สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 307

บทที่ 307 อันอวี้ไม่มีเงินมากมายถึงเพียงนั้น

บทที่ 307 อันอวี้ไม่มีเงินมากมายถึงเพียงนั้น

“เจ้าคือคุณหนูจวนลู่กระมัง เจ้าไปยืมเงินจากท่านแม่ของเจ้ามาสักหน่อยได้หรือไม่?” อวี้ซื่อเอ่ยอย่างร้อนรน

ครั้นอวี้ซื่อกล่าวออกมาเช่นนี้ อันอวี้ก็ไม่อาจเพิกเฉยได้จริง ๆ

“อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าจะพาเจ้ากลับไปส่งก่อน” หลังจากที่อันอวี้กล่าวจบ นางก็หันไปเอ่ยกับอวี้ซื่ออีกครั้ง “หลังจากไปส่งอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว ข้าจะกลับบ้านกับท่าน ท่านค่อย ๆ บอกข้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

อันอวี้ไม่ใช่แม่นางน้อยที่จะถูกอวี้ซื่อรังแกจนแอบร้องไห้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว สายตาของนางแน่วแน่ เปี่ยมความมั่นใจ อีกทั้งยังซึมซับบรรยากาศเช่นเดียวกับเซี่ยคุนมาด้วย

อวี้ซื่อที่มาขอร้องผู้อื่นย่อมไม่กล้ายโสโอหังอย่างที่นางเคยทำ จึงทำได้เพียงทำตามคำพูดของบุตรสาวเท่านั้น

ลู่จื่ออวิ๋นดึงแขนเสื้อของอันอวี้ “น้าอัน ท่านจะตามนางไปจริง ๆ หรือ? หากนางรังแกท่านอีกจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”

“ไม่หรอก” อันอวี้ยิ้มบาง ๆ

นางจะไม่ปล่อยให้คนอื่นรังแกอีกต่อไปแล้ว ถึงจะเป็นท่านแม่ก็ไม่ได้

อวี้ซื่อสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวของอันอวี้

ตอนนั้นที่อวี้ซื่อแต่งอันอวี้ออกไปให้เซี่ยคุน อันที่จริงแล้วนางไม่ได้ใคร่ครวญเลยว่าแต่งลูกสาวให้กับคนใช้คนหนึ่งจะดีหรือไม่ รู้เพียงว่าครอบครัวของลู่อี้ร่ำรวย แต่งออกไปแล้วภายหน้าไม่แน่ว่าอาจจะช่วยนางได้

นับตั้งแต่อันอวี้แต่งงานออกไป อันอี้หางก็สั่งห้ามไม่ให้อวี้ซื่อไปหาอันอวี้ หากนางไป อันอี้หางจะพานางออกไปจากเมืองฮู่เป่ย ยิ่งไกลจากที่นี่ ไกลจากอันอวี้เพียงใดยิ่งดีเพียงนั้น

คำขู่นั้นทำให้อวี้ซื่อกลัว นางจึงอยู่อย่างสงบเสงี่ยมได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

มู่ซืออวี่ทำของว่างชนิดใหม่ รอให้อันอวี้กับลู่จื่ออวิ๋นกลับมาลองชิมดู

“ท่านแม่…” ลู่จื่ออวิ๋นวิ่งโผเข้ามาหามู่ซืออวี่ราวกับผีเสื้อตัวน้อยที่แสนเริงร่า

มู่ซืออวี่เช็ดไม้เช็ดมือตนเองแล้วคุกเข่าลงรับตัวเด็กน้อยไว้

“วันนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้าง?”

“วันนี้ข้าได้ฝึกทักษะใหม่ด้วยล่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มหวาน “อาจารย์บอกว่าข้าเรียนรู้ได้ไวมาก”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” มู่ซืออวี่มองไปข้างหลังบุตรสาวแล้วเอ่ยถาม “น้าอันเล่า?”

“ท่านแม่ น้าอันตามแม่ของนางไปแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง “ตอนที่ข้าเห็นนั้น นางจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว คงจะมีเรื่องอะไรจริง ๆ กระมัง แต่น้าอันจะแก้ไขได้หรือไม่?”

“ข้าจะให้คนไปตามท่านลุงเซี่ยของเจ้ากลับมา ให้เขาไปดูสักหน่อย” มู่ซืออวี่ลุกขึ้นยืน “วันนี้ข้าทำของว่างชนิดใหม่ เจ้าลองไปชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไร เดี๋ยวข้าจะกลับมา”

ระยะนี้เซี่ยคุนติดตามลู่อี้เพื่อช่วยทำงานบางอย่างให้เขา

จือเชียนรู้จักยืดหยุ่น ฉลาดหลักแหลม มีไหวพริบ ส่วนเซี่ยคุนมีความสามารถเหนือกว่าผู้อื่นมาก แม้แต่ลู่อี้ยังดูไม่ออกว่าแท้จริงแล้วความสามารถของคนผู้นี้มีมากเพียงใด

หลังจากได้รับข่าว เซี่ยคุนก็รุดไปที่บ้านของอวี้ซื่อทันทีทันใด

ฟ้ามืดสนิทแล้ว แสงเทียนเหลืองนวลราวหิ่งห้อยส่องแสงออกมาจากบ้านหลังเล็กของอวี้ซื่อ

เซี่ยคุนลังเลใจพักหนึ่ง ก่อนจะเคาะลงไปบนประตู

ผู้ที่มาเปิดประตูเป็นอันอวี้ นางเห็นเซี่ยคุนจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างเอียงอาย “ท่านมาได้อย่างไร?”

“ฮูหยินบอกว่าเจ้ากลับมาที่บ้านท่านแม่ ข้าจึงมารับเจ้าที่นี่”

“เซี่ยคุนมาหรือ?” เสียงอวี้ซื่อดังขึ้นมาจากข้างใน “เข้ามานั่งข้างในเถอะ”

อันอวี้เงยหน้ามองเซี่ยคุน

“ท่านแม่เผชิญปัญหาเล็กน้อย”

“ให้ข้าช่วยหรือไม่?” เซี่ยคุนเอ่ยถาม

“อืม ข้าเกรงว่าจะรับมือเพียงคนเดียวไม่ไหว” อันอวี้มองเข้าไปข้างใน “มีปัญหาบางอย่างน่ะ”

เซี่ยคุนพยักหน้าแล้วตามอันอวี้เข้าไปข้างใน

อวี้ซื่อยกน้ำชามาให้ด้วยตัวเอง

“ไม่ใช่ชาชั้นเลิศอะไร อย่าได้ถือสา”

เซี่ยคุนย่อมไม่สร้างควากยุ่งยากให้อวี้ซื่อ เขาเอ่ยเข้าประเด็นทันที “ที่แท้ท่านพบปัญหาอะไรแน่?”

“ข้า…” อวี้ซื่อลังเลใจ ไม่กล้าเอ่ยปากออกมา