สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 309

บทที่ 309 เตาซานเหนียง

บทที่ 309 เตาซานเหนียง

“มีแขกมาแล้ว!” สตรีนางนั้นเดินเข้ามาทักทาย “รีบเข้ามาด้านในเถิดเจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่และคนอื่น ๆ มองท่านหมอจูด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

สตรีนางนั้นต้อนรับแขกเหรื่ออย่างอบอุ่นราวกับนางเป็นเจ้าภาพที่นี่ เห็นได้ชัดว่านางสนใจในตัวท่านหมอจู

“ควรเรียกท่านอาว่าอย่างไรเจ้าคะ?” อันอวี้เอ่ยถามอย่างนิ่มนวล

“ข้าแซ่เตา ผู้อื่นเรียกข้าว่าเตาซานเหนียง” เตาซานเหนียงกล่าว “พวกท่านเรียกข้าว่าอาเตาหรือเตาซานเหนียงก็ได้”

มู่ซืออวี่ถอนหายใจ

เตาซานเหนียงพูดจาฉะฉาน ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ถึงแม้ถงซื่อจะไม่ใช่ซาลาเปา*[1] แล้ว ทว่าหากตามความตรงไปตรงมาของเตาซานเหนียงไม่ทัน และข้ามผ่านกำแพงภายในใจของตนเองยังไม่ได้ เกรงว่า…

ช่วงนี้มู่ซืออวี่ก็ลำบาก ยังต้องมาเป็นห่วงด้ายแดงของท่านแม่ของนางอีก

ท่านหมอจูรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย เขามองถงซื่อด้วยสายตาระมัดระวัง เมื่อไม่อาจเผยออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ได้ จึงทำได้เพียงเอ่ยกับเตาซานเหนียงว่า “พี่เตา ท่านไม่ต้องยุ่งยากแล้ว ข้าจะต้อนรับแขกเอง”

“วันนี้เป็นวันเปิดตัว ท่านทำเพียงคนเดียวไม่ไหวหรอก” เตาซานเหนียงกล่าวจบก็หมุนตัวกลับไปเรียกเด็กหนุ่มคนหนึ่ง “ถังจิ้ง ถังจิ้ง รีบเข้ามาช่วยเร็วเข้า”

“มาแล้ว ท่านแม่” เด็กหนุ่มคนนั้นวิ่งเข้ามา “จะให้ข้าทำอะไรหรือ?”

“จื่อซู จื่อเยวี่ยน เอาของให้เขา” มู่ซืออวี่สั่ง

สาวใช้ทั้งสองส่งของกำนัลให้ถังจิ้ง

“ท่านหมอจูมีแขกมากมาย พวกเราอย่าทำให้เขาล่าช้าเลย อย่างไรเสียก็ไม่ใช่คนนอก พวกเราหาที่นั่งสักพักเองเถอะ” ลู่อี้เปิดปากเอ่ยขึ้น

“ได้เลย รีบเข้าไปข้างในเถอะ”

มู่ซืออวี่ดึงตัวถงซื่อเข้าไปใน ‘โรงหมอถงตั๋ว’

สายตาของถงซื่อเหลือบมองท่านหมอจูกับเตาซานเหนียงครั้งแล้วครั้งเล่า

เตาซานเหนียงมีความสามารถโดยแท้จริง นางเข้ากับแขกของท่านหมอจูได้เป็นอย่างดี ท่าทีกระวีกระวาดยังทำให้ได้รับความชอบจากคนมากมาย

หลายปีมานี้ท่านหมอจูช่วยผู้คนเอาไว้มากมายเหนือคณานับ มีคนมากมายที่ได้รับความช่วยเหลือจากเขา แน่นอนว่าเขาย่อมผูกสัมพันธ์กับสหายได้ไม่น้อย ปกติไม่เคยเห็น ทว่าวันนี้เมื่อคนมารวมตัวกัน แม้กระทั่งมู่ซืออวี่ยังต้องชมเชยความมีมนุษยสัมพันธ์ของเขา

“ท่านหมอจูเป็นที่นิยมไม่น้อยเลย!” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “เจ้าว่าที่นี่มีท่านอามากมายเพียงใดที่ชมชอบเขา?”

“ท่านอาเตาไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว นับเป็นหนึ่งคนในนั้น” จื่อซูตอบอย่างฉับไว “ท่านอาที่ใส่เสื้อผ้าสีเหลืองนั้นคงนับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งคนด้วย”

“มีมากกว่านั้น” อันอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวเสริมขึ้นมา “ท่านนั้นที่กำลังยืนคุยกับท่านอาเตาอยู่ก็น่าจะใช่เช่นกัน ท่านดูตอนที่นางพูดคุยกับท่านอาเตาสิ สายตาของนางประหนึ่งคมมีด แม้ใบหน้าจะประดับรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มกลับเป็นการยิ้มด้วยปาก ถากด้วยตา”

เซี่ยคุนกับลู่อี้มองหน้ากัน

เมื่อสตรีอยู่ด้วยกัน หัวข้อที่เอ่ยถึงนั้นช่าง…

ขออภัยที่พวกเขาไม่อาจเข้าร่วมบทสนทนานี้ได้

ถังจิ้งนำน้ำชามาให้แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “นายท่านทุกท่าน ฮูหยิน เชิญดื่มชาขอรับ”

มู่ซืออวี่กวาดสายตามองถังจิ้งขึ้น ๆ ลง ๆ แล้วเอ่ยถาม “เจ้ามาจากที่ใดหรือ?”

“ขอตอบฮูหยิน ข้ามาจากหมู่บ้านสือโถวขอรับ” ถังจิ้งตอบ “แต่ข้าไม่ได้กลับไปที่หมู่บ้านนานแล้ว หลายปีมานี้ข้าเป็นเด็กรับใช้ตามโรงเตี๊ยม หรือไม่ก็ภัตตาคารอยู่ในเมืองหลวง ข้าเช่าบ้านอยู่ในเมืองหลวงขอรับ ครอบครัวของพวกเรามีเพียงข้าและท่านแม่ของข้า ท่านพ่อของข้าจากไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้ข้าทำงานเป็นคนงานให้ท่านหมอจู ตั้งใจว่าจะเรียนรู้ฝึกฝนทักษะจากเขา ภายหน้าจะได้กินอิ่มสวมใส่อุ่นขอรับ”

“ช้าก่อน ความหมายของเจ้าคือเจ้าอยากเป็นลูกศิษย์ของท่านหมอจูอย่างนั้นหรือ?” มู่ซืออวี่ขัดคำเขาขึ้นมา

“ขอรับ!” ถังจิ้งลูบหัวของตน “ท่านหมอจูบอกว่าข้าพอมีพรสวรรค์”

มู่ซืออวี่หันไปมองถงซื่อ

สีหน้าของถงซื่อดูไม่ได้ยิ่งกว่าเดิมแล้ว

“ไม่มีอะไรแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยกับถังจิ้ง