สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 296

บทที่ 296 ต้องอยู่ด้วยกันจนผมขาว

บทที่ 296 ต้องอยู่ด้วยกันจนผมขาว

มู่ต้าซานออกจากเรือนตระกูลลู่ไปอย่างเศร้าหมอง

ก่อนหน้านี้เขายังมีภาพฝันอันเลื่อนลอยว่าจะกลับไปอยู่ด้วยกัน ทว่าความหวังเศษเสี้ยวสุดท้ายเลือนหายไปแล้ว

หากสตรีหมดความรู้สึก เขายังคงหลอกลวงตนเองได้ว่านางจะย้อนกลับมา ทว่าหากสตรีผู้นั้นมีชายอื่น แม้แต่จะหลอกลวงตนเองยังทำไม่ได้แล้ว

ตุ้บ!

มือของเขาหมดเรี่ยวแรง ไม้ค้ำหลุดร่วงจากมือ ตัวของเขาล้มลงไปบนพื้น

“อ๊ะ คนผู้นั้นเป็นอะไรไป ทำให้คนตกใจหมดแล้ว”

“นางคงไม่อยากพึ่งพาข้าอีกต่อไปแล้วกระมัง”

ผู้คนรอบ ๆ ถอยกระจายออกไปทันที หลีกลี้หนีห่างมู่ต้าซานราวกับพวกเขาหลีกเลี่ยงโรคระบาด

“พี่ต้าซาน” เสียงประหลาดใจเสียงหนึ่งดังขึ้น “ท่านเป็นอะไรไป?”

มู่ต้าซานเงยหน้าขึ้น เห็นเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยใบหน้าหนึ่ง

“หนิวเหมย”

นางเป็นสาวทึนทึกในหมู่บ้านคนหนึ่ง อายุสามสิบแปดแล้วแต่ยังไม่ออกเรือน

“ข้าเอง ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

หนิวเหมยมองมู่ต้าซานอย่างเป็นกังวล

บนใบหน้าของนางมีปานขนาดใหญ่ ปานนั้นทำให้นางดูอัปลักษณ์ ด้วยเหตุนี้จึงยังไม่ได้แต่งงาน

มู่ต้าซานพยายามลุกขึ้น “ไม่เป็นไร ข้าเพียงแต่… เพียงแต่เดินไม่ไหวแล้ว…”

หนิวเหมยนั่งคุกเข่าลง “เช่นนั้นข้าจะแบกท่าน!”

“นี่… นี่ไม่เหมาะสม…”

“ท่านเดินได้หรือไร” หนิวเหมยกล่าว “เร็วหน่อย ข้ายังต้องกลับไปทำกับข้าว!”

หลังจากมู่ต้าซานไปแล้ว บรรยากาศในครอบครัวลู่ผ่อนคลายและครื้นเครงขึ้นมาก โดยเฉพาะเมื่อเรื่องของถงซื่อและท่านหมอจูรับรู้โดยทั่วกันแล้ว ทุกคนล้วนคะยั้นคะยอถามถึงวันที่จะแต่งงาน ปฏิบัติต่อท่านหมอจูเฉกเช่นพ่อตา

นี่เป็นการปฏิบัติที่มู่ต้าซานเฝ้าฝันถึงแต่ไม่เคยได้รับ

ถงซื่อรู้สึกทำตัวไม่ถูกเพราะคำถามนั้น นางซ่อนอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา แม้กระทั่งอาหารเย็นยังไม่ทานร่วมกันกับทุกคน ลู่จื่ออวิ๋นจึงนำไปให้

คืนนั้นลู่จื่ออวิ๋นนอนอยู่ในอ้อมแขนของมู่ซืออวี่ ฟังนางเล่าเรื่ององค์หญิงหิมะขาว*[1] ให้ฟัง

