สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 328

บทที่ 328 ซี ข้างนอกสวยงามยิ่งนัก

บทที่ 328 ซี ข้างนอกสวยงามยิ่งนัก

คุณชายชุดขาวท่าทีสง่างามนั่งลงตรงข้ามฟ่านหยวนซี*[1]

ทั้งสองคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน รูปคิ้วคล้ายคลึงกัน ทว่าไม่เหมือนกันไปหมดเสียทีเดียว ผู้หนึ่งสง่างามอ่อนโยน ผู้หนึ่งดุร้ายเหี้ยมโหด

“ซี ข้างนอกสวยงามยิ่งนัก ออกไปเดินเล่นบ้างเถอะ อย่ามัวแต่ขลุกอยู่กับสัตว์เหล่านี้เลย”

ฟ่านหยวนซีหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” แม้แต่เสียงหัวเราะก็เยือกเย็นราวกับคนบ้าคลั่ง

“ยาเหล่านี้เพียงพอให้เจ้าทานถึงแค่ครึ่งปี หากผ่านไปแล้วครึ่งปีเจ้าไม่กลับมา เช่นนั้นก็ตายอยู่ข้างนอกเสีย! ข้าไม่ไปเก็บศพให้เจ้าหรอกนะ” ฟ่านหยวนซีวางขวดยาลงบนโต๊ะ

คุณชายชุดขาวมองฟ่านหยวนซีอย่างเป็นกังวล “เจ้าสร้างกรงขังขึ้นมา ขังทั้งตนเองและสัตว์ร้ายเหล่านี้”

“อย่ามาสั่งสอนข้า เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ฟัง” ดวงตาของฟ่านหยวนซีแดงก่ำ

คุณชายชุดขาวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้างหลังฟ่านหยวนซี “คนของเจ้าไม่นวดให้เจ้าเลยหรือไร ข้าสอนพวกเขาแล้ว เหตุใดจึงละเลยเช่นนี้”

ฟ่านหยวนซีผ่อนคลายกายและใจ ปล่อยให้คุณชายชุดขาวที่ยืนอยู่ด้านหลังบีบนวดเขา

“ในโลกนี้นอกจากเจ้าแล้ว มันผู้ใดกล้าแตะหัวข้า ข้าจะฆ่ามัน เจ้าคิดว่าพวกเขาจะกล้าหรือ?” ฟ่านหยวนซีเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “ข้างนอกมีอะไรดีนัก เจ้าถึงไม่สนแม้กระทั่งความเป็นความตายของข้า”

“ซี ข้าไม่อยากเสียดายสิ่งใดอีกแล้ว” ชายชุดขาวคลึงนิ้วไปบนขมับฟ่านหยวนซี “การตายไม่ได้น่าหวาดกลัว สิ่งที่น่าหวาดกลัวคือ ต่อให้ตายแล้วก็ไม่อาจรอดพ้นจากกรงขังตนเองได้”

“สตรีนางนั้นข้าช่วยนางแล้ว ในเมื่อเจ้าอยากปกป้องนาง ข้าย่อมไม่ทำให้นางลำบากใจ แต่หากนางกล้าทำร้ายเจ้า ข้าจะโยนนางเข้าไปในกรงขังสัตว์ ให้นางถูกงูค่อย ๆ กัดกิน”

เถ้าแก่เครื่องใช้ไม้ผู้นั้นริษยาที่กิจการของ ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ดำเนินไปได้ด้วยดี จึงจ้างอันธพาลมาก่อปัญหา ทุบตีข้าวของที่ร้าน ส่วนเรื่องสินค้าลอกเลียนแบบนั้นเขาไม่เกี่ยวข้อง

อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นผู้อาวุโสในเส้นทางการค้านี้ จึงพบร่องรอยที่ไม่รู้มาก่อนจากปากเขา

เถ้าแก่เครื่องใช้ไม้ร้องขอความเมตตาซ้ำ ๆ สัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้พวกเขาอีก หลังจากชดใช้มา 5,000 ตำลึงเงินแล้ว มู่ซืออวี่จึงตัดสินใจปล่อยเขาไป

เรื่องคนทุบทำลายข้าวของแก้ไขได้แล้ว ต่อไปจึงเป็นเรื่องสินค้าลอกเลียนแบบ อาศัยการสืบเสาะจากข้อมูลที่ได้มาจากเถ้าแก่เครื่องใช้ไม้และขอทานคนนั้น ผ่านไปสองสามวัน เซี่ยคุนจึงจับตัวคนทำสินค้าลอกเลียนแบบได้แล้ว

ขณะเดียวกัน ก็พบสินค้าลอกเลียนแบบไม่น้อย

เซี่ยคุนพาเจี่ยงจงนำคนไปทุบทำลายสินค้าลอกเลียนแบบต่อหน้าชาวเมืองทุกคน

ขณะที่พายุฟ้าฝนกระหน่ำไปทั่วทั้งเมือง นักการก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ตามคำสั่งของใต้เท้า คนโกหกแอบอ้างเหล่านี้จำต้องคุมตัวกลับไปศาลาว่าการเพื่อการไต่สวน”

“ใต้เท้าตั้งใจจะไต่สวนอย่างไรหรือ?” เซี่ยคุนเอ่ยเสียงเรียบ

“แน่นอนว่าต้องซักถาม” นักการเอ่ย “วางใจได้ ใต้เท้าไม่จับไปทรมานแน่นอน”

เซี่ยคุนหันไปมองมู่ซืออวี่ ทั้งสองคนสบตากัน ก่อนที่จะยอมทำตามนักการ

เหล่านักการนำตัวคนทำสินค้าลอกเลียนแบบจากไป

“จากนี้จะทำอย่างไร?” เจิ้งซูอวี้ถามเสียงเบา

“แต่ก่อนไม่มีเถา บัดนี้มีเถาแล้ว แน่นอนว่าต้องตามเถาไปหาแตง” มู่ซืออวี่กล่าว “เรื่องนี้ปล่อยให้พี่ใหญ่เซี่ยจัดการ พวกเราสองคนตอนนี้ต้องคอยควบคุมดูแลเรื่องเรือนย่อยของจงอ๋อง”

“ได้” เจิ้งซูอวี้เข้าใจแล้วว่า เซี่ยคุนที่อยู่ข้างกายมู่ซืออวี่ผู้นี้เป็นคนที่ลึกลับยิ่งนัก อีกทั้งยังมีวิธีการที่นางมองไม่ออกด้วย

แน่นอนว่าเรื่องพรรค์นี้ มอบหมายให้บุรุษทำย่อมเหมาะสมที่สุด ไม่ว่าเจิ้งซูอวี้จะมีความสามารถมากเพียงใด นางก็ยังเป็นเพียงสตรีอ่อนแอธรรมดา ๆ จนปัญญาจะจัดการกับเรื่องราวดำมืดจริง ๆ