สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 317

บทที่ 317 หวาดผวาอยู่ในคุก

บทที่ 317 หวาดผวาอยู่ในคุก

เจ้าหน้าที่ผลักแม่เฒ่าซ่งเข้าไปในคุก จากนั้นจึงใส่กลอนประตูพร้อมกับเอาโซ่คล้องไว้

แม่เฒ่าซ่งผลักลูกกรงเหล็ก ตะโกนไปยังด้านนอก “ข้าเป็นท่านยายฮูหยินของพวกท่านจริง ๆ! พวกท่านไม่เชื่อข้าก็พาข้าไปหานางสิ”

เจ้าหน้าที่หลายคนไม่สนใจนาง เพียงแค่ทำหน้าที่ของตนต่อไป

“ในโลกใบนี้น่ะ มีคนหลอกลวงอยู่ทุกประเภทนั่นแหละ หากเป็นยายฮูหยินของพวกเราจริง ๆ นานถึงเพียงนี้แล้วเหตุใดเพิ่งปรากฏตัวออกมาเล่า ฮูหยินของพวกเราบอกไว้ว่า แต่ไหนแต่ไรมานางก็ไม่เคยเห็นท่านยายอะไรนั่น ผู้อาวุโสของนางเกรงว่าจะตายไปนานแล้ว ไม่อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว”

สีหน้าของแม่เฒ่าซ่งบิดเบี้ยวจนไม่น่ามอง

หมู่บ้านสกุลถงห่างไกลจากหมู่บ้านสกุลลู่เล็กน้อย หมู่บ้านสกุลถงอยู่ในที่ที่ค่อนข้างห่างไกล ไม่สะดวกต่อการเข้าออกเมือง คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่จึงจับจ่ายใช้สอยสิ่งจำเป็นจากตลาดที่อยู่ไม่ไกลออกไป ไม่ค่อยมาถึงเมืองฮู่เป่ย โดยเฉพาะหลังจากปรับค่าผ่านทางเข้าเมืองเพิ่มขึ้นใหม่ น้อยคนนักที่จะเข้ามาในเมือง เวลาล่วงเลยไปเป็นเดือน แม่เฒ่าซ่งถึงได้รู้ว่านายอำเภอคนใหม่เป็นลูกเขยของถงชุนนีจริง ๆ

“ลูกสาวของข้าเล่า พวกท่านจับนางไปไว้ที่ใดแล้ว” แม่เฒ่าซ่งไม่เห็นหูโม่ลี่

“แน่นอนว่าต้องนำตัวไปไต่สวน หากกล้ากล่าวโป้ปดก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา”

ทันทีที่คำพูดของเจ้าหน้าที่คนนั้นเปล่งออกมา ก็ได้ยินเสียงแส้หวดดังสะท้อนไปทั่วทั้งคุก ในคุกแบบนี้ยิ่งทวีความดัง เสียงจึงดังชัดเจนเข้ามาในหูของแม่เฒ่าซ่ง

“อ๊าก!” เกิดเสียงหวีดร้องเสียงหนึ่งตามเสียงแส้หวดมาติด ๆ ดูเหมือนจะเป็นเสียงของสตรี คล้ายคลึงกับเสียงของหูโม่ลี่เล็กน้อย

แม่เฒ่าซ่งหวาดผวาขึ้นมาแล้ว

บอกว่าจะฟาดก็ทำเลยรึ?

ถึงไม่เชื่อกันก็ควรให้นางได้พบกับฮูหยินนายอำเภอก่อน จะได้มั่นใจว่าพวกนางโกหก จากนั้นจึงค่อยลงโทษ ทรมานกันทันทีเช่นนี้ได้ที่ใดกัน

“ท่านหัวหน้า เช่นนี้ไม่ดีกระมัง ถึงแม้จะโกหก ก็ควรไปถามฮูหยินนายอำเภอให้รู้เรื่องเสียก่อน” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ระยะนี้คนโกหกมีมากมายนัก ฮูหยินของพวกเราต้องพบคนโกหกวันละมากกว่าสิบคน นางรู้สึกแย่มาก เมื่อวานนี้ฮูหยินสั่งไว้ว่า หากมีผู้ใดมาบอกว่าเป็นญาตินางอีก ไม่ต้องถามนางแล้ว ฟาดได้ทันที”

หากเป็นผู้ที่รู้จักมักคุ้นกับมู่ซืออวี่ คำพูดเหล่านี้ย่อมไม่อาจหลอกคนได้อย่างแน่นอน แต่แม่เฒ่าซ่งไม่รู้จักนิสัยของมู่ซืออวี่ นางย่อมเชื่อสิ่งที่เจ้าหน้าที่สนทนากันอย่างสนิทใจ อีกทั้งยังหวาดผวาตื่นกลัวไปทั้งตัว

เสียงแส้หวดดังอยู่เป็นเวลานาน ส่วนเสียงหวีดร้องนั้นไม่นานก็หายไปแล้ว แต่เป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้แม่เฒ่าซ่งหวาดกลัวมากกว่าเดิม

“ข้า… ข้ายอมรับผิดแล้ว ข้าจะไม่มาหาฮูหยินนายอำเภออีก ข้าจำญาติไม่ได้แล้ว” แม่เฒ่าซ่งตบลูกกรงเหล็ก “ขอร้องพวกท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว”

ด้านหลังผนังอีกฝั่ง หูโม่ลี่และมู่ซืออวี่ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูท่าทีน่าหดหู่ของแม่เฒ่าซ่ง คนหนึ่งเฉยชา คนหนึ่งกลับมีอารมณ์สลับซับซ้อน

“รู้สึกไม่ดีหรือ? หากท่านรู้สึกไม่ดี ข้าปล่อยนางไปตอนนี้ก็ย่อมได้” มู่ซืออวี่เอ่ยนิ่ง ๆ

หูโม่ลี่ส่ายศีรษะ “ข้าเพียงแต่รู้สึกว่า… ภูเขาสูงชันในอดีตที่ข้าและน้องถงคิดว่าแข็งแกร่ง ไม่อาจมีสิ่งใดสั่นคลอนมันได้ แท้จริงแล้วกลับไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่พวกเราคิด บางทีหากตอนนั้นพวกเราเข้มแข็งกว่านี้อีกเพียงนิด คงไม่มีชีวิตเช่นนี้ น้องถงโชคดีที่มีลูกสาวเก่ง ๆ อย่างเจ้า ไหนจะมีลูกเขยเก่งกาจอีกด้วย วันคืนอันขมขื่นของนางจบลงแล้ว”

“ลูกสาวสองคนของท่านก็ไม่เลวเช่นกัน” มู่ซืออวี่กล่าว “ท่านวางแผนอะไรให้พวกนางหรือไม่?”