“ท่านแม่ องค์หญิงหิมะขาวมีคนแคระคอยช่วย ทั้งยังมีองค์ชายปกป้อง นางปกป้องตนเองไม่ได้หรือเจ้าคะ? นางจัดการฮองเฮาที่ชั่วร้ายเองไม่ได้หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง

“หากเจ้าเป็นองค์หญิงหิมะขาว เจ้าจะทำอย่างไร?” มู่ซืออวี่ลูบผมของบุตรสาว

“หากฮองเฮาเริ่มสร้างความลำบากให้ ข้าจะสู้กลับ หากข้ายังอ่อนแอเกินไป ไม่มีความสามารถที่จะสู้กลับ เช่นนั้นข้าก็จะออกจากพระราชวัง แล้วหาสถานที่อยู่ รอจนเติบโตก่อน ในเมื่อเป็นองค์หญิง ข้าคงมีเงินกระมัง ขอแค่เพียงมีเงิน มีที่ใดอยู่ไม่ได้บ้าง? อืม ถึงแม้จะไม่มีเงิน พวกเราก็ไปหลบซ่อนบนภูเขาก่อนได้ ขอแค่ไม่หิวตายก็พอแล้ว…”

“ยังมีองค์ชายผู้นั้นอีก พบองค์หญิงครั้งแรกก็ตกหลุมรักแล้ว นั่นไม่ใช่เพราะองค์หญิงหน้าตาน่ามองหรือ หากองค์หญิงแก่เฒ่าแล้ว ไม่น่ามองแล้ว เขายังจะชอบนางหรือ? คนเช่นนี้เชื่อใจไม่ได้!”

มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นว่า “โบราณกล่าวไว้ว่า ‘หากใช้ความงามดึงดูดใจคน วันใดที่ความงามเลือนหาย ความรักก็เหือดหายเช่นกัน’ ความหมายก็คือ หากใช้หน้าตาที่งดงามเอาชนะใจคน วันใดไม่เหลือความงามแล้ว ความรู้สึกก็จะเลือนหายไป พวกเรากำหนดหน้าตาตนเองไม่ได้ เพราะเป็นสิ่งที่บิดามารดามอบให้ หากเรามีรูปโฉมที่งดงาม เช่นนั้นเราก็ควรขอบคุณบิดามารดาของเราที่มอบของขวัญชิ้นนี้ให้ อย่างไรก็ดี นี่ไม่ใช่ความสามารถของตนเอง ต้องแกร่งกล้าพอเท่านั้นถึงจะเรียกว่าความสามารถจริง ๆ”

“ตอนนี้ท่านพ่อของเจ้ายังหนุ่ม ยังสามารถปกป้องพวกเราได้ ทว่าหากพวกเจ้าโตขึ้นแล้ว เราแก่เฒ่าแล้ว ใครเล่าจะปกป้องพวกเราได้? อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจความหมายของข้าหรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋นเอียงหัวของนางอย่างครุ่นคิด ดูเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

หนึ่งปีนับว่าเป็นช่วงเวลาที่เด็ก ๆ พัฒนาอย่างรวดเร็ว เคร้าโครงใบหน้าของนางสมบูรณ์ขึ้น ความเป็นเด็กน้อยบางส่วนหายไป พอให้เห็นเค้าความงามของว่าที่พระสนมที่อาจได้รับความโปรดปรานอันดับหนึ่งขึ้นมาบ้าง

นี่ก็เป็นความตั้งใจเดิมของมู่ซื่ออวี่ที่เล่าเทพนิยายเรื่องนี้ให้ฟังในวันนี้ นางอยากบอกลู่จื่ออวิ๋นว่า หากบุรุษผู้หนึ่งชมชอบเจ้าเพราะความงาม นั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง อย่าไปรับใช้ราชา และถูกกักขังอยู่แต่ในกรงเลย

ลู่อี้เดินเข้ามา โอบลู่จื่ออวิ๋นที่สติเริ่มเลือนรางเข้ามากอด

“ท่านกลับมาเมื่อไหร่?” มู่ซืออวี่ถาม