สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 286

บทที่ 286 ผู้ใดรับผิดชอบ

บทที่ 286 ผู้ใดรับผิดชอบ

ลู่อี้ออกมาจากห้องตำราของเจียงเหล่า เมื่อเดินผ่านเฉลียงทางเดินที่ทอดยาวก็เห็นเฉินซือจวินยืนอยู่ไม่ไกล

เขาเดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะปรายตามอง

“ใต้เท้าลู่” เฉินซือจวินเรียกลู่อี้ให้หยุด

ลู่อี้หยุดฝีเท้า “คุณหนูเฉินมีเรื่องอะไรหรือไม่?”

“ใต้เท้าลู่ เรื่องฮูหยินของท่าน ข้าต้องขออภัยจริง ๆ” เฉินซือจวินเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ข้าไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ท่านวางใจเถิด ทักษะการแพทย์ของท่านหมอจวนเราไม่ด้อยกว่าหมอหลวงเลย ย่อมมิให้ฮูหยินลู่หลงเหลือรอยแผลเป็นอันขาด เพียงแต่มีบางประโยค ข้าไม่รู้ว่าควรเอ่ยหรือไม่?”

“หากคุณหนูเฉินไม่รู้ว่าควรเอ่ยหรือไม่ เช่นนั้นก็ไม่ต้องเอ่ยออกมาแล้ว” ลู่อี้กล่าวอย่างเฉยชา “ข้าน้อยยังมีเรื่องที่ต้องทำ คงต้องขอตัวก่อนแล้ว”

คำพูดของเฉินซือจวินติดอยู่ที่คอของนาง ใบหน้าละมุนละไมของนางเริ่มมีร่องรอยความโกรธพาดผ่าน

“ใต้เท้าลู่ผู้นี้ ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาจริง ๆ เลย” ชิวสุ่ยเอ่ยขึ้น “หญิงชนบทผู้นั้นมีอะไรดี? คุณหนูสูงศักดิ์ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังมีเจียงเหล่าคอยหนุนหลังท่าน หากลู่อี้เฉลียวฉลาดย่อมรู้ว่าจะเลือกอย่างไร”

“ชิวสุ่ย คำพูดเหล่านี้อย่าได้กล่าวต่อคนนอกเป็นอันขาด” เฉินซือจวินเอ่ยเบา ๆ “ท่านตาไม่เคยรับปากสิ่งใด นี่เป็นเพียงความชื่นชมของข้าที่มีต่อเขาในฐานะสตรีผู้หนึ่งเท่านั้น เข้าใจหรือไม่?”

ชิวสุ่ยไม่เข้าใจ

ถึงแม้เจียงเหล่าจะไม่ได้กล่าวออกมาชัดเจน ทว่าเห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะหมั้นหมายคุณหนูกับลู่อี้ เรื่องเช่นนี้มีอะไรเอ่ยปากไม่ได้กัน?

คุณหนูของพวกเขาเป็นหลานสาวของเจียงเก๋อเหล่า เจียงเก๋อเหล่าเป็นผู้ใด? ถึงแม้เขาจะมาพักฟื้นร่างกายอยู่ที่นี่ชั่วระยะหนึ่ง ทุกอย่างในเมืองหลวงยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ได้เกี่ยวดองกับเขาเป็นสิ่งที่หลายคนเฝ้าฝันถึง

ลู่อี้รีบไปที่ห้องรับรองแขก เห็นเหวินอี้นั่งเฝ้าอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าซีดเผือด

“นางฟื้นแล้วหรือยัง?” ลู่อี้ถาม

เหวินอี้ได้ยินเสียงนั้นจึงลุกขึ้นตอบ “ยังไม่ฟื้นขอรับ”

“พวกเรากลับกันก่อน”

“ขอรับ”

คนงานไม่สะดวกเข้ามาในห้องรับรองแขก ได้แต่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นลู่อี้และเหวินอี้ออกมาพร้อมกับมู่ซืออวี่ คนงานหลายคนจึงเข้ามาหา

“เถ้าแก่เนี้ยไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?”

“ท่านหมอพันแผลให้แล้ว ขอแค่เพียงเปลี่ยนยาและดูแลรักษาตัวให้ดี ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว” ลู่อี้กล่าว “ไปเถอะ ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

ชายหนุ่มกลับมาที่เรือนลู่ ครั้นเห็นว่าพวกถงซื่อรออยู่อย่างตื่นตระหนกและกังวลใจ เขาก็อธิบายอีกครั้ง

มู่ซืออวี่ฟื้นขึ้นมาก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว นางตื่นขึ้นมาด้วยความหิวโหย

“ปวด…” ทันทีที่ขยับตัว หัวของนางพลันปวดจนต้องโอดครวญออกมาทันที

“อย่าเพิ่งขยับ” ลู่อี้กดไหล่นางลง “ข้าจะช่วยพยุง เจ้าค่อย ๆ ลุกขึ้น”

เมื่อลู่อี้ช่วยให้มู่ซืออวี่ลุกขึ้นนั่งได้แล้ว นางก็แตะผ้าพันแผลของตัวเอง

“กระจกเล่า?”

ลู่อี้จึงส่งกระจกเงาให้นาง

มู่ซืออวี่มองเข้าไปในกระจก และเห็นรูปลักษณ์ภายนอกของตนพอสังเขป

“ใบหน้าของข้าไม่เสียโฉมกระมัง?”

“ไม่” ดวงตาของลู่อี้มืดครึ้มลง “ตอนนี้เจ้าห่วงแต่ใบหน้าของตนหรือ? หากผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย เศษไม้ทิ่มเข้าไปในร่างกายของเจ้า หรือแม้กระทั่งทิ่มเข้าไปในดวงตาของเจ้า เจ้าจะยังหัวเราะได้อยู่หรือไม่?”

มู่ซืออวี่นึกถึงภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นพลางขมวดคิ้วมุ่น “ตอนนั้นกระชั้นชิดเกินไป ข้าไม่ทันได้คิด เพียงแค่อยากช่วยคนเท่านั้น ตอนนี้คิดดูแล้วเสียใจจริงเชียว ข้าไม่ควรเอาชีวิตไปเสี่ยงเลย”

ลู่อี้กระชับนางเข้ามาในอ้อมแขน