สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 323

บทที่ 323 งานมงคลในหมู่บ้าน

บทที่ 323 งานมงคลในหมู่บ้าน

หวังซื่อไม่อยากยอมรับ แต่ก็รู้เช่นกันว่าคนข้าง ๆ กล่าวไม่ผิด

แม่เฒ่าเจียงล่วงเกินลู่อี้ ท้ายที่สุดแล้วเกิดอะไรขึ้น ทุกคนล้วนรู้เห็นกับตา

ชาวบ้านผู้ที่กลับมาจากในเมืองวันที่แม่เฒ่าเจียงถูกเนรเทศกล่าวว่า แม่เฒ่าเจียงไม่มีลิ้นอีกแล้ว นางอายุมาก แต่ก็ยังถูกเนรเทศไปยังสถานที่ห่างไกล ชั่วชีวิตนี้ย่อมไม่อาจกลับมาได้อีก

ไม่ว่าหวังซื่อจะอิจฉาคนครอบครัวลู่เพียงใด อย่างไรก็รู้ดีว่าหากเวลานี้ตนไปยั่วยุพวกเขาอีก นั่นเท่ากับว่ารนหาที่ตายแล้วจริง ๆ

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านรู้เหตุผลที่พวกเขากลับมา เขาก็ปลื้มปีติเป็นอย่างมาก

ท่านหมอจูสร้างประโยชน์ให้กับหมู่บ้านนี้มากมาย ส่วนลูกสาวและลูกเขยของถงซื่อคือสัญลักษณ์ของหมู่บ้านที่ยังมีชีวิต ไม่ว่าโดยส่วนรวมหรือโดยส่วนตัว หัวหน้าหมู่บ้านย่อมยินดีที่จะเห็นงานแต่งครั้งนี้ลุล่วงไปด้วยดี

ด้วยความช่วยเหลือของชาวบ้าน งานแต่งจึงดำเนินไปอย่างราบรื่น

มู่ซืออวี่มองถงซื่อกราบไหว้ฟ้าดินจากฝูงชน นางเอ่ยกับมู่เจิ้งหานที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เห็นมารดาเข้าพิธีแต่งงานกราบไหว้ฟ้าดินแล้วรู้สึกอย่างไร?”

“ท่านพี่ ท่านอย่าทำเป็นเล่นไป” มู่เจิ้งหานเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เอาล่ะ เจ้าอย่าได้ไม่พอใจ” มู่ซืออวี่ตบบ่ามู่เจิ้งหานดังแปะ ๆ “เทียบกับมู่ต้าซานแล้ว ท่านหมอจูพ่อเลี้ยงคนนี้ดีกว่ามากนัก ตอนนี้เจ้ามีท่านพ่อที่รักเจ้าแล้ว นี่เป็นเรื่องดีนะ เจ้าว่าจริงหรือไม่?”

“ข้าไม่ได้ไม่พอใจ แต่ข้ามีความสุขกับท่านแม่ หลายปีมานี้นางเหน็ดเหนื่อยมามากพอแล้ว ท้ายที่สุดบัดนี้ก็ขมสิ้นหวานตามเสียที ข้าตัดสินใจแล้ว ภายหน้าท่านหมอจูก็คือท่านพ่อแท้ ๆ ของข้า ต่อไปข้าจะเคารพนับถือเขา”

“เช่นนี้ก็ถูกแล้ว”

ในหมู่บ้านมีงานใหญ่โตถึงเพียงนี้ ถังซื่อและมู่ต้าไห่ย่อมได้ยินข่าว ผู้อื่นอาจประจบประแจงลู่อี้ได้ แต่สองสามีภรรยาคู่นี้ ไม่ว่าจะเยินยอประจบเอาใจลู่อี้เพียงใด คงทำได้เพียงทำให้ตนเป็นที่ขบขันแล้ว พวกเขาจึงได้แต่หลบซ่อนอยู่ในบ้าน คอยแช่งชักหักกระดูกครอบครัวลู่อี้

อีกด้านหนึ่ง ยังมีอีกคนที่คอยจับจ้องไปทางบ้านของท่านหมอจูด้วยความตกตะลึง คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นมู่ต้าซาน

มู่ต้าซานแต่งงานกับหนิวเหมย สาวทึนทึกหน้าตามีตำหนิผู้นั้น เพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากเขาหายดีแล้วไม่สามารถทำงานหนักได้ เขาจึงกลายเป็นเขยแต่งเข้าของครอบครัวหนิวเหมย

หนิวเหมยกลับมาพร้อมไม้ฟืนบนหลังนาง เมื่อเห็นมู่ต้าซานจ้องมองไปทางประตูบ้านหลังนั้นด้วยสีหน้าว่างเปล่า จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ท่านจ้องอะไรน่ะ?”

“ข้าคิดว่าเจ้าใกล้จะกลับมาแล้ว ก็เลยออกมารับเจ้าโดยเฉพาะ” มู่ต้าซานเอื้อมมือไปช่วยหนิวเหมยปลดฟืนที่นางแบกอยู่ออกมาถือไว้เอง

หนิวเหมยพลันรู้สึกโล่งใจ นางเอ่ยกับมู่ต้าซานว่า “ท่านรักใคร่ทะนุถนอมข้า ข้าก็รักใคร่ทะนุถนอมท่านเช่นกัน ภายหน้าชีวิตของเราจะดียิ่งขึ้นไป หากท่านอยากได้ลูกชาย ข้าก็จะช่วยคลอดให้ท่าน”

“ดี ๆ” มู่ต้าซานรับคำ

“วันนี้ภรรยาเก่าคนนั้นของท่านแต่งงานแล้ว เดิมทีพวกเขาเชิญครอบครัวเราแล้ว เพียงแต่ข้าเกรงว่าท่านจะรู้สึกอึดอัดจึงไม่ได้ตอบรับไป แต่ข้า หนิวเหมยผู้นี้พึ่งพาความสามารถเลี้ยงปากท้องตนเอง ไม่จำเป็นต้องไปพึ่งพาพวกเขา ท่านก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าพวกเราจะไปล่วงเกินพวกเขา”

“อืม” มู่ต้าซานเอ่ยขึ้นมา “หิวแล้วกระมัง ข้าเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว”

หนิวเหมยพึงพอใจมากแล้ว

นางเพียงแค่ต้องการสามีที่ว่านอนสอนง่าย มู่ต้าซานนั้นถึงแม้จะอายุมากหน่อย ทว่าเขาเชื่อฟังนาง อีกทั้งไม่รังเกียจที่นางอัปลักษณ์ ชีวิตมีสหายร่วมทุกข์ร่วมโศกก็ดีเช่นกัน หากเวลาผ่านไปสักพักมีลูกสักคน เช่นนั้นก็นับได้ว่าสมบูรณ์แล้ว

ความครื้นเครงยินดีในหมู่บ้านดำเนินต่อไปจนถึงยามเย็น กระทั่งค่ำคืนเงียบสงัดมาเยือน เสียงสับเปลี่ยนถ้วยชามจึงค่อย ๆ เลือนหายไป

มู่ซืออวี่และคนอื่น ๆ กลับไปที่บ้าน ก่อกองไฟในหมู่บ้านชนบท ย่างเนื้อพลางชมพระจันทร์ยามราตรี