สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 341

บทที่ 341 นกไม้บินได้

บทที่ 341 นกไม้บินได้

เมื่อมู่ซืออวี่อ่านจดหมาย ความสุขพลันพรั่งพรูออกมาจากแววตาของนาง

“จื่อซู…” นางเก็บจดหมายแล้วเรียกจื่อซู “เตรียมเก็บกวาดห้องว่างสองห้อง ฉาวอวี่กับน้องหานกำลังจะมาศึกษาที่เมืองซูโจว พวกเขาอาจจะมาอยู่ที่นี่สักพัก”

“จริงหรือเจ้าคะ?” เสียงของจื่อซูดังมาจากข้างนอก “ข้าจะรีบไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องรีบถึงเพียงนั้นหรอก ในจดหมายบอกไว้ว่าน่าจะมาถึงพรุ่งนี้” มู่ซืออวี่กล่าว “จะว่าไปแล้ว ข้าจากบ้านมานาน คิดถึงเด็กสองคนนั้นจริง ๆ”

จื่อเยวี่ยนเดินเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าสะอาดในมือ “คงจะดีมากหากอวิ๋นเอ๋อร์มาด้วยนะเจ้าคะ”

“อวิ๋นเอ๋อร์ยังมีเรื่องต้องทำ จะให้ออกมาได้อย่างไร ข้าเห็นว่าท่านอาจารย์ให้ความสำคัญกับนางมากทีเดียว นางเองก็ยังคงสนุกกับการเรียนรู้ด้วยตัวเอง พวกเราไม่ต้องยุ่งหรอก”

ลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหานกำลังจะมา มู่ซืออวี่จึงมีความสุขมาก นางจัดแจงสั่งให้คนรับใช้ทำความสะอาดทั้งในและนอกเรือน

“ไปที่ร้าน แล้วบอกพวกเขาให้ส่งโต๊ะมาสองตัว หาคนมาติดตั้งชั้นวางหนังสือสักสองคนด้วย เด็ก ๆ เล่าเรียนหนังสือ จะไม่มีชั้นวางหนังสือได้อย่างไร ถ้าไม่มีเดี๋ยวจะวางหนังสือไม่สะดวก”

มู่ซืออวี่มองตัวเองในกระจก “ช่วงนี้ข้าดูโทรมมากเกินไปหรือเปล่า?”

“ใช่เจ้าค่ะ เราลำบากเพราะไปรับใช้จงอ๋อง ท่านต้องกังวลเรื่องหาทางรับมือเขาไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ” จื่อซูที่อยู่ด้านข้างตอบ

“ไม่ได้แล้ว เรามาพอกหน้ากันเถิด จะต้องต้อนรับพวกเขาในสภาพที่ดีที่สุด พวกเขาจะได้ไม่กังวล”

ลู่ฉาวอวี่เหมือนพ่อของเขามาก เขาเป็นคนช่างคิดและรอบคอบ สามารถทำความเข้าใจเรื่องต่าง ๆ ได้มากมายจากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ

“ดี”

มู่ซืออวี่อารมณ์ดี แม้แต่เด็กฝึกงานก็ดีใจไปด้วย

“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือขอรับ?”

“ของเล่น!” มู่ซืออวี่มองนกไม้ในมือ “เจ้าดูสิ…”

เมื่อนางพูดจบ นางก็โบกนกไม้ทวนเข็มนาฬิกากลางอากาศ มันจึงขยับปีกเหมือนกำลังบินอยู่

ทุกคนตกตะลึง

“เราเป็นช่างไม้ หาใช่เทพเซียนไม่ เหตุใดฝีมือของท่านอาจารย์ถึงได้เหนือชั้นกว่าเรามากนักเล่าขอรับ?”

มู่ซืออวี่ยกยิ้ม “ข้าชอบศึกษาค้นคว้าทุกอย่างที่แตกต่างจากที่เคยมีมาก่อน”

ในยุคปัจจุบัน นางเป็นเพียงนักออกแบบเฟอร์นิเจอร์ธรรมดา ทว่านางรักงานฝีมือมากเป็นพิเศษ จึงชอบศึกษาค้นคว้าองค์ความรู้ในวงการนี้อยู่เสมอ

มียอดฝีมือมากมายในวงการนี้ เหล่าคนระดับตำนานเหล่านั้นทำให้นางทะเยอทะยาน โหยหาที่จะสร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาบ้างอย่างไม่อาจเลี่ยงได้

ทั้งหมดนี้เกิดจากอาจารย์ของนาง

อาจารย์ของนางเป็นชายชราที่ดูมีมนต์ขลัง ในมือมักจะถือมีดและไม้ไว้เสมอ เขารังสรรค์งานแกะสลักหลากหลายรูปแบบมากมาย บางครั้งงานเหล่านั้นดูสมจริงราวกับมีชีวิต บางทีนางอาจจะได้รับอิทธิพลมาด้วย หรือไม่ก็อาจจะชอบมันมาก นางจึงเลียนแบบเขาด้วยการแกะสลักสิ่งต่าง ๆ มากมาย ทั้งดอกไม้ นก ต้นไม้ ตัวละคร หรือสัตว์ต่าง ๆ

วิธีสร้างกลไกพวกนี้ อาจารย์ถ่ายทอดให้นางคนเดียวเท่านั้น

อาจารย์บอกว่าลูก ๆ ของเขาไม่ชอบงานนี้ ทำให้ภูมิปัญญาจากรุ่นพ่อไม่มีทายาทสืบต่อ เขาจึงถ่ายทอดทักษะของเขาให้นาง ทว่านางต้องสาบานว่าจะไม่ใช้ความรู้เหล่านี้ทำร้ายผู้อื่น

มู่ซืออวี่มองนกไม้ที่ราวกับไม่เต็มใจจะร่อนลงสู่พื้น

นางไม่ได้นึกถึงอดีตชาติมานานเพียงใดแล้ว?

หรือว่านางเริ่มแก่แล้ว จึงเริ่มรู้สึกเศร้ากับอดีต?

“ท่านอาจารย์ จะขายสิ่งนี้หรือขอรับ?” เจี่ยงจงถาม

“ไม่ขาย ข้าทำให้ลูกชายของข้า” มู่ซืออวี่ตอบ “แต่หากเจ้าชอบ ข้าจะมอบให้เจ้าก็ได้ แล้วข้าจะทำอีกอันหนึ่งให้เขา”

“โอ้ ขอบคุณขอรับท่านอาจารย์” เจี่ยงจงรีบตอบรับท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยาของทุกคน

จากนั้นเขาก็ออกไปพร้อมกับนกไม้ แทบรอไม่ไหวที่จะนำไปเล่นกับน้องชาย

หุ่นไม้รูปคนขนาดใหญ่ แต่นกไม้ตัวนี้เป็นเพียงของเล่นชิ้นเล็ก ไม่ใช่ทุกคนที่จะเคยเห็นของเล่นเช่นนี้ ผู้คนมากมายจึงสนอกสนใจ

เจี่ยงกวงนำนกไม้ไปอวดเพื่อนของเขาในตรอกแห่งหนึ่ง

“ดูสิ มันบินได้ด้วย”

เหล่าเพื่อนตัวน้อยเฝ้ามองนกไม้โบยบินด้วยความตื่นเต้น