี้คงมีตำราอยู่บนนั้นไม่น้อย ทว่าบัดนี้มันถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เหลือไว้เพียงชั้นตำราที่พังเท่านั้น

“ท่านอย่าขยับมัน รอให้คนงานมาเสียก่อน” เหวินอี้เปิดปากขึ้นเมื่อเขาเห็นมู่ซืออวี่กำลังจะเคลื่อนย้ายชั้นตำรา

“ข้าจะตรวจดูว่ามีปัญหาที่ใดอีกหรือไม่” มู่ซืออวี่คุกเข่าลงบนพื้น หยิบชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านั้นขึ้นมา “วัสดุนี้จะบางเกินไปหน่อยหรือไม่?”

“สาวใช้คนเมื่อครู่นี้เป็นคนเลือก เดิมทีพวกเราจะเลือกไม้ชนิดอื่นให้นาง นางกลับยืนกรานจะใช้ไม้ชนิดนี้ บางทีอาจเป็นเพราะไม้ชนิดนี้มีสีคล้ายคลึงกับชั้นตำราเก่ามากกว่า วางเข้าด้วยกันแล้วไม่ดูแปลกตากระมัง”

“ดูเหมือนข้าไม่อยู่ ทุกคนยังคงต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้หน่อยแล้ว” มู่ซืออวี่พึมพำกับตนเอง “เราเชี่ยวชาญในสิ่งที่เราทำ จะให้ลูกค้ามาวุ่นวายไม่ได้เด็ดขาด หากเราทำได้ไม่ดี อาจทำให้เสียชื่อของเรา”

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

“ท่านได้ยินเสียงอันใดหรือไม่?” เหวินอี้ถาม

มู่ซืออวี่หันกลับไป จากนั้นจึงรีบปรี่เข้าไปหาเหวินอี้ “ระวัง!”

ตึง!

ชั้นตำราล้มครืนลงมา

ร่างกายของมู่ซืออวี่หนักอึ้ง นางร้องออกมา ก่อนจะสลบไปในที่สุด

“ฮูหยิน….” เหวินอี้ที่ถูกมู่ซืออวี่ล้มทับ มองเห็นศีรษะของนางมีเลือดไหลออกมา “ใครก็ได้…”

ลู่อี้เพิ่งรับมือกับผู้ดีมีสกุลเจ้าถิ่นเสร็จ เขากำลังจะจัดการกับเอกสารที่กองเป็นภูเขา ทว่าจือเชียนเดินเข้ามาอย่างร้อนรนเสียก่อน

“ใต้เท้า ฮูหยินเกิดเรื่องแล้วขอรับ”

“อะไรนะ?” ลู่อี้ถามทันควัน “นางอยู่ที่ใด?”

“นางอยู่ที่จวนเจียงเหล่า” จือเชียนกล่าว “เรื่องมันยาว พวกเราเดินไปคุยไปเถอะขอรับ”

ระหว่างทาง จือเชียนได้เล่าต้นสายปลายเหตุให้ฟัง

“เป็นคนจากจวนเจียงมารายงานว่าศีรษะของฮูหยินแตกขอรับ ท่านหมอของจวนเจียงกำลังรักษาให้นาง”

“เหตุใดไม่ระมัดระวังเช่นนี้? เซี่ยคุนเล่า?”

“วันนี้พี่คุนส่งอันอวี้ไปหอสอนงานเย็บปักขอรับ จึงไม่ได้ไปที่ร้านกับฮูหยิน เดิมทีพี่คุนบอกฮูหยินว่าเขาขอลาครึ่งวันในตอนเช้า จะกลับเข้ามายามบ่ายขอรับ”