สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 327

บทที่ 327 ต่อรองกับจงอ๋อง

บทที่ 327 ต่อรองกับจงอ๋อง

หน้าประตูจวนจงอ๋อง เซี่ยคุนหันไปมองมู่ซืออวี่ “เจ้าจะเข้าไปจริง ๆ หรือ?”

มู่ซืออวี่พยักหน้าเบา ๆ “ก่อนที่ข้าจะมา สามีข้าบอกว่าเขากำลังช่วยจงอ๋อง หากจงอ๋องรู้ตัวตนของข้า เขาย่อมไม่ทำให้ข้าลำบากใจเป็นแน่ ข้าเชื่อสิ่งที่สามีของข้าพูด ข้าอยากให้จงอ๋องช่วยข้าหลุดจากสภาพอับจนหนทางในตอนนี้ เมืองซูโจวเป็นเมืองใหญ่ คนที่มีอำนาจที่นี่มีอยู่มากมาย ทว่าคนเหล่านี้รวมกันแล้วยังวิปลาสได้ไม่เท่าจงอ๋อง ข้าจึงอยากลองโน้มน้าวเขาให้ช่วยข้า”

“ข้าจะเข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”

“ไม่ต้องล่ะ ข้าจะเข้าไปเอง

เซี่ยคุนมองนางด้วยสายตาที่ราวกับกำลังมองคนโง่งม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าจงอ๋องอันตรายเพียงใด?”

“ข้ารู้ แต่ข้าก็รู้เช่นกันว่าคนเช่นนี้เย่อหยิ่งจองหองเป็นที่สุด หากข้าเข้าไปเพียงลำพัง เขาเห็นว่าข้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง คงไม่สบอารมณ์อยู่จริง ๆ แต่เป็นไปได้ว่าเพื่อไว้หน้าลู่อี้ เขาคงไม่ทำให้ข้าลำบากใจ”

ตอนนั้นลู่อี้ยังไม่ได้เป็นขุนนาง ทว่าเป็นเพราะเขาสร้างประโยชน์อย่างใหญ่หลวงให้กับจงอ๋อง จงอ๋องจึงให้ความสำคัญกับลู่อี้เป็นอย่างมาก

จงอ๋องยกย่องชมเชยลู่อี้ไม่น้อย แต่เขารู้ว่าคนอย่างลู่อี้รั้งไม่อยู่ ดูจากนิสัยของจงอ๋องแล้ว เขาย่อมจัดการคนไม่เชื่อฟัง ทว่าเขาก็ชื่นชอบสัตว์ร้ายเพราะสนุกที่ได้ควบคุมมัน ฉะนั้นในสายตาของเขา ลู่อี้จึงเป็น ‘สัตว์ร้าย’ ที่ต้องเลี้ยงให้เชื่อง ไม่อาจตัดใจเอาชีวิตก่อนได้

คนของจวนจงอ๋องได้ยินสถานะของมู่ซืออวี่จึงเข้าไปรายงาน หลังจากได้รับคำอนุญาตจากจงอ๋องแล้ว มู่ซืออวี่จึงถูกนำตัวเข้าไป

เซี่ยคุนมองผนังกำแพงจวนจงอ๋อง ไตร่ตรองดูว่าโอกาสที่จะกระโดดเข้าไปจากตรงนี้โดยไม่ให้องครักษ์เงาที่อยู่ข้างในค้นพบนั้นมีกี่ส่วน ท้ายที่สุดแล้วเขาจึงตัดสินใจที่จะเชื่อใจความสามารถของมู่ซืออวี่ รออยู่ข้างนอกสักครึ่งชั่วยามแล้วค่อยว่ากัน

“คารวะท่านอ๋อง” มู่ซืออวี่ทำความเคารพ

จงอ๋องกำลังลูบแมวน้อยตนหนึ่งอยู่

เสียงที่เปล่งออกมาจากแมวน้อยตัวนั้นดูแปร่ง ๆ เล็กน้อย

เมื่อลองมองดูดี ๆ จึงพบว่าลูกแมวตัวนั้นเป็นพันธุ์ใด

เห็นได้ชัดเจนว่ามันเป็นลูกเสือ

หากมีวันใดวันหนึ่งที่จงอ๋องตาย ย่อมไม่ได้ถูกมือสังหารฆ่าตายแน่นอน เพราะที่นี่ราวกับเป็นผนังทองแดงกำแพงเหล็ก มือสังหารบุกเข้ามาไม่ได้แม้แต่น้อย

คงมีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้จงอ๋องตาย นั่นก็คือถูกสัตว์ป่าดุร้ายเขมือบลงท้อง

“เจ้าเป็นสตรีของลู่อี้หรือ?” จงอ๋องมองสำรวจนางขึ้น ๆ ลง ๆ “เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไร?”

อายุอานามของจงอ๋องราว ๆ ยี่สิบปีเท่านั้น ทว่าสายตาของเขาโหดเหี้ยม ราวกับภูตผีที่คลานขึ้นมาจากนรก เต็มไปด้วยเจตนาร้ายที่มีต่อโลกใบนี้

โชคดีที่ตัวร้ายที่นางเจอไม่ใช่แบบนี้ ไม่เช่นนั้นนางคงอยู่ไม่พ้นบทที่สาม ไม่มีโอกาสมีชีวิตดี ๆ เช่นในตอนนี้หรอก

“นี่เป็นภาพแบบที่เขียนโดยเรือนกรุ่นฝันของเราเจ้าค่ะ ได้โปรดชมดู” มู่ซืออวี่นำภาพแบบออกมาให้เขาดู

จงอ๋องนั้นเดิมทีไม่แยแสต่อสิ่งใด ทว่าเมื่อเขาเห็นภาพแบบ จู่ ๆ ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา

เขาถามว่า “นี่คืออะไร?”

“นี่เป็นเรือนย่อยที่จะสร้างให้ท่านอ๋องเจ้าค่ะ” มู่ซืออวี่กล่าว “ท่านอ๋องจิตใจอ่อนโยน ชมชอบเลี้ยงสัตว์ ข้าคิดจะสร้างเรือนย่อยให้เป็นสวนสัตว์ขนาดใหญ่เจ้าค่ะ”

จงอ๋องไม่เคยได้ยินว่ามีแผนการเช่นนี้มาก่อน เขาจึงสนใจขึ้นมา

หลายวันมานี้ ไม่รู้ว่ามีคนมากมายเพียงใดอยากรับงานออกแบบเรือนย่อยของเขา เพียงแต่คนเหล่านั้นล้วนไม่กล้ามาพบ กล้าเพียงแค่ให้ข้ารับใช้ส่งกระดาษมาให้ อีกทั้งบนภาพแบบเหล่านั้นเป็นลายผีสางอะไรก็ไม่รู้ เขาดูไม่เข้าใจ ทว่าภาพแบบของมู่ซืออวี่เรียบง่ายและง่ายต่อการเข้าใจ อีกทั้งยังออกแบบได้ราวกับเข้าไปอยู่ในใจเขา

ไม่มีคนสนิทคนไหนเข้าใจความต้องการเขาแม้แต่น้อย

“ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้า เจ้าออกแบบได้ดีมาก หากมันออกมาไม่ดีอย่างที่เจ้ากล่าว เช่นนั้นเจ้าก็ตายไปเสีย” จงอ๋องมองมู่ซืออวี่ด้วยสายตาเยียบเย็น

“แต่ท่านอ๋อง ตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในร้าน งานนี้ข้าไม่อาจทำให้ลุล่วงได้เพียงลำพัง”