สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 295

บทที่ 295 ข้าฟังเจ้าทุกอย่าง

บทที่ 295 ข้าฟังเจ้าทุกอย่าง

ณ เรือนตระกูลลู่

มู่ต้าซานใช้ไม้ค้ำเดินกะเผลกไปยังจุดที่ถงซื่ออยู่

ถงซื่อกำลังอาบน้ำให้เสี่ยวเฮย มันไม่ยอมอยู่นิ่ง วิ่งหลบไปทั่ว สะบัดน้ำออกจากขนจนกระเซ็นถูกตัวนาง

รอยยิ้มของถงซื่อแต้มทั่วทั้งใบหน้า นางอ่อนโยนกับเสี่ยวเฮยตัวน้อยเป็นพิเศษ ดูทั้งผ่อนคลายทั้งสุขใจ

มู่ต้าซานหยุดยืนอยู่ที่ประตูชั่วขณะ นึกลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ถงซื่อจึงหันมาเห็นเข้า

เมื่อนางเห็นมู่ต้าซาน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางพลันหุบลง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

มู่ต้าซานตอบด้วยความตื่นตระหนก “ข้าอยากมาดูเจ้า”

“ข้ามีอะไรน่าดูกัน” ถงซื่อเอ่ยด้วยสีหน้าเยือกเย็น “เจ้าหายดีแล้วหรือไร หากเจ้าหายดีแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปเถอะ พวกข้าไม่ให้เจ้าอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก”

“บาดแผลของข้า… ยังไม่หายดี” มู่ต้าซานเอ่ยอย่างกระดากอาย

“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปพักดี ๆ เถอะ อย่าได้เดินเพ่นพ่านไปทั่ว” ถงซื่อกล่าว “เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ต่อให้เจ้าจะเป็นคนแปลกหน้า พวกเราก็จะช่วยไว้อยู่ดี พวกเราช่วยเจ้าไว้เพราะไม่อยากให้มือเปื้อนเลือด ไม่ใช่เพราะอภัยให้เจ้า”

“แม่เด็ก ๆ เจ้าให้อภัยข้าสักครั้งไม่ได้หรือ?” มู่ต้าซานคุกเข่าด้วยความยากลำบาก ไม่สนใจศักดิ์ศรีอีกต่อไป “ข้าขอร้องเจ้าล่ะ อภัยให้ข้าเถอะ ต่อไปนี้ข้าล้วนฟังเจ้า”

“ลุกขึ้นซะ”

“หากเจ้าไม่อภัยให้ข้า ข้าก็จะไม่ลุกขึ้น” มู่ต้าซานอ้อนวอนขอร้อง “ข้าขาดเจ้าไม่ได้ อภัยให้ข้าเถิด”

ท่านหมอจูจัดยาบางอย่างมาให้ถงซื่อบำรุงร่างกาย ครั้นเข้ามาก็เห็นฉากนี้พอดี คิ้วเขาพลันขมวดเป็นปม

ถงซื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางเงยหน้าขึ้นมาเห็นเป็นท่านหมอจูก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

ไม่ถูกสิ เหตุใดนางจึงต้องรู้สึกผิดด้วย?

“ท่านหมอจู ท่านมาพอดี รบกวนท่านพาเขาไปหน่อย” ถงซื่อเอ่ยขึ้น “มาหาข้าเช้าตรู่เช่นนี้มีเรื่องอะไรหรือ?”

ท่านหมอจูเดินเข้าไปหาถงซื่อ

ถงซื่อคิดว่าเขาจะนำตัวมู่ต้าซานไป แต่กลับพบว่าเขากำลังเดินเข้ามาหานาง

ในใจของนางพลันเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

ท่านหมอจูนำขวดยาในแขนเสื้อออกมา “นี่เป็นยาที่ข้าเตรียมมาให้เจ้า หลายปีมานี้เจ้าบอบช้ำไปไม่น้อย จำต้องค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาจะได้ไม่อันตรายต่อร่างกาย นี่เป็นยาใหม่ เจ้าเก็บไว้ทานไปเรื่อย ๆ”

“อ้อ ขอบคุณ” ถงซื่อเบาใจลง

ที่แท้เพียงแค่มาส่งยานี่เอง!

ท่านหมอจูคว้ากล่องอีกใบออกมา เขาเปิดกล่องใบนั้นแล้วหยิบปิ่นปักผมขึ้นมา “ข้าเห็นมันตอนเดินผ่านหน้าร้าน คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเจ้า มา ข้าจะปักให้เจ้า”

“ไม่.. ไม่ต้องกระมัง” ถงซื่อเอียงอาย

มู่ต้าซานยังอยู่ตรงนั้น ดวงตาเขาแทบถลนออกมา

คิดว่าเขาไม่เห็นหรือไร?

“สวยดังที่คาดไว้” ท่านหมอจูมองบนศีรษะของถงซื่ออย่างชื่นชม “เหมาะกับมวยผมวันนี้ของเจ้ายิ่งนัก”

ถงซื่อลูบปิ่นบนศีรษะของตน แก้มพลันแดงก่ำ ไม่กล้าสบสายตากับท่านหมอจูแต่อย่างใด

“เจ้ากำลังอาบน้ำให้เสี่ยวเฮยหรือ?” ท่านหมอจูมองน้ำที่กระจายเต็มพื้นแล้วมองเสี่ยวเฮยผู้ที่ก่อความวุ่นวายไปทุกที่ เขาเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “เสี่ยวเฮยแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมเรื่อย ๆ แล้ว เจ้าคนเดียวคุมมันไม่ไหวหรอก ให้ข้าช่วยเจ้าเถอะ!”

“หา?” ถงซื่อประหลาดใจ

“เจ้านี่นะ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ลำบากอะไรก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือ” ท่านหมอจูเขี่ยจมูกถงซื่อเบา ๆ ด้วยสีหน้าจนใจ

“พวกท่าน…” ไม่ว่ามู่ต้าซานจะโง่เขลาเพียงใด ถึงตอนนี้เขาย่อมสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ให้ปิ่นปักผม ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนม ไหนจะแววตาคลุมเครือ…