สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 330

บทที่ 330 ลู่อี้ เจ้าช่างบังอาจนัก

บทที่ 330 ลู่อี้ เจ้าช่างบังอาจนัก

ณ จวนเจี่ยง เจี่ยงถิงจือโอบกอดนางบำเรอที่เขาเพิ่งรับมาไว้ในอ้อมแขน ทันใดนั้นคนรับใช้คนสนิทของเขาก็เข้ามาแล้วมองเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เจี่ยงถิงจือปล่อยผู้หญิงในอ้อมแขนแล้วพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน”

หลังจากที่นางบำเรอออกจากห้องไปแล้ว คนรับใช้ของเขาก็รายงานตามความเป็นจริง “ใต้เท้าขอรับ สินค้า ‘ว่านเซียงถัง’ ของเราหายไปหมดแล้วขอรับ”

“เกิดอะไรขึ้น?” เจี่ยงถิงจือถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มีคนแอบเข้าไปในว่านเซียงถัง คนของเราค้นหาทั่วบริเวณแล้ว ผลที่ได้…”

“พูดมา!”

“ตายหมดเลยขอรับ”

เจี่ยงถิงจือลุกยืนขึ้นทันที สายตาของเขาเหี้ยมเกรียม “ตายหมดเลยหรือ?”

“คนคุ้มกันสามสิบห้าคนที่เฝ้าอยู่ที่นั่นตายหมดเลยขอรับ” คนรับใช้กล่าว “เมื่อบ่าวทราบข่าว ก็มีเพียงซากปรักหักพังเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่มีเบาะแสใดหลงเหลืออยู่เลยขอรับ”

“แล้วผู้หญิงเหล่านั้นอยู่ไหน?”

“ไม่พบศพขอรับ ทว่าพบรอยเท้าในที่เกิดเหตุ น่าจะถูกพาตัวไปขอรับ”

“เจ้าบอกว่าเมื่อสองสามวันก่อนมีคนมาตรวจสอบเรา รู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด?”

“ดูเหมือนว่าจะมาจากเมืองฮู่เป่ยขอรับ”

“เมืองฮู่เป่ยหรือ?” เจี่ยงถิงจือนึกถึงลู่อี้ที่เขาเคยเจอมาก่อน

เขาเคยพบกับลู่อี้มาก่อน อย่างไรเสียเขาก็เป็นหัวหน้าของที่นี่ เมื่อครั้งที่ลู่อี้ได้เป็นนายอำเภอเป็นครั้งแรก ขุนนางคนสำคัญจากทั่วเมืองย่อมต้องไปพบปะกับเขา ตอนนั้นจึงได้พบกัน

“ลู่อี้นั่นจะบังอาจต่อกรกับข้าหรือ?” เจี่ยงถิงจือเย้ยหยัน “ข้าจะไปพบเขา”

ยามค่ำคืน กองคาราวานเดินทางบุกป่าฝ่าดง มุ่งหน้าไปยังหรงเฉิงที่อยู่ห่างจากเมืองฮู่เป่ยหลายร้อยลี้

มีรถม้ามากกว่าสิบคัน ในรถม้าแต่ละหลังมีหญิงสาวสิบคนนั่งอยู่

ผู้หญิงเหล่านี้มีใบหน้าซีดเซียว แววตาว่างเปล่าราวกับศพเดินได้

“พี่หวา เราได้ออกจากเขตใต้บังคับบัญชาของเขาแล้ว ที่นี่น่าจะปลอดภัยดี เหตุใดไม่แวะพักที่นี่เล่า มันไม่ง่ายเลยที่จะเดินทางยามค่ำคืน เพราะมันง่ายที่รถม้าจะวิ่งลงไปในคลอง”

“ก็ได้ พักผ่อนที่นี่” ไป่หลี่หัวกวาดสายตามองโดยรอบแล้วพูดว่า “แต่น่าจะมีสัตว์ร้ายผ่านไปมาแถวนี้ ก่อกองไฟอีกสองสามกอง แล้วหาอะไรกินกัน”

“รับทราบ”

เมื่อทุกคนพักผ่อน หญิงสาวที่อยู่ข้างในก็ออกมาเช่นกัน

หญิงสาวที่ดูไร้ความรู้สึกเหล่านั้นมีมากกว่าร้อยคน แต่ไม่มีผู้ใดเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาสักคำ ไม่เพียงเท่านั้น พวกนางยังดูราวกับว่าได้รับการฝึกพิเศษมา ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของพวกนางเลย ทั้งป่าดงจึงมีเพียงเสียงผู้ชาย

“พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ พวกเจ้าควรกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยพักผ่อน” ไป่หลี่หัวพูดกับหญิงสาวเหล่านั้น

หญิงคนหนึ่งก้าวมาหาไป่หลี่หัว “นายท่าน ข้าขอพูดอะไรสักหน่อยได้หรือไม่?”

ไป่หลี่หัวเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นดูลังเล ราวกับว่านางมีปัญหาบางอย่าง เขาจึงพยักหน้าตอบรับ

“มาทางนี้”

หญิงสาวคนนั้นเดินตามไป่หลี่หัวไปยังมุมที่เงียบสงบ

“ที่นี่ไม่มีใคร ดังนั้นพูด…” เมื่อไป่หลี่หัวหันกลับมา ก็ต้องกลืนคำว่า ‘มาเถิด’ ลงท้องไป เขาเห็นหญิงสาวถอดเสื้อผ้าออกอย่างชำนาญ จึงรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

“นายท่าน ข้ายินดีรับใช้ท่าน ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิดเจ้าค่ะ!” หญิงสาวคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้น