สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 292

บทที่ 292 สหายร่วมเรียนคนใหม่

บทที่ 292 สหายร่วมเรียนคนใหม่

วันต่อมา

ณ สำนักบัณฑิตเขาเขียว

ลู่เซวียนพยายามสงบสติอารมณ์ เขาอธิบายเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดให้ท่านอาจารย์ฟัง

ฉู่หนิงจูยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟัง เงียบกริบประหนึ่งว่าเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย

“เรื่องนี้ข้าทราบแล้ว” ไป๋เหวยคังเอ่ยอย่างสงบนิ่ง “แม่นางฉู่ฉู่บอกข้าแล้ว”

“ขอบคุณท่านเจ้าสำนักที่ไม่ตำหนินาง เช่นนั้นข้าจะพานางกลับแล้ว” ลู่เซวียนถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ข้ารู้ว่านางเป็นสตรี ทว่านางมีใจใฝ่เล่าเรียนศึกษา ข้าคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมยินดียิ่งนัก สตรีแล้วอย่างไร? ตราบใดที่เป็นคนใฝ่เรียนรู้ สำนักบัณฑิตของเราย่อมรับไว้ทั้งหมด”

ลู่เซวียนนิ่งงัน มองไป๋เหวยคังด้วยความประหลาดใจ “แต่สำนักบัณฑิตเราไม่เคยรับสตรี หากผู้อื่นรู้เข้า เกรงว่าจะถูกเล่าลือในแง่ร้าย”

“หากมีคนพบเข้า เช่นนั้นก็บอกว่านางเป็นหลานสาวของข้า เข้าสำนักบัณฑิตเพื่อศึกษาหาความรู้ ข้าจะจัดเตรียมหอพักแยกให้นางต่างหาก เงียบสงบสักหน่อย จะได้ไม่มีคนรบกวนนาง”

“แต่…”

“จัดการตามนี้เถิด เจ้าพานางไปเข้าเรียนซะ” ไป๋เหวยคังยกชาขึ้นมาจิบ

ลู่เซวียนหันมามองฉู่หนิงจู

นางมองเขาด้วยความภาคภูมิใจ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย สีหน้าของนางราวกับจะบอกว่า ‘ดูสิ ข้าเกาะติดท่านได้สำเร็จอีกครั้งแล้ว’

หลังจากที่ทั้งสองคนออกไป ผู้อาวุโสอวิ๋นจึงเดินออกมาจากข้างใน

“นายท่าน เด็กคนนั้นมาจากตระกูลฉู่ในเมืองหลวงหรือขอรับ?”

“อืม เพิ่งได้รับจดหมาย กล่าวว่านางหนีมาจากเมืองหลวงเพียงเพื่ออาจารย์ที่เขียนบทละครคนหนึ่งในเมืองฮู่เป่ย ให้ข้าช่วยดูแลสักหน่อย ในเมื่อคนผู้นั้นเป็นลู่เซวียน จึงให้นางอยู่ต่อได้ ครอบครัวลู่สามารถไว้ใจได้”

ฉู่หนิงจูได้เข้าเรียนอย่างที่นางต้องการ นางถูกเรียกว่าฉู่หลิง เป็นสหายร่วมเรียนกับลู่เซวียนในที่สุด

ไม่ว่าลู่เซวียนจะไม่ยินดีเพียงใด ก็ทำได้เพียงช่วยเหลือนางทุกเรื่อง

“ห้องของเจ้าดีเกินไปแล้วกระมัง” ลู่เซวียนมองห้องปีกข้างห้องใหม่ของฉู่หนิงจู

“ท่านอยากย้ายเข้ามาอยู่หรือเปล่า ข้าแบ่งกับท่านครึ่งหนึ่งได้นะ” ฉู่หนิงจูกล่าวอย่างไร้เดียงสา “ท่านดูสิข้างในยังมีห้องอีกสองห้อง แบ่งท่านห้องหนึ่งได้ ไม่มีมีปัญหา”

ลู่เซวียนมองไปข้างในก่อนจะปิดประตู จากนั้นมองนางอย่างโมโห “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเด็กหนุ่มจริง ๆ ไปแล้วหรือ? ชายหญิงมิควรแตะเนื้อต้องตัวกัน เข้าใจหรือไม่?”

“อ้อ” ฉู่หนิงจูเอ่ยตอบ “ในมือของข้าไม่มีเงินเลย ท่านช่วยข้านำจี้หยกชิ้นนี้ไปแลกเงินมาให้ข้าที เช่นนี้ข้าจะได้คืนเงินให้ท่านได้”

จี้หยกชิ้นนี้คุณภาพไม่เลว ทั้งยังมีตัวอักษรอยู่บนนั้น เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งยืนยันสถานะของนาง

ลู่เซวียนเห็นนางมองจี้หยกชิ้นนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ก็รู้ว่านางไม่อยากแยกจากมัน

“นี่เป็นเป็นตั๋วเงิน 100 ตำลึงเงิน เจ้าเก็บไว้ใช้เถอะ” ลู่เซวียนคืนจี้หยกให้นาง “จี้หยกนี้เจ้าเก็บไว้ก่อน”

“เหตุใดท่านต้องให้เงินข้า?” ฉู่หนิงจูเอ่ยถาม