สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 310

บทที่ 310 เอ่ยถึงเรื่องการงานแต่งงานของเจ้า

บทที่ 310 เอ่ยถึงเรื่องการงานแต่งงานของเจ้า

หลังจากที่เหวินอี้กลับมา เขาก็ได้ยินว่ามู่ซืออวี่เรียกหาจึงเข้าไปในห้องตำราของนาง

“ฮูหยิน…”

“เข้ามา”

เหวินอี้ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไป

“ฮูหยินเรียกหาข้าหรือ?”

“เจ้าเข้ามาดูว่าภาพนี้เป็นอย่างไร” มู่ซืออวี่เรียกเขาไปหา

เหวินอี้เข้าไปดูใกล้ ๆ แล้วก็อุทานออกมา “สวยยิ่งนัก”

“จงอ๋องอยากสร้างเรือนหลังใหม่ คำสั่งซื้อนี้ซูอวี้รับมาแล้ว อีกไม่กี่วันข้าจะไปเมืองซูโจว เจ้าอยากไปกับข้าหรือไม่?” มู่ซืออวี่ถาม “ภาพแบบนี้เป็นเพียงมุมของเรือนเท่านั้น ยังไม่สมบูรณ์นัก”

เหวินอี้ชะงักงัน จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าก็ไม่ได้กลับไปดูที่บ้านนานแล้ว ถึงแม้ข้าจะไม่มีครอบครัวอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ยังคิดถึง อีกทั้งเรือนย่อยของจงอ๋องครั้งนี้เป็นงานใหญ่ ข้าอยากเข้าร่วมขอรับ”

“เช่นนั้นเจ้ายินดีไปแล้วหรือ?”

“ขอรับ”

มู่ซืออวี่พยักหน้า “ดี เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้แล้ว”

“ฮูหยินยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่ขอรับ?” เหวินอี้กล่าว “หากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว เช่นนั้นข้าจะไปทำอย่างอื่นแล้วนะขอรับ”

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “ตอนนี้เจ้าเป็นคนงานของข้า ข้าควรดูแลเรื่องของเจ้าสักหน่อย คืออย่างนี้ อายุอานามของเจ้าก็ไม่น้อยแล้ว เจ้าเคยคิดเรื่องแต่งงานหรือไม่?”

เหวินอี้ “…”

ครั้งก่อนมู่ซืออวี่ก็เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ไปแล้ว ทว่าในตอนนั้นเขาปฏิเสธ นางจึงไม่ได้กล่าวถึงอีก บัดนี้นางเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง จะต้องมีเหตุผลอะไรเป็นแน่

หรือว่า…

“ฮูหยินมีอะไรจะเอ่ยก็เอ่ยออกมาเถอะขอรับ” เหวินอี้กล่าว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะกล่าวตามตรง ข้าเห็นเจ้าเข้าออกเรือนวสันต์หลายครั้งหลายครา ข้าคิดว่าอายุเจ้าก็ไม่น้อยแล้ว หากเริ่มสร้างครอบครัวคงไม่ยุ่งยากถึงเพียงนั้นแล้ว ใช่หรือไม่?”

มู่ซืออวี่ไม่เล่นทายปริศนาอีกต่อไปแล้ว นางเจาะหน้าต่างกระดาษ*[1]ทันที

เหวินอี้นิ่งงันไปชั่วขณะ ไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าขี้โรคของเขา

“เรือนวสันต์มีแม่นางผู้หนึ่งนามว่าตู้เจวียน นางเป็นสาวใช้อยู่ในนั้น ไม่นานมานี้นางถูกแม่เล้าบังคับให้รับแขก ข้ามาจากหมู่บ้านเดียวกันกับนาง ข้าเพียงแค่อยากช่วยเหลือนางให้ได้มากที่สุด ข้าจึงซื้อนาง เราเป็นเพียงคนหมู่บ้านเดียวกัน ไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ถูกขนบธรรมเนียมแน่นอนขอรับ”

มู่ซืออวี่ประหลาดใจ นางนึกไม่ถึงว่าความจริงจะเป็นเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม เดิมทีร่างกายของเหวินอี้ก็กระเสาะกระแสะอยู่แล้ว หมู่นี้สภาพของเขายังราวกับถูกดูดไปหมดเนื้อหมดตัว นางจะเข้าใจผิดก็ไม่แปลก

“จะไถ่ตัวนางต้องใช้เงินมากน้อยเพียงใด?” มู่ซืออวี่ถาม “ข้าจะให้เจ้ายืม เจ้ามีแล้วค่อยคืนให้ข้า เจ้าจะได้ไม่ต้องไป ๆ มา ๆ หากเจ้าต้องวิ่งไปมาอยู่เช่นนี้ กังวลจริง ๆ ว่าวันหนึ่งเจ้าจะเป็นลมล้มพับไป”

“ขอบคุณฮูหยินขอรับ” เหวินอี้ประกบมือขอบคุณ

ความจริงเผยออกมาแล้ว เรื่องนี้ก็นับว่าจัดการไปเปราะหนึ่งแล้ว ในที่สุดหินก้อนใหญ่ในใจของมู่ซืออวี่ก็คลายลงเสียที

เมื่อเหวินอี้กลับมา มู่ซืออวี่จึงสอบถามเขาโดยเฉพาะว่าเรื่องนี้เขาจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่

“แม่นางตู้เจวียนถูกเถ้าแก่เจ้าของกิจการผู้หนึ่งไถ่ตัวไปแล้วขอรับ ข้าช้าไปหนึ่งก้าว “เหวินอี้ถอนหายใจ “แต่ข้าได้ยินว่าเถ้าแก่เจ้าของกิจการคนนั้นเป็นคนไม่เลว หากเป็นเช่นนี้ก็ดีขอรับ”

“บังเอิญจริงเชียว”

“นั่นสิขอรับ บางทีอาจเป็นเพราะโชคชะตากำหนดไว้แล้ว” เหวินอี้เอ่ยขึ้น “แม่นางตู้เจวียนเป็นคนจิตใจดี ตอนที่นางยังเป็นสาวใช้ นางเคยช่วยเหลือเถ้าแก่ท่านนั้นไว้ พอเขาพบนางอีกครั้งก็อยากตอบแทนบุญคุณของนาง”

“นี่เรียกว่าเป็นคนดีย่อมได้รับผลดีตอบแทนกระมัง”

ระหว่างงานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์ มู่ซืออวี่มอบตั๋วสมาชิกออกไปหลายใบ ฮูหยินเหล่านั้นต่างอยากได้เครื่องเรือนสั่งทำ งานช่วงนี้จึงมีมากมายก่ายกองเป็นภูเขาเลากาเลยทีเดียว