สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 320

บทที่ 320 ข้าไม่มีญาติเช่นพวกท่าน

บทที่ 320 ข้าไม่มีญาติเช่นพวกท่าน

สายตาของมู่ซืออวี่เลื่อนไปหยุดอยู่ที่แม่เฒ่าซ่ง

แม่เฒ่าซ่งสัมผัสได้ถึงสายตาสำรวจของมู่ซืออวี่จึงฝืนยิ้มออกมา “ซืออวี่ ใช่หรือไม่?”

ชิ้ง!

ดาบของนักการคนนั้นพาดลงบนคอของแม่เฒ่าซ่ง

หญิงชราตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวเกรง

“นี่ท่านทำ… ทำอะไร?”

ถงลี่หยางรุดเข้ามาร้องขอความเมตตา “ฮูหยินโปรดอภัย ภรรยาเฒ่าของข้าไม่เคยเห็นโลกภายนอก ท่านอย่าได้ถือสาหาความคนไม่รู้ความเช่นนางเลยขอรับ”

นักการกล่าวเย้ยหยัน “ชื่อของฮูหยินเป็นสิ่งที่พวกเจ้าจะเรียกก็เรียกได้หรือ?”

“ใช่ ๆๆ ข้าผิดไปแล้ว” แม่เฒ่าซ่งตัวสั่น “ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ ท่านอาจจะไม่เคยพบพวกข้ามาก่อน แต่ข้าเป็นแม่ของแม่ท่าน หรือก็คือเป็นยายของท่าน ผู้นี้ก็เป็นท่านตาของท่าน!”

มู่ซืออวี่มองสองคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา

“ท่านอาจไม่เคยเห็นพวกเรามาก่อน แต่คงเคยเห็นป้าของท่านกระมัง” แม่เฒ่าซ่งชี้ไปยังหูโม่ลี่ “นี่คือป้าของท่าน ท่านถามนางดูว่าพวกเราใช่ยายกับตาของท่านหรือไม่”

มู่ซืออวี่จิบชาหนึ่งคำ จากนั้นจึงเช็ดน้ำที่เปื้อนมุมปากของตนแล้วกล่าวเสียงเรียบ “ท่านตาท่านยายงั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว พวกเราเอง!” แม่เฒ่าซ่งมองมาอย่างประจบสอพลอ “ครอบครัวของพวกเรายากจน ไม่ได้มาพบพวกท่านเสียหลายปี ท่านจำไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ตาของท่านกับข้ามักจะเอ่ยถึงพวกท่านแม่ลูก โดยเฉพาะท่าน ตอนที่ท่านยังเด็กหน้าตาน่ารักมาก ข้ากับสามีชอบท่านมาก”

มู่ซืออวี่ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เอ๋? พวกท่านชอบข้าถึงเพียงนี้เชียวรึ! เช่นนั้นข้าเกิดเมื่อไหร่หรือ?”

“ท่าน… ท่าน…” แม่เฒ่าซ่งมองถงลี่หยาง

ใบหน้าของถงลี่หยางชะงักค้าง

เขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามู่ซืออวี่เกิดมาเมื่อไหร่?

เขาจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าถงซื่อเกิดยามใด

แม่เฒ่าซ่งพยายามรื้อค้นความจำของตน ทว่าอย่างไรก็นึกไม่ออก

มู่ซืออวี่เผยสีหน้าหมดความอดทน “เอาล่ะ ไม่ต้องเสียเวลาพูดคุยแล้ว ข้ารู้ว่าพวกท่านคิดจะทำอะไร ก่อนหน้านี้พวกเรายากจน พวกท่านที่บอกว่าตนเป็นญาติ สิบกว่าปีมานี้กลับไม่เคยพบหน้าแม้เพียงคราเดียว ตอนนี้สามีของข้ากลายมาเป็นนายอำเภอ พวกท่านกลับอยากนับญาติขึ้นมา ขออภัย ข้าไม่ได้โง่เขลาปานนั้น ไม่ได้ใจกว้างเพียงนั้นด้วย พวกท่านที่อยู่ตรงนี้ฟังให้ดี ข้าไม่ยอมรับญาติเช่นพวกท่าน หากมารังควานข้าและท่านแม่ข้าอีก ข้าไม่จบแค่เพียงให้ถูกขังคุกเป็นแน่”

“ฮูหยิน ข้างกายท่านจำเป็นต้องมีคนที่ไว้ใจได้ ท่านลองพิจารณาน้าชายของท่านหน่อยเถิด อย่างไรเสียก็เป็นน้าชายแท้ ๆ ของท่าน นี่ก็ทำเพื่อท่าน ท่านมีอะไรก็สามารถเรียกใช้เขาได้”

“พวกท่านยินดีให้เขาขายตัวเป็นทาสรับใช้งั้นหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยขัดคำพูดอีกฝ่ายขึ้นมา “หากพวกท่านยินยอม เช่นนั้นข้าให้โอกาสนี้แก่เขาได้”

“ทาสงั้นหรือ?” สีหน้าของแม่เฒ่าซ่งราวกับกลืนแมลงวันเข้าไป อยากจะอาเจียนออกมาก็ไม่กล้า อีกทั้งยังไม่กล้าขุ่นเคือง

“ศาลาว่าการไม่เคยขาดคนไร้ความสามารถ หากจะบอกว่าซื่อสัตย์จงรักภักดี แน่นอนว่าบ่าวรับใช้ที่เกิดในบ้านย่อมเชื่อใจได้มากกว่า ชีวิตของทาสอยู่ในกำมือของผู้เป็นนาย ย่อมไม่กล้าขัดขืนคำสั่งผู้เป็นนาย”

ถงลี่หยางทึ้งแขนเสื้อของแม่เฒ่าซ่ง “เจ้าบ้าไปแล้ว”

แน่นอนว่าแม่เฒ่าซ่งไม่อาจให้บุตรชายของตนเองเป็นทาส เมื่อเห็นว่ามู่ซืออวี่บังคับไม่ได้โน้มน้าวก็ไม่ได้ สุดท้ายพวกเขาอาจไม่ได้อะไรจากนาง ในใจก็เกิดความรู้สึกไม่ยินยอม

“ฮูหยิน คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นตัวปลอม จะจัดการพวกเขาอย่างไรขอรับ?” นักการเอ่ยถาม

“ข้าเกลียดคนคดในข้องอในกระดูกพรรค์นี้เป็นที่สุด ในเมื่อพวกเขาไม่ซื่อตรง เช่นนั้นก็ให้พวกเขาอยู่ในห้องขังสักสามสีปี่ ให้พวกเขาได้ทานข้าวคุกเสียให้พอ”

“ฮูหยินไว้ชีวิตข้าเถิด!